Najb. znane dzieło sztuki z Łotwy:
Jānis Valters, „Zemnieku meitene” (Młoda wieśniaczka, ok. 1904, olej na płótnie, 103 x 125 cm, Łotewskie Narodowe Muzeum Sztuki w Rydze).
W 2018 r. obraz zrobił furorę w paryskim Musée d'Orsay. Francuzi się w nim zakochali.
Dlaczego? Wątek⬇️
Jānis Valters uchodzi za czołową i najb. tajemniczą postać sztuki łotewskiej. Dorastał w niemieckim środowisku łotewskiej Jelgavy. Jego ojciec był łot. kupcem, ale po matce (z pochodzenia niem.-łotewskiego) V. posiadał obywatelstwo niem. Mimo to od młodości zaangażował się w
łot. działalność narodową. Wraz innymi łot. twórcami stworzył w 1891 grupę art. Rūķis o „silnym duchu etnicznym i narodowym entuzjazmie”. Począt. poświęcił się malarswu rodzajowemu. Najważ. obrazami z tego okr. były „Kąpiący się chłopcy” i „Wiosna/Sierota” (na ilustr.) Po śmierci
rodziców, rozpadzie małżeństwa i wstrząsach rewolucji 1905, a w konsekw. zubożeniu rynku zbytu i nieporozumieniach w środowisku art. V. wyemigrował do Niemiec, gdzie tworzył jako Johann Walter-Kurau.
Od 10.04.2018 do 15.07.2018 w Muzeum d'Orsay w Paryżu prezentowano wystawę pt.
„Âmes sauvages. Le symbolisme dans les pays baltes" (Nieujarzmione dusze. Symbolizm w krajach bałtyckich). Ekspozycja składała się z ponad 160 dzieł malarstwa, rzeźby i grafiki. „Młoda wieśniaczka” od początku przyciągnęła największą uwagę. Już wcześniej zdecydowano, że wizerunek
dziewczyny stanie się głównym motywem folderów, plakatów i innych materiałów reklamowych. Dla 250 tys. zwiedzających obraz stał się główną atrakcją i magnesem.
„Są widzowie, którzy postrzegają tę pracę jako taką dekoracyjną kompozycję pejzażową” – komentowała zamieszanie
Kristiāna Ābele – łot. historyk sztuki i autorka biografii Valtersa. Ale „są inni – dodała, - którzy skupiają się na tajemniczym wizerunku milczącej dziewczyny, widząc w nim, powiedzmy, groźny, albo jakiś przerażający los”. Ābele zwróciła też uwagę na to, że postać na pierwszym
planie to z jednej strony mała dziewczynka, ale „zespolenie sylwetki z pejzażem sprawia, że jej wizerunek jest duży, jakby cały świat należał do niej”. Inni rozszyfrowali tajemnicę idąc dalej. Pisano, że z tyłu widać ojca dziewczynki zajętego pracą. Ok. 14-letnia postać
dziewczynki wyróżnia się na złocistym tle lasu. Ubrana jest odświętnie. „Wkrótce wszystko się zmieni, a ona zastanawia się, jak będzie – poza domem, w szkole w Jelgavie, w kupionej sukience, z fryzurą młodej damy z miasta i osobliwie asymetrycznym kształtem nakrycia głowy, który
sprawia, że tak ciekawie wtapia się w leśny zakątek.” Podkreślano uniwersalność przeżyć młodych ludzi opuszczających rodzinne gniazdo: „ten próg był doświadczany niezliczoną ilość razy na całym świecie”. Kurator wystawy mówił o tajemniczym wyrazie twarzy dziewczynki, przywołując
inne dzieła sztuki, od Sfinksa począwszy. Myślę, że ważne jest coś jeszcze. Młoda dziewczyna swój na wpół odważny, na wpół nieśmiały wzrok kieruje na wprost, w kierunku, w którym idzie. Mieszanka zdecydowania i niepewności między wybraną przyszłością, a rodzinnym, uporządkowanym,
