Thread by @WojPr

Nieobecność WKS nie jest tajemnicą tej wojny. WKS robi ile może.
A że nie może za dużo, to kwestia zderzenia przedwojennych mitów z rzeczywistością. Długa 🧵 o największych problemach WKS. Sprzęt, amunicja, doświadczenie, procedury i organizacja. A raczej ich brak.

https://twitter.com/MarekMeissner/status/1568712466988679170

Punktem wyjścia będzie porównanie do sił koalicji w Iraku (2003). Dla uproszczenia będę mówił o 🇺🇸 (dominowali w tym konflikcie), ale w powietrzu mieli wsparcie 🇬🇧 i 🇦🇺. Do Iraku wysłano 786 maszyn uderzeniowych i 402 samoloty wsparcia (nie licząc transportowych).

Teoretycznie w granicach możliwości 🇷🇺, w praktyce (po odliczeniu maszyn najstarszych i niesprawnych) - wymagałby zaangażowania niemal całych sił powietrznych, by zapewnić komponent uderzeniowy. Zapewnienie wsparcia (AER&C, EW, ISR, ELINT) jest poza dyskusją.

Analizując poszczególne grupy, najlepiej wyglądają myśliwce. W Iraku panowanie nad przestrzenią zapewniały F-14 (56), F-15C (42), Tornado (14) i F/A-18 (250) (nie wszystkie wykonywały zadania OCA/DCA). Dodatkowo można było liczyć na F-16 i F-15E uzbrojone w AIM-120.

Rosja, ze MiGami-31, -29 i Su-27 (wraz z wersjami rozwojowymi) może liczyć na podobną efektywność nad własnym terytorium i w ograniczonym stopniu nad frontem. Wykorzystanie tych maszyn nad 🇺🇦 wymaga wcześniejszej neutralizacji obrony przeciwlotniczej. Do tego wrócę.

Jeśli chodzi o samoloty uderzeniowe - pozornie nie ma problemu. 100+ nowoczesnych Su-34, 100+ starszych Su-24 oraz maszyny wielozadaniowe w liczbie, która w tabeli porównawczej wygląda równie dobrze jak siły 🇺🇸 w Iraku, a Su-25 są zdecydowanie liczniejsze od 60 A-10.

Jeśli zajdzie potrzeba użycia bombowców (do ciężkich bombardowań lub jako nosicieli pocisków manewrujących) - 🇷🇺 ma odpowiednie siły - ponad 100 maszyn. W Iraku wykorzystano 43 bombowce, w tym wiele operowało z baz w 🇺🇸 - rozwiązanie dalekie od optymalnego (ale efektowne).

Skoro jest tak dobrze, to czemu jest tak źle? Lotnictwo 🇷🇺 cierpi na dwie bolączki, których nie da się nadrobić tymczasowo ani w krótkim terminie - brakuje AWACSów i tankowców. Nad Irakiem latało 19 E-3 i 20 E-2 marynarki. Razem 39 maszyn, które zrealizowały xx/nn

około 900 lotów w czasie 30 dni (720 godzin) operacji. Przy 6+ godzinach patrolu E-3 i 4+ godzinach patrolu E-2, daje to 4-8 AWACSów w powietrzu 24 h na dobę.

🇷🇺 ma 9 A-50. Starych, nowych, w remoncie, zużytych i nie zawsze sprawnych. Dziewięć...

Koordynacja dużej liczby maszyn musi opierać się na tankowaniu w powietrzu. W Iraku działało 256 tankowców. Nawet więcej - ta liczba nie uwzględnia F/A-18, które po raz pierwszy posłużyły jako tankowce. Średnio wykonano jeden lot tankowca na 2 loty uderzeniowe.

To nie są wartości wyjątkowe. Raczej niskie. W czasie operacji w Serbii i Kosowie relacja lotów tankowców do maszyn uderzeniowych była bliższa 1:1.

🇷🇺 częściowo nadrabia ten problem samolotami o większym zasięgu, ale nie na tyle większym, żeby wyeliminować konieczność tankowania. Zamiast tego ogranicza liczbę lotów wykonywanych jednocześnie i liczbę operacji wymagających koordynacji.

🇺🇸 uniemożliwiłoby to zgranie samolotów uderzeniowych, eskorty myśliwskiej, eskorty SEAD i EW. Te problemy 🇷🇺 rozwiązują z właściwą sobie finezją - eliminując takie loty.

W Iraku zadania SEAD/DEAD (tłumienie i zwalczanie obrony przeciwlotniczej) podzielone były między

F-16CJ (71) z jednostek szkolonych specjalnie do tej roli (SEAD/DEAD), F-18 marynarki oraz EA-6B (35 maszyn) marynarki, które zapewniały zagłuszanie nad terytorium wroga.

Pomimo posiadania teoretycznych zdolności do działań SEAD/DEAD

🇷🇺 korzysta z zasobników wykrywających emisje (Fantasmagoria) i z pocisków przeciwradiolokacyjnych (m. in. Ch-31P), brakuje samolotów i jednostek wyspecjalizowanych w takich zadaniach. Brakuje również odpowiednika EA-6B czy najbardziej wszechstronnego FA-18G.

