Πολλές φορές έχω μιλήσει με φίλους στρέιτ που έρχονται στο Athens Pride, για να μάθω τί είναι αυτό που τους κινητοποιεί. Και μάλιστα από τα πρώτα Athens Pride, στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Οι απαντήσεις κατέτειναν πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: όσο απλώνεται η ελευθερία του άλλου, τόσο μεγαλώνει και η δίκη μου ελευθερία, ενώ μπορεί να μην ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Αυτό ακούγεται αρχικά παράδοξο, οπότε θέλει ανάλυση.
Ένας φίλος μου στρέιτ μου έλεγε ότι τον ενδιαφέρει τα παιδιά που θα έκανε, αν ήταν ΛΟΑΤΚΙ+ να μπορούν να μεγαλώσουν σε ένα κόσμο χωρίς αποκλεισμούς και προκαταλήψεις για αυτά.
Ένας τέτοιος κόσμος που είναι πιο συμπεριληπτικός για τα παιδιά του είναι και πιο ελεύθερος και για τον ίδιο που δεν θα χρειαστεί να πολεμήσει κι αυτός ως γονέας για τα αυτονόητα.
Αυτό το ωφελιμιστικό επιχείρημα είναι πολύ ουσιαστικό και παράγει αλληλεγγύη. Τον κινητοποιεί να συμμετέχει στο πράιντ, χωρίς να είναι ο ίδιος ΛΟΑΤΚΙ+.
Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι όμως: τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα είναι μια νέα γενιά ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μαζί με άλλα δικαιώματα σεξουαλικής ελευθερίας αλλά και γενικότερες αντιλήψεις για μια ανοιχτή κοινωνία.
Υποστηρίζοντας τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα στηρίζεις και το γενικότερο σύνολο αιτημάτων για ευρύτερες ελευθερίες, όπως αυτά διαμορφώνονται στον σύγχρονο κόσμο.
Ζούμε σε μια εποχή που ξεκινά πάλι η συζήτηση για την αυτοδιάθεση του σώματος των γυναικών και κατά πόσον όντως πρέπει να έχουν δικαίωμα στην άμβλωση!
Μιλάμε πάλι για το αδιανόητο, κατά πόσον επιτρέπεται το σεξ χωρίς συναίνεση!
Ζούμε στην εποχή που συζητάμε για την αποδέσμευση του κοσμικού κράτους από την θρησκευτική καταδυνάστευση.
Νέα αιτήματα όπως το δικαίωμα στην ευθανασία βρίσκονται στην ημερήσια συζήτηση. Παράλληλα, κίνδυνοι εναντίον των υφιστάμενων ελευθεριών παρατηρούνται παντού όσο διευρύνεται ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας καθεστώτων με δυσανεξία στα ατομικά δικαιώματα.
Πέρα λοιπόν από το ωφελιμιστικό επιχείρημα, υπάρχει και μια θέση αρχής: η στράτευση με την ελευθερία και την εμβάθυνσης της.
Η συμμετοχή στο Athens Pride είναι μια επιβεβαίωση ότι θέλουμε να ζούμε όλοι μαζί σε έναν κόσμο με ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες χωρίς να παραχωρούμε σπιθαμή αυτών των κατακτήσεων στον εχθρό.
Ε, αυτή η συμβολική επιβεβαίωση με τη συμμετοχή δεν αφορά πολίτες συγκεκριμένου σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου.
Αφορά όσους πραγματικά ενδιαφέρονται να συμμετέχουν σε μια δημόσια συνάθροιση για την ελευθερία και την ισότητα που «καταγράφει» κάθε χρόνο και περισσότερες δυνάμεις και αντιτείνεται σε όσους επιβουλεύονται και τις δύο.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Tα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων είναι ανθρώπινα δικαιώματα. Όσο κι αν αυτή η φράση ακούγεται ως ταυτολογία ή αυτονόητη, άλλο τόσο συνοψίζει το αντικείμενο του θέματος: όλος ο αγώνας έχει επίκεντρο την εγκατάσταση στις συνειδήσεις ότι αφορούν ιδιότητες της ανθρώπινης κατάστασης.
Τα δικαιώματα αυτά αντιμάχονται προκαταλήψεις αιώνων που επικρατούν και στην εποχή μας, ότι δήθεν η ομοφυλοφιλία είναι κάτι αφύσικο, “παρά φύσει” και αντίθετο στην ανθρώπινη ιδιότητα.
