Thread by @mayurjoshi999

शेवटचा दिन गोकुळी चा

त्या संध्याकाळी तो एकटाच नदीच्या किनारी जाऊन झाडाला टेकून बसला होता. नेहमी मित्रांच्यात प्रचंड खेळणारा व दिवसभर दंगा करणारा तो शांतपणे कसलातरी गहन विचार करत होता. प्रचंड मोठ्या घडामोडी होणार होत्या त्याच्या केवळ एका निर्णयामुळे.

गेल्या काही दिवसातील घडलेल्या प्रसंगामुळे व एकूणच लहानपणापासून घडत आलेल्या गोष्टी यामुळे आपण नक्कीच वेगळे आहोत याची जाणीव त्याला होती. परंतु त्यावर त्याने कधी विचार केलेला नव्हता. आपले सवंगडी आपल्या गावातील लोक यांच्या प्रचंड प्रेमामुळे त्याला बहुदा हा विचार करण्यासाठी वेळच

मिळाला नव्हता. आपण केवळ त्यांच्यासाठी आहोत हेच भावना त्याच्या मनामध्ये होती.

परंतु आज वेळच अशी आलेली होती. त्याच्या एका निर्णयामुळे त्याचे स्वतःचे व आजुबाजू ला असणाऱ्या लोकांचे आयुष्य बदलणार होते कायमचे.

प्रेम म्हणजे नक्की काय हा प्रश्न झाला पहिल्यापासून सतावत होताच.आई-वडिलांचे आपल्या मुलांवर असलेले प्रेम असते का? शारीरिक आकर्षणामुळे विरुद्ध लिंगी माणसाबद्दल असलेली भावना म्हणजे प्रेम का? की भक्त आपल्या देवावर करतो ते प्रेम?
आपल्यामध्ये व तिच्यामध्ये असलेली भावना म्हणजे नक्की काय

मला जे तिच्या बद्दल वाटते ते म्हणजे नक्की काय? ती कायम माझ्याशी बांधलेली असते ती का? आपल्या या निर्णयामुळे तिचे काय होईल? आई बाबांचे काय?

भावनांचा प्रचंड हल्ला कल्लोळ मनात चालू होता.
प्रेम म्हणजे मुक्ती चा आणि मोक्षा चा रस्ता असेल तर प्रेम कोणाला बांधून कसे काय ठेवू शकते?

ते कोणाला अडवु कसे काय शकते?

शेवटी त्याने शेवटचा पर्याय म्हणून झाडाच्या खोडाला डोके टेकवले आणि डोळे मिटले. त्याने डोळे मिटल्यावर नेहमीच त्याच्या आतून चालू असलेला आवाज त्याला प्रकर्षाने ऐकू येऊ लागला. तो आवाज अगदी कुठून तरी

आतून ऐकू यायचा त्याला. "सोहम, सोहम" हा आवाज ऐकू गेल्यावर त्याचे सर्व ताण नाहीसे झालेले असायचे, गोंधळ संपलेले असायचे. तो आवाज ज्या ठिकाणाहून येतोय ते शरीर नाही किंवा मन आणि बुद्धी देखील नाही इतके जाणीव त्याला असायची. आज पर्यंत तो आवाज

आपल्या आतूनच अज्ञात अशा जागेमधून येत आहे इतकेच त्याला माहीत होते.

आज पर्यंत इतका प्रचंड गोंधळ व भावना कल्लोळ असलेली स्वतःच्या मनाची अवस्था त्याने कधीच पाहिले नव्हते त्यामुळे त्यातून शांतता मिळवण्यासाठी तो अजूनच एकाग्रतेने तो आतून येणारा ध्वनी ऐकू लागला.

त्यानंतर काही क्षणात सर्व काही बदलणार होते. आज पर्यंत त्याच्याकडून आपोआप खूप काही अमानवी गोष्टी व चमत्कारिक गोष्टी घडून आल्या होत्या. त्याचे कारण कदाचित त्याला स्वतःला देखील माहीत नव्हते. त्याच्या प्रत्येक गोष्टीबद्दल असलेली उत्कंठा किंवा या गोष्टी कशा काय होतात याबद्दलची

उत्सुकता या सर्व गोष्टी काही क्षणात संपणार होत्या.

त्याच्या अंतर्मनातील कानाला अंतःकरणाच्या तो आतील ध्वनी अजूनच जाणवू लागला. दोन भुवयांच्या मध्ये असलेले अज्ञा चक्र चक्र जणू काही त्या ध्वनिकडे खेचून घेऊन जाऊ लागले. शरीर पालापाचोळा सारखे उडून जाते की काय ही एक क्षणिक भावना व

विचार मनात उमटला परंतु आता आतील प्रवास चालू झाला होता. तो थांबवणे कोणालाच शक्य नव्हते. ना त्याला स्वतःला देखील.

आणि त्या स्वस्वरुपाची जाणीव त्याचक्षणी निर्माण झाली. जीव शिवाचे मिलन झाले होते. सर्व शंका संपल्या होत्या.

सर्व प्रश्न संपले होते. तेथे फक्त जाणीव होती ती अस्तित्वाची. स्वतः तो परमेश्वर असल्याची. शिव असल्याची. शरीर व मन व बुद्धी हे खरे नसून ते ज्यापासून तयार होतात तो मी म्हणजे हे एकच सत्य ही जाणीव झाली होती. भाव भावना आणि एकूणच विश्व हा स्वतःचाच खेळ आणि पसारा.

त्याने सावकाश डोळे उघडले..
तेवढ्यात कोणीतरी आपल्या दिशेने येत आहे याची त्याला जाणीव झाली. परंतु त्याने मागे वळुन बघण्याचे कष्ट घेतले नाहीत. आज पर्यंत मानसिक शक्ती थोडी जरी वापरली तरीदेखील त्याला समजून यायचे हे सर्व काही. मागून कोण येत आहे किंवा कोण काय बोलत आहे

या सर्व गोष्टी त्याला जणू जन्मजात प्राप्त होत्या. त्या का हे देखील त्याला.माहीत नव्हते. परंतु आज पहिल्यांदाच त्याला ती शक्ती वापरण्याची देखील इच्छा झाली नाहीं.

तेवढ्यात मागून आवाज आला.
" कान्हा इकडे काय करतोयस? यशोदा मैय्या , नंद बाबा, अक्रूर जी सगळे वाट बघत आहेत".

त्याच्या दादा चा , बलरामाचा.

अत्यंत स्मित हास्य त्याच्या चेहऱ्यावर उमटले. कधीही कोणात न अडकणारा, अशा त्या महान योगी कृष्णाने उद्या बाबत निर्णय घेतलेला होता. मथुरेला जायचा. कष्यातही न अडकता.

#mayurthelonewolf

@__aninda @omkarthatte @KelkarJai @Mooon_Shinee @MumukshuSavitri @AdvBHarshada @BrahmandSundari @AditiMumma @PankaajChitnis @AAvdhootdn @ajaypkale @KaduManus @patilji_speaks @gajanan137 @Rofl_Annu @PreetiSK1103 @ashwinisd86 @krushnanuragini @Motabhaigujratw @Saukhya22