wiejskim życiem za plecami. Jej oczy patrzą na nas jakby z pytaniem. Choć równocześnie ześlizgują się z nas, bo cel mają w dali. „I w tej grze potężnych elementów– mówi Ābele - tworzy się bardzo silny, wyrazisty nastrój, w którym każdy z nas poczuje coś innego, ale to nie pozwala
nam to odejść, sprawia, że słuchamy, sprawia, że patrzymy”. Dlaczego także „słuchamy”? Na tym obrazie, podobnie jak w przyp. innych dzieł V. dopatrzono się rytmu, harmonii i lekkości związanej z muzykalnością artysty. Odgłosy przyrody i koszenia zboża w kontraście z ciszą
towarzyszącą bohaterce wywołują nieuchwytne napięcie. Jak ujął to jeden z łot. krytyków w 1902 r.: "Valters wydaje się odróżniać jeden dźwięk od bogatych akordów natury - to sprawia, że obraz pęcznieje, rośnie, brzmi". Jeszcze jako dziecko V. nauczył się grać na skrzypcach. Po
wyjeździe do Niemiec poczatk. zarabiał na życie grając na tym instrum. w Operze Drezdeńskiej i udzielając lekcji. Jego drugą żona była skrzypaczką. Obraz „Młodej wieśniaczki” podarował pierwszej żonie jako wspomn. z dzieciństwa…
"Dziecko-wieś-skrzypce-literatura" - skojarzenie,
zabawmy się w nie na koniec.
Z czym się Państwu te słowa kojarzą?
To dosyć proste: Janko Muzykant.
O obrazie Jacka Malczewskiego na podstawie noweli Henryka Sienkiewicza w kolejnym wątku.
(na ilustr. znaczki Poczty Łotewskiej, 2019)
Dziękuję i zapraszam
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Wprawdzie Zorro dał nam występ w Tarnowie a nie w W-wie, ale przeczytajcie Państwo fragm. książki wydanej 70 lat temu, w 1955 r.:
„— Szanowny panie redaktorze — Kolanko pochylił się nad biurkiem na szeroko rozstawionych rękach — mam niewątpliwy zaszczyt oznajmić panu, że Zorro ⬇️
pojawił się w Warszawie. Jeśli nie we własnej osobie, to w każdym razie w osobie kogoś, kto bez cienia wątpliwości jest jego synem, wnukiem lub jakimś polskim powinowatym.
— W Warszawie?... — uśmiechnął się redaktor naczelny, lecz był to uśmiech skłopotany, pokrywający wytężony
namysł — w Warszawie? Teraz? W tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym czwartym roku? (...)
— Tak — powiedział z naciskiem Kolanko — wszystko się zgadza. Teraz. W Warszawie.”
To fragment powieści „Zły” Leopolda Tyrmanda, w której tajemniczy bohater walczy w obronie słabszych
Zestawienie wyników I tury wyborów wg miejsc urodzin wielkich polskich pisarzy.
Nie uwzględniłem Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Elizy Orzeszkowej czy Zbigniewa Herberta, bo urodzili się na Kresach, w miejscowościach, które dziś leżą poza granicami Polski. Zapraszam⬇️
Henryk Sienkiewicz
Wola Okrzejska, wieś w woj. lubelskim, w pow. łukowskim, w gm. Krzywda.
OKW nr 2, Wola Okrzejska, pierwsze 4 miejsca: 1. NAWROCKI Karol Tadeusz - 48,69 % 2. BRAUN Grzegorz Michał - 16,40 3. MENTZEN Sławomir Jerzy - 16,14 4. TRZASKOWSKI Rafał Kazimierz - 7,55
Bolesław Prus
Hrubieszów, miasto w woj. lubelskim: 1. NAWROCKI Karol Tadeusz - 33,96 % 2. TRZASKOWSKI Rafał Kazimierz - 30,40 % 3. MENTZEN Sławomir Jerzy - 14,59 % 4. BRAUN Grzegorz Michał - 10,43 %
Gdy Andrzej Kmicic wyruszał na jedną ze swoich ostatnich powieściowych bitew, „Najświętszej Panie Częstochowskiej, której krwią własną służył, i patronowi swojemu jeszcze się polecał”.