Ale osłonić samoloty uderzeniowe przed OPL to problem dalszy. Najpierw trzeba zidentyfikować przeciwnika. I znów - brakuje maszyn rozpoznawczych. Odpowiednika E-8 JSTARS nie ma. Podsłuchiwacza U-2/TR-1 też nie. Zdolności RC-135 Rivet Joint 🇷🇺 realizuje jedynie częściowo.

Brakuje też samolotów stealth. Nie zamierzam tu rozważać parametrów Su-57, ale nic nie wskazuje by miał on możliwości działania nad Ukrainą porównywalne z operacjami B-2 czy F-117 nad Irakiem i Serbią. Znów - mniejsza swoboda i mniejsze zdolności rażenia kluczowych celów.

Pozostając przy liczbach. Kilka lat temu OAK chwaliło się podniesieniem sprawności rosyjskiego lotnictwa z 40% do 65%. O ile ta druga wartość nie jest zła i zapewne może być podniesiona dla maszyn i jednostek wysłanych na wojnę, 🇺🇸 w Iraku osiągnęli sprawność średnio > 80%

Nieżyczliwi rosyjskiemu przemysłowi mogą twierdzić, że wartości >80% będą dla WKS nieosiągalne. Szczególnie przy intensywności lotów ok. 1 lotu bojowego dziennie na każdy samolot.

Amunicja.

Teoretycznie 🇷🇺 dysponuje amunicją kierowaną (PGM - Precision Guided Munitions), w tym bombami kierowanymi laserowo (LGB), inercyjnie lub za pomocą Glonass (odpowiednik JDAM) i optoelektronicznie (obraz TV). Na 🇺🇦 udokumentowano użycie większości tych PGM.

Ale udokumentowano również użycie broni niekierowanej. Dowodów na jej użycie jest dużo więcej, niż zdjęć i filmów z użycia PGM.

To nie tylko kwestia walk na 🇺🇦. Również zdjęcia z 🇸🇾 pokazują Su-34 uzbrojone w bomby niekierowane. Zdjęcia z ćwiczeń i manewrów w 🇷🇺 podobnie.

W Iraku (2003) użyto 29199 sztuk rakiet, pocisków manewrujących i bomb. 19948 z nich to PGM. 68%. Istotny wzrost w porównaniu z Pustynną Burzą (5%). W Syrii niemal wszystkie użyte przez 🇺🇸 bomby i pociski rakietowe były kierowane.

Jak na tym tle wygląda Rosja? Su-25 najczęściej widać z niekierowanymi pociskami rakietowymi (NPR). Co dziwniejsze - nawet ciężkie Su-34 na zdjęciach z 🇸🇾 i z ćwiczeń w 🇷🇺 dają się zauważyć z wyrzutniami NPR.

Upodobanie 🇷🇺 do NPR pozostaje dla mnie tajemnicą, ale obiektywna wartość tej broni jest niewielka, a zagrożenie dla samolotu jej używającego - duże. U 🇺🇸 użycie NPR w samolotach to czasy Wietnamu. Z upływem czasu coraz rzadziej i przede wszystkim na lekkich maszynach.

W latach 90 użycie NPR przez 🇺🇸 ograniczało się do OA-10 i FA-18 w zadaniach oznaczania celów - loty w roli kontrolera - FAC(A). W Zatoce (1991) użyto około 3000. Nawet helikoptery marynarki (AH-1) używały ich w połowie do oznaczenia celów, a jedynie w połowie jako broni.

W operacji Deliberate Force wystrzelono 187 rakiet z białym fosforem (oznaczenie celu) i tylko 20 z głowicą HE. W 2003 użycia NPR przez samoloty właściwie się nie opisuje.

Dla 🇷🇺 to nadal podstawowe uzbrojenie Su-25 i interesująca opcja w samolotach wielozadaniowych.

Niska popularność PGM może być wytłumaczona problemami Rosji z zasobnikami celowniczymi. Sapsan-E był powszechnie krytykowany. Status Thales Damocles jest niejasny (wybrany jako lepszy od Sapsan-E w 2007, miał być produkowany z rosyjskim oprogramowaniem).

NPK-SPP T220 w różnych komentarzach jest najlepiej oceniany, ale szukać zdjęć maszyn z tymi zasobnikami, to jak szukać igły w stogu siana. I tak lepiej niż z zasobnikami do walki elektronicznej SAP-14 Tarantul, które są powszechne niemal jak Yeti.

Nieobecność tych zasobników nie powinna dziwić, bo ich konstruowanie i wykorzystanie dotyka największego problemu, z jakim zmaga się rosyjskie lotnictwo. Brakuje doświadczenia na każdym niemal poziomie.

🇺🇸 do aktualnie używanych Liteningów i Sniperów doszli 40+ latami pracy, zaczynając od prostych zasobników w Wietnamie, przez koszmarnie duże i ciężkie Pave Tack (Libia 1986, Irak 1991), Lantirn i ATFLIR. Każdy to nauka, ulepszenia optyczne, lepszy program i mniej awarii.

