ـ #شب‌نوشته
این روزها بیشتر از قبل به تو فکر میکنم و خاطرات تو را -که دیگر ندارمت- در خودم؛ در عمیق‌ترین بخش‌های خاک‌گرفتهٔ ذهنم، مرور میکنم.
این روزها بیشتر از قبل به تو فکر میکنم و خاطرات تو را -که دیگر ندارمت- در خودم؛ در عمیق‌ترین بخش‌های خاک‌گرفتهٔ ذهنم، مرور میکنم.
اگر درست محاسبه کرده باشم، از اولین آشنایی‌مان ١۴ سال و از آخرین دیدارمان ٩ سالی می‌گذرد. نمی‌دانم. شاید هم اشتباه میکنم. هیچوقت ریاضی‌ام خوب نبود و حساب‌وکتاب‌های زندگی‌ام از قدیم، درست از آب درنمی‌آمد.
مثل همان روزها که هیچ‌چیز سر جایش نبود و هرچه کوشش کردم برای ساخت‌و‌ساز، بدتر خراب شد. بگذریم.
امروز اگر من را ببینی شاید نشناسی. همه‌چیز عوض شده است. منِ آن‌روزها را به یاد داری؟ پررو، شرور، گستاخ، بد‌دهن، بی‌پروا، همیشه خشمگین اما همواره شوخ‌طبع، بدبین به همه‌چیز و همه‌کس، با خنده‌های از ته دل و نگاهی وحشی و قدرتمند به دنیایی که گمان می‌کردم تحت تسلط من است اما زپرشک!
حالا هیچ‌یک از آن‌چیزهایی که تو از من به یاد داری -البته اگر هنوز آنقدر احمق باشی که گاهی به من فکر کنی- باقی نمانده است. جای همهٔ آن خلقیاتِ نه‌چندان دلچسب اما قدرتمند را ترس و دلهره و اضطراب و پوچی و بیماری‌های گوناگون جسمی و قرص‌های اعصاب، گرفته است.
این هم بازی روزگار است! شاخ بشوی شاخت را می‌شکند و علیل و بدبخت به کنجی پرتابت می‌کند تا فکر نکنی که برای خودت پخی هستی!
راستی یادت است که یک‌زمانی چطور یقهٔ صغیر تا کبیر را می‌گرفتم و تو می‌گفتی چطور دلت می‌آید که بی‌رحم باشی و این‌طور به همه زور بگویی؟ حالا آنقدر دل‌نازک شده‌ام که حتی گوشت هم نمی‌توانم بخورم! حیوان بی‌نوا گناه دارد! انگار که مسئولیت سرنوشت تمام موجودات زنده را به‌دوش خود می‌کشم.
نگران همه‌چیز و همه‌کس هستم. از گنجشک‌هایی که لابلای اندک درختانِ باقی‌مانده از دنیای خاکستری، با استشمام دود و دم اگزوزها مرگ را تنفس می‌کنند، تا تویی که نمی‌دانم کدام گوشهٔ این دنیای بزرگ مشغول انجام چه کاری هستی.
بالاخره یک‌روز می‌روم. یک‌روز که نمی‌دانم کدامین روز برروی صفحات نیمه‌پارهٔ این تقویم است. به کجا؟ به ناکجا. آن‌روز، روز خوبی خواهد بود. روزی که مادرمان زمین از به‌دوش‌کشیدنِ سنگینی این وصلهٔ ناجور خلاص خواهد شد و
پدرمان خورشید آنقدر از شرق به غرب و از شرق به غرب و از شرق به غرب و از شرق به غرب می‌آید و می‌رود و می‌آید و می‌رود و می‌آید و می‌رود، تا یاد و خاطرهٔ من کم‌رنگ و کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر شده و
نهایتا هرچه باقی ماند و نماند را بادِ اهوراآفریده پخش‌وپلا نماید تا با خیال راحت هم‌آوا با خیام فریاد زنیم که: «از خاک برآمدیم و بر باد شدیم!»
نسل‌های بعدی نیز غرق در شور و شعف روزهای احتمالا روشن و بدون آگاهی از سنگینیِ سرنوشتی که روزگاری بر روی این سینهٔ من و نسل من فشار می‌آورْد، در کنار یار و روزهای بی‌عار و شب‌های سرخوش با سیگار، بگویند و بخندند و با حضرت حافظ دم زنند که «چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی!»
و سلول سلول از این تن که در آن‌روزها دیگر تجزیه شده و در بدن کرم‌ها یواش یواش هضم می‌گردد، بر این شادیِ مخلوقات و فراموشیِ شیرینِ خویشتن، بخندد و بخندد و بگندد.
بگذریم...
ـ #بهمن_انصاری
بگذریم...
ـ #بهمن_انصاری
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