Kto był patronem Chorążego Orszańskiego i dlaczego Henryk Sienkiewicz tego nie ujawnił? Wątek⬇️
Pisarz nie tylko nie zdradził, kto był patronem Kmicica, ale jeszcze nadał swojemu bohaterowi wiele cech owego świętego Patrona, tak, aby Polacy mogli go łatwo rozpoznać i w związku z tym losami Kmicica i dodatkowo owym podobieństwem tym bardziej się pokrzepić. Kmicic zapewniwszy
sobie protekcję Matki Bożej i swojego Patrona „uczuł zaraz, że ogromna nadzieja wstępuje mu w duszy, że moc nadzwyczajna przejmuje jego członki, moc taka przed którą w proch musi upaść wszystko. Zdawało mu się, że z ramion wyrastają mu skrzydła”. Któryż to Święty dodał Kmicicowi
Czy Juliusz Słowacki czytał „Ostatniego Mohikanina” Jamesa Fenimore’a Coopera? Czy kiedykolwiek spotkał amerykańskiego pisarza? Na obydwa te pytania filolodzy odpowiadają twierdząco. A czy poeta miał swoją ukochaną Korę, którą porównywał do bohaterki słynnej powieści Coopera?⬇️
W filmie Michaela Manna jedną z głównych bohaterek powieści Korę Munro gra amerykańska aktorka o zjawiskowej urodzie Madeleine Stowe. I to jak gra! Wspólnie ze znakomitym Daniel Day-Lewis w roli Sokolego Oka stanowią piękną parę. Zakochują się w sobie bez słów, rozumieją się bez
rozmowy, umawiają się na schadzkę tylko wymieniając pełne tęsknoty spojrzenia. Kamera znakomicie to wychwytuje, pozwalając nam podglądać rozwijającą się miłość. Kora i Sokole Oko pasują do siebie także wizualnie: oboje z ciemnymi oczyma i czarnymi, długimi włosami. Na przekór
John Pettie, Fixing the Site of an Early Christian Altar, 1884, 137 x 213,5 cm, Leeds Art Gallery.
Obraz artysty urodzonego w Edynburgu pozwoli nam zilustrować wątek o orientowaniu chrześcijańskich świątyń – „ad orientem”. Ta wielowiekowa tradycja skrywa niejedną tajemnicę⬇️
Zanim chrześcijaństwo zostało zalegalizowane w Cesarstwie Rzymskim, wyznawcy Chrystusa oddawali cześć Bogu w swoich domach. Już od pierwszych dni Kościoła modlili się oni zwróceni na wschód. Zwyczaj ten miał głębokie religijne uzasadnienie nawiązujące do tradycji judaistycznej i
Świątyni Jerozolimskiej. Sanktuarium Świątyni Jerozolimskiej znajdowało się na zachodnim krańcu, ale arcykapłan, który składał ofiary w Jom Kipur, twarzą zwracał się ku wschodowi, gdzie znajdował się główny portyk (wejście) i brama miasta przez którą, jak wierzono, nadejdzie
W 1604 r. w ręce słynącego z wielkiej religijnej żarliwości wojewody krakowskiego i starosty lanckorońskiego Mikołaja Zebrzydowskiego trafiła mapa, na którą patrzył jak zauroczony. Przyglądając się jej postanowił zbudować „polską Jerozolimę”. Co to była za mapa i co było dalej?⬇️
W wydanej w 1938 r. książce „Drogi kalwaryjskie” o. Stefan Podworski przytoczył podania związane z założeniem klasztoru i kalwarii w dobrach M. Zebrzydowskiego. „Pobożny fundator – czytamy - widywał często w nocy z zamku lanckorońskiego, w którym mieszkał na górze przeciwległej
zamkowi Żarek, ognie z nieba spadające”. W 1595 r. w Wielki Czwartek wieczorem „obaczył tenże fundator wraz ze swoją małżonką Dorotą (…) trzy jaśniejące krzyże”. Mikołaj powziął wówczas zamiar, by na górze Żarek, na której ujrzał owe krzyże, „wystawić świątynię Pańską