Podobny problem braku doświadczenia mają na każdym polu. Walka powietrzna? Przed wojną na Ukrainie 🇷🇺 zestrzeliwali drony nad Syrią i Gruzją. Słabo udokumentowane plotki mówią o pojedynczych zestrzeleniach w Wietnamie. Ostatnie poważne walki powietrzne to Korea 1950-1953.

Walki, które mogli obserwować z bliska (Wietnam, państwa arabskie w 1967, 1973 i 1982) nie obejmowały walk nad terytorium przeciwnika. Jest parę wyjątków, ale bez sukcesów.

Jeszcze gorzej wygląda niszczenie doświadczenie w niszczeniu obrony przeciwlotniczej.

SEAD znają jedynie z doświadczeń Arabów w 1973 (akurat słaby case study) i w 1982, czyli z perspektywy obrony, a nie ataku.

🇺🇸 doświadczyli Wietnamy, Iraku (1991), Bałkanów, znów Iraku (2003) 🇷🇺 to ominęło. A Amerykanie mieli relatywnie płaską learning-curve.

Irak 1991 miał obronę przeciwlotniczą opartą w większości o sprzęt znany z walk Izraela w 1973. Porównywalną poziomem (częściowo słabszą, częściowo mocniejszą, ale liczniejszą) z tym, co Izrael rozbił w 1982. Amerykanie mieli kolejne 9 lat przygotowań. A Rosjanie?

Na 🇺🇦 Rosjanie muszą mierzyć się z najpotężniejszą rakietową obroną przeciwlotniczą, z jaką jakiekolwiek państwo zmagało się w historii. I muszą mierzyć się z nią z marszu, bez żadnych doświadczeń. Bez kilku generacji rakiet poprawianych po porażkach.

Bez doktryny ewoluującej od DEAD (początek w Wietnamie), przez SEAD (Wietnam), masowy pre-emptive SEAD (zasypywanie Libii HARMami) i połączenie pre-emptive i elastycznego zwalczania OPL w 1991. I bez rozwoju koncepcji niszczenia OPL (DEAD) realizowanej w 2003.

Rosjanie mogli sobie o tym poczytać.

Podobnie jak o realizacji misji CAS w kontakcie z wojskami zmechanizowanymi dysponującymi lepszą OPL niż Stingery i WKMy.

Su-25 w Afganistanie to doświadczenie relatywnie bogate (80 tysięcy lotów bojowych), ale...

A-10 w Pustynnej burzy zrobiły 10% tego. Przez sześć tygodni.

W Syrii 🇷🇺 nie nadrobili tych doświadczeń - raz, że mieli przeciwnika dużo słabszego, dwa, że tropienie konwojów na pustyni to inne wyzwanie, niż polowanie na czołg ukryty w drzewach.

Te same problemy z doświadczeniem to koordynacja lotnictwa i wykorzystanie AWACS. 🇺🇸 też nie szło. Też mieli problemy z komunikacją, częstotliwościami, szyfrowaniem... I z konfliktu na konflikt je rozwiązywali. Tu nie wystarczy zbudować samolotu z talerzem na dachu.

Bez tych doświadczeń niesposób zaplanować treningów. Niesposób stworzyć odpowiednika United States Air Force Weapons School i programu SFTI (lepiej znanego jako Top Gun). Bez doświadczeń nie da się zorganizować Red Flag i podobnych manewrów.

Więc kiedy zastanawiamy się, jak ćwiczą rosyjscy piloci, warto spojrzeć na zdjęcie Su-34 obładowanego dwiema wyrzutniami niekierowanych pocisków rakietowych. I spróbować znaleźć tak uzbrojonego F-15 podczas Red Flag.

Lotnictwo 🇷🇺, w kontekście tych wszystkich problemów, robi co może. Wg przeciwków wykonują 200 lotów dziennie (w dni lotne), a w okresach szczególnej eskalacji udaje się osiągnąć 400. Marnie na tle 1380 średnio dziennie w Iraku (2003), ale lepiej raczej nie będzie.

Przy stosowanym uzbrojeniu, mamy filmy z ataków NPRami, mamy filmy i zeznania z bombardowania "koordynatów" bombami niekierowanymi i po odjęciu wszystkich lotów wsparcia powinniśmy obserwować to, co widzimy. Czyli to, co wydaje się "nieobecnością".

WKS nie jest "nieobecne". Po prostu od 3 dekad 🇺🇸 przyzwyczajają nas do czegoś zupełnie innego - do setek lub tysięcy lotów dziennie i do wysokiej skuteczności.

"Drugie" lotnictwo świata od pierwszego (celowo tu bez cudzysłowu) dzieli ogromny dystans.

Dlaczego WKS jest "nieobecne" 🧵rozwinięta
threadreaderapp.com/thread/1568820…

@ZlaAmbasada @AleksanderFied @wolski_jaros @MariuszCielma @DawidKamizela @MarcinNiedbala @PiotrZychowicz