तिन्हीसांजेची लगबग रस्त्यावर दिसत होती.. रस्ता फार काही वर्दळीचा न्हवता.. हार-फुलांची दोनचार दुकानं आणि शांत चहापानासाठी कौलारू एकदोन हॉटेलं.. अधूनमधून कुंपणाच्या आतील घरं..तुरळक एखादं किराणा मालाचं दुकानं..आणि रस्त्याच्या टोकाला छोटेखानी कसलं तरी मंदिर.. बस् संपला रस्ता..
#Love
#Love
परिसर तुलनेत शांत होता.. कुठंतरी लांब चंदन अगरबत्ती धुराची काडी हवेत सोडत होती..ती काडी संपता संपता सायलेंट सुगंध त्याच्यापर्यंत पोहचवत होती..त्या सुगंधाने दिवसभराची ओढाताण हलकी होत होती..दिवेलागणीला असतो तो आभाळातला भडