""நீங்க வந்தது ராத்திரி பத்தரை மணிக்கு... மெட்ராஸ்ல இருக்கிறவங்களுக்கே,
இங்க அட்ரஸ் தேடி கண்டு பிடிக்கறது கஷ்டம்; நீங்க மெட்ராசுக்கு புதுசு வேற. அதிலேயும், நீங்க வந்த காரியத்தை பத்தி தெரிஞ்சதுலே, எனக்கு மனசு சங்கடமா போயிட்டது...
""அதான் உங்களை சாப்பிட சொல்லிட்டு, லெட்டர்லே இருந்த நம்பருக்கு கால் போட்டு பேசினேன்.
நீங்க அட்ரஸ் மாறி வந்த விஷயம் கேட்டு, உங்க நண்பர், அதான் அந்த ஆனந்தோட அப்பா ,ரொம்பவே வருத்தப்பட்டார். அவர் கிட்டே, அவர் பிள்ளையோட நம்பர் கேட்டு வாங்கிப் பேசிட்டு... பொழுது விடிஞ்சதும், ஒரு ஆட்டோவிலே உங்களை அனுப்பி வைக்கலாம்ன்னு இருந்தேன்.
""ஆனா, மொபைல் போன்ல பேசினது ஆனந்தோட மனைவி. அவர் ஆபீஸ் விஷயமா டில்லி போயிருக்காராம். வர ஒரு வாரம் ஆகுமாம். அப்பதான் முடிவு செய்தேன். நேரடியா, நானே உங்களுக்கு உதவி செய்திடலாம்ன்னு... எந்த ஆனந்துன்னா என்ன சார்...
நஷ்ட ஈடு உங்களுக்கு கிடைக்க, நான் உதவியா இருந்தேனேன்னு, நிம்மதி என் மனசிலே நிறைஞ்சு இருக்கு. அது போதும் சார்...''
நம்மில் பலர் ஊர்களுக்கு செல்லும்போது ஆங்காங்கே ஒரு சில கட்சியின் மாநாடுகள் நடந்து கொண்டிருப்பதை பார்த்திருப்போம்.
அப்படி மாநாடுகள் நடந்து கொண்டிருக்கும் திடலுக்கு வெளியே ஒரு சில பேர் கட்சியின் கரை போட்ட டவல், பேட்ச், விசிறி, தொப்பி என்று பலதை விற்றுக் கொண்டிருப்பார்கள்.
மிக மோசமான தரத்தில் இருக்கும் அவை. அந்த மாநாடு முடியும் போது கூட இருக்குமா அல்லது நஞ்சு போய் பியிந்து விடுமா என்று தெரியாத அளவுக்கு ஒரு தரத்திலேயே இருக்கும்.
மகாபலிபுரத்தில் நடக்கும் இந்த உலகளாவிய செஸ் ஒலிம்பியாட்டை
நமது மாநில அரசு இதுபோல ஏதோ ஒரு மாநாடு என்றுதான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.
எவ்வளவு கேவலமான ஒரு துண்டை வருகின்ற விருந்தினர்களுக்கு போட்டிருக்கிறார்கள் என்று பாருங்கள்.
20 ரூபாய்க்கு ஒரு மாலை பத்து ரூபாய்க்கு ஒரு துண்டு. இதற்கு எதையும் போடாமலே இருந்திருக்கலாம்.
அன்று ராகவ்க்கு 10 வது பிறந்தநாள். அவன் அப்பா ராஜேஷ் ஒரு பெரிய சாப்ட்வேர் கம்பெனியின் எம்டி.பணத்திற்கும் வசதிக்கும் குறைவே இல்லை . அம்மா சாருலதா ஒரு சாப்ட்வேர் கம்பனியில் சீனியர் வைஸ் பிரசிடென்ட்.
ராகவ் எதை வேண்டும் என்று கேட்கவே
வேண்டாம் நினைத்தாலே போதும் உடனே அது அவன் கையில் இருக்கும்.
அப்பாவும் அம்மாவும் அன்று விடுமுறை எடுத்துக் கொண்டு வீட்டை படாடோபமாக அலங்கரிக்க ஆர்டர் செய்து இருந்தார்கள்.
மாலை நான்கு மணிக்கு தடபுடல் பர்த்டே பார்ட்டி.
ராஜேஷும் சாருவும் தனக்கு தெரிந்த பிரபல நணபர்களை அழைத்திருந்தார்கள்.
நகரத்தின் ஐந்து நட்சித்ர ஹோட்டலில் இருந்து சிறப்பு உணவு வகைகளை எடுத்து வந்து பரிமாற ஏற்பாடு.
ராகவ்வின் நெருங்கிய நண்பர்களுக்கும் அழைப்பு.
ராகவ்க்கு விலையுயர்ந்த கோட் சூட்டும் ரெடி.
பூட்டிய கிரில்லுக்கு அப்பால், ஒரு பெரியவர், கசங்கிய சாதாரண வேட்டி சட்டை, முகத்தில் கருப்பும், வெள்ளையுமாக மண்டிய ரோமக் காடு, நீண்ட பயணத்தால் களைத்த முகம் என, கையில் நகைக்கடை விளம்பரத்துடன் இருந்த ரெக்சின் பையுடன் நின்றிருந்தார்.
அவர் கையிலிருந்த சீட்டை பார்த்தார்.
""ஆனந்த், நம்பர். 8, யோகானந்தம் நகர்?''
""ஆமாம்... இது தான். நான் தான் ஆனந்த்... நீங்க... என்ன வேணும்?''
அவர் வறண்ட உதடுகளை, நாவால் ஈரப்படுத்திக் கொண்டார்.
"
"நான் உங்கப்பாவோட நண்பன்,காரைக்காலேருந்து வர்றேன். உங்கப்பா லெட்டர் கொடுத்து அனுப்பியிருக்கார்.''
பெரியவர் ரெக்சின் பை ஜிப்பை திறந்து, ஒரு கடிதத்தை எடுத்து நீட்டினார்.
வாங்கிப் பார்த்த ஆனந்த், ""அப்பாவா?'' என்று வினவியபடி, கடிதத்தை படித்தான்.
பஸ் ஸ்டாண்டின் எதிரிலிருந்த அந்த ஓட்டலில் எப்போதும் கூட்டம் அலைமோதும். ருசி கண்டவர்கள் மீண்டும் மீண்டும் சாப்பிட வருவதால்தான் அப்படி. ஓட்டலுக்குள் புகுந்த சரவணன் அவனின் அப்பா அங்கு சமையல்காரராக வேலை பார்ப்பதால் நேராக சமையலறைக்குள் சென்றான்.
பொள்ளாச்சிக்கு பக்கத்தில் உள்ள ப.க.புதூர்தான் அவன் சொந்த ஊர்.தென்னந்தோப்பு வைத்திருந்த அவனின் அப்பா மாசிலாமணி அவருடன் கூடப் பிறந்த நான்கு பெண்களையும் கரை சேர்ப்பதுக்குள் எல்லாவற்றையும் விற்றாக வேண்டியதாகிவிட்டது.
குடும்பத்தை காப்பாற்ற அந்த ஓட்டலில் சமையல்காரருக்கு உதவியாளனாக வேலைக்கு சேர்ந்து படிப்படியாக முன்னேறி இன்று அந்த ஓட்டலின் சீஃப் குக் ஆக இருந்தார்.
ஒவ்வொரு மாதமும் சம்பள நாள் அன்று மாலை சரவணனை ஓட்டலுக்கு வரச்சொல்லிவிடுவார்.