Αυτός ο παραλογισμός που δεν αντέχει σε καμία επιστημονική κριτική και εξέλιξη, κωδικοποιείται ως “ομοφοβία” ή “τρανσφοβία”. Από αυτόν τον παραλογισμό απορρέει κάθε κίνδυνος για την σωματική ακεραιότητα, την ασφάλεια, την ελευθερία, την τιμή, την υγεία και την ευημερία των ΛΟΑΤΚΙ
“Έτεροφοβικά» σχόλια, γιατί ως γνωστόν οι στρέιτ διώκονται από παντού στην Ελλάδα, δεν μπορούν να βρουν δουλειές που τις παίρνουν οι γκέι και κυρίως οι τρανς, αποκλείονται από τον γάμο και την τεκνοθεσία και για αυτό πάνε μόνο σε στρ8 μπαρ.
Χτες όταν μπήκα στην αίθουσα με τις πρώτες εισηγήσεις για τα #ΛΟΑΤΚΙ#δικαιώματα στην Σχολή Δικαστών, συντονιστής ήταν ο Υπουργός Επικρατείας κ. Γεραπετρίτης, καθηγητής συνταγματικού δικαίου (κι ένα από τα 3 δεκάρια της μεταπτυχιακής μου εργασίας). [Συνεχίζεται]
Όταν, όμως, άκουσα μια δικαστή για θέματα ασύλου σε ΛΟΑΤΚΙ να λέει για κάποιαν τρανς γυναίκα ότι "γεννήθηκε άντρας" & ότι "είναι αντιφατικό να λένε ότι είναι gay ενώ είναι παντρεμένοι για δεκαετίες" (οι πρόσφυγες), ε, εκεί δεν κρατήθηκα & πετάχτηκα από τα ορεινά της αίθουσας:
"Δεν είναι αντιφατικό. Υπάρχει και ομοφοβία και εσωτερικευμένη ομοφοβία. Είμαι ο Βασίλης Σωτηρόπουλος και πρέπει κύριε πρόεδρε να διακόπτετε όταν ακούγεται κακοποιητικός λόγος ειδικά από εισηγητές, ειδικά σε αυτό το σεμινάριο".
H Άννα Πήλιου δεν είπε κάτι που δεν ισχύει: η Φώφη Γεννηματά δεν ήταν στην Βουλή για να ψηφίσει το 2015 το νομοσχέδιο τότε για το σύμφωνο συμβίωσης και δεν ήταν στην Βουλή και το 2017 για να ψηφίσει το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Το 2015 το κόμμα της μάλιστα στο ίδιο νομοσχέδιο του συμφώνου συμβίωσης καταψήφισε την κατάργηση του άρθρου 347 ΠΚ για την παρά φύση ασέλγεια, χωρίς ποτέ να εξηγήσει για ποιο λόγο το ΠΑΣΟΚ εν έτει 2015 επέμενε η συναίνεση για το σεξ να είναι για τα κορίτσια στα 15 (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
αλλά για τα αγόρια με άλλα αγόρια να παραμένει στα 17, γιατί αυτό όριζε μεταξύ άλλων ως «παρά φύσει ασέλγεια» το εν λόγω άρθρο. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Κάθε χρόνο ως γραφείο επιλέγουμε μια από τις υποθέσεις της περασμένης χρονιάς ως την πιο σημαντική που χειριστήκαμε.
Για το έτος 2021 η πιο σημαντική υπόθεσή μας ήταν στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, η υπόθεση κατά της απόφασης της υφυπουργού παιδείας για
την παράνομη διαδικασία απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών. Η υπόθεση δικάστηκε τον Ιανουάριο και ήταν η πρώτη δίκη που είχαμε ως γραφείο.
Η απόφαση εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο και έκρινε δεκτή την αίτηση ακύρωσης γονέων και μαθητών, ακυρώνοντας την υπουργική απόφαση ως αντίθετη στο Σύνταγμα, λόγω έλλειψης νομοθετικής εξουσιοδότησης της υφυπουργού για την έκδοση της σχετικής διοικητικής πράξης.
Η επισήμανση του ιατρού ότι οι μαθητές διδάσκονται περισσότερες ώρες θρησκευτικά από φυσική στο σχολείο και για αυτό διαμορφώνουν αυτή την ανορθολογική εικόνα για την λειτουργία της φύσης μου θύμισε κάτι πραγματικά απογοητευτικό. #thread
Στη δεκαετία του 1990 ο υπουργός Παιδείας Γεράσιμος Αρσένης κατάργησε τη μία από τις δύο ώρες την εβδομάδα διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στο Λύκειο. Δηλαδή ΛΥΚΕΙΟ είναι, μία ώρα θρησκευτικών αρκεί, έκρινε ο Αρσένης.
Πήγε τότε στο ΣτΕ η μητέρα μιας μαθήτριας και προσέβαλε με αίτηση ακύρωσης την υπουργική απόφαση μείωσης των ωρών του μαθήματος των θρησκευτικών.