எல்லா ராஜாக்கள் போலவே, யவனராஜாவுக்கும் வேட்டை என்றால் ரொம்பப் பிடிக்கும். ஒவ்வொரு பௌர்ணமிக்கும் வேட்டைக்குச் செல்வார். அன்றைக்கு, வேட்டைக்காகக் காட்டுக்குள் வந்து நாளே முடியப்போகிறது. ஒரு விலங்கும் கண்ணில் படவில்லை. வெறுங்கையுடன் திரும்பினால், பெரிய அவமானமாகப் போய்விடும் எனத் 
தீவிரமாகத் தேடிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது, ஒரு மரத்தின் பின்னால் ஏதோ சத்தம் வந்தது. காவலாளிகள் சூழ அங்கே சென்றார் மன்னன் யவனராஜா. அங்கே சின்ன முயல் ஒன்று, கண்களில் பயத்துடன் நின்றிருந்தது. இனி தப்பிக்க முடியாது என நினைத்த முயல்,
என்னைக் கொல்லாமல் விட்டுவிடுங்கள் ராஜா என
என்னைக் கொல்லாமல் விட்டுவிடுங்கள் ராஜா என
முன்னங்கால்களைத் தூக்கிக் கெஞ்சியது. பேசும் முயலைப் பார்த்து அதிசயித்தார் ராஜா. அதைக் கொல்லாமல், தன் தோளில் உட்காரச் செய்தார். தப்பிக்க முயன்றால் கொன்றுவிடுவேன் என மிரட்டினார். காட்டிலிருந்து வெளியே வந்த ராஜாவை, பாதையின் இருபுறமும் நின்று மக்கள் வாழ்த்தி வரவேற்றனர். இதைப் பார்த்த
முயல், ராஜா, உங்களை இப்படி வரவேற்றால் பிடிக்குமா எனக் கேட்டது. ராஜாவும் பெருமையாக, ஆமாம் என்றார். முயல் தயங்கியபடி, ராஜா, நீங்கள் வருகிறீர்கள் என்றால் நாட்டில் எல்லோரும் மகிழ்ச்சியாக வரவேற்கிறார்கள். ஆனால் காட்டில், இந்தப் பௌர்ணமிக்கு யாரையெல்லாம் கொல்லப் போகிறீர்களோ என்று
அழுவோம். அதனால், நிலா வளர வளரக் காட்டின் இன்னொரு பக்கம் போய்விடுவோம். முதலில் வயதான விலங்குகள், அடுத்து, மெதுவாக நடக்கும் விலங்குகள், கடைசியாகப் பறவைகள் என எல்லோரும் போய்விடுவோம். பெளர்ணமி முடிந்து இரண்டு நாள் கழித்துத்தான் வருவோம் என்றது. என்னைப் பார்த்து உயிருக்கு அஞ்சி ஓடும்
நிலை என் நாட்டுக்குள்ளேயே இருக்கிறதா என ராஜா வெட்கப்பட்டு பகவான் ஸ்ரீமந் நாராயணனிடம் தன் தவறுக்காக மனம் வருந்தினார். அந்த முயலைத் திரும்பவும் காட்டுக்குள் விட்டுவிட்டு அரண்மனைக்குத் திரும்பினார். அதுவே அவரின் கடைசி வேட்டை! எளியோரை கருணையுடன் நடத்த வேண்டும் என்ற ஸ்ரீமத் பாகவத
கூற்றுபடி வாழ்ந்தார்.
சர்வம் ஶ்ரீ கிருஷ்ணார்ப்பணம்🙏🏻
சர்வம் ஶ்ரீ கிருஷ்ணார்ப்பணம்🙏🏻
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
