Ik vertel niet vaak hoe het écht met me gaat en wanneer ik dat doe is her vaak 's nachts en verwijder ik m'n tweets snel.
Vandaag deelde ik overdag en haalde ik niks weg.
Ik vind het lastig; de nare dingen delen. Enerzijds snak ik dan even naar >>
een beetje aandacht. Anderzijds wordt de aandacht me al snel teveel en voel ik me bezwaard. Van nature ben ik niet iemand die 'zomaar' moeilijke dingen deelt of heel open is over wat me écht dwarszit.
Ik ben heel goed in praten zonder echt iets te zeggen.
Ik ben open over >>
dingen die ik heb verwerkt of onder 'controle' heb. Maar veel blijft bij mij en een kleine groep mensen die ik bewust kies op gevoel of omdat ze er al jaren zijn.
Ik vind ook niet dat ik alles hoef te delen hier. Sommige zaken zijn gewoon echt privé. Sommige wonden liggen >>
nog open of zijn net geheeld.
Tegelijkertijd voelt het soms raar om dingen níet te delen omdat we ze allemaal meemaken. Ook ben ik met een wat groter account en m'n "Haagse grafmuil" iemand die trollen en haters aantrekt. Dat zorgt dat ik bewuste keuzes maak qua openheid. >>
Maar het zit me ook dwars, die geslotenheid. Ik werk in de zorg en ondersteun mensen met problemen.
Ik stimuleer ze tot openheid, we werken aan het doorbreken stigma en ik geef ze ook een deel van mij (naar gelang de draagkracht) omdat ik vind dat dit bij een vertrouwensband >>
hoort. Omdat ik ervan overtuigd ben dat delen werkt!
En terwijl ik dit stimuleer bij een ander en in mijn werk openheid als een kracht zie, houd ik hier vaak mn kaken op elkaar wanneer het om precaire zaken gaat. Omdat ik bang ben dat 't bijv. een negatief effect kan hebben op>>
mijn carrière. Omdat ik stiekem denk dat sommige zaken me 'verzwakken' als ik ze deel. Omdat ik bang ben dat men mij dan ziet om diagnoses en nare ervaringen i.p.v. om mijn persoonlijkheid en alles wat ik te geven heb. >>
Ik vind dat ik sterk moet zijn, assertief, liefdevol naar anderen én vooral niet mag overkomen als aansteller want een ander heeft het vast zwaarder.
Maar goed, ik lieg dus wel. Of nou ja, ik houd dingen bewust voor me. Terwijl iedereen weet dat het leven soms enorm kut is. >>
En ik ga nu niet opeens mijn wat turbulente levensverhaal vertellen, maar een tipje van de sluier kan wel, dus fuck it: begin van dit jaar had ik een depressie, daar ben ik met hard werken uitgekomen. Dat was lastig want in mijn eigen werkveld (de f*cking zorg) bleek daar >>
amper ruimte voor. Collega's die vroegen hoe lang dat dan wel niet ging duren omdat zij wilden weten waar ze aan toe waren. Harde reacties omdat ik minder aanwezig was en soms niet, jaloezie op m'n aangepaste werktijden en kilte toen ik één keer brak. Dat terwijl ik jarenlang >>
over m'n grenzen was gegaan qua werk & studie en daardoor thuis instortte.
Ik kreeg een ijskoud bad in m'n eigen team en een trap na.
En terwijl ik me uit m'n depressie worstelde maakte mijn werk het me nog steeds moeilijk. En zo belandde ik medio september in een burnout. >>
En daar zit ik nog steeds. En in die burnout kreeg ik privé nog fikse klappen te verwerken en kost het me alles om niet terug te zakken in een depressie. Maar het lukt! 🖤
Met kleine ups en keiharde downs, met donkere dagen, maar ook lichtpuntjes door de mensen om me heen.
Ik houd van mijn werkveld, maar het heeft me ook gesloopt. Het is alsof m'n zorgvoorraad is 'uitgeput'.
Dus ik ga een tijdje alleen voor mezelf zorgen. En waar het me lukt de zorg van een ander toestaan.
Alsjeblieft kom niet met adviezen of analyses. Ik analyseer mezelf de >>
hele dag en het aandragen van 'oplossingen' voelt voor mij vaak als enorme druk om te moeten herstellen.
Als ik straks of morgen niet meer kan of wil delen laat dat dan zijn.
En als ik niet reageer dan zijn de aandacht, het begrip of de hoeveelheid aan reacties me teveel. ♥️>>
Uit vele studies en de praktijk blijkt dat harder straffen en repressie helemaal niet goed werken als het gaat om het verminderen van recidive.
Natuurlijk moet er een straf tegenover een misdrijf staan. Maar als je wilt voorkomen dat een dader zijn daden herhaalt dan is inzetten
op behandeling, (psycho) educatie en werken aan terugkeer naar de maatschappij door o.a. zinvolle dagbesteding (binnen detentie) hetgeen dat het beste werkt.
Mensen die sec vanuit (begrijpelijke) emotie roepen om (extreem) hoge straffen en zelfs oproepen tot geweld als passende
vergelding zijn niet bezig met dit land veiliger maken. Dit draait puur om bevrediging van eigen emotie.
Vanuit een slachtoffer gezien kan ik dit best begrijpen, vanuit de niet direct betrokken meute niet. En nog erger vind ik mensen die op social media het slachtoffer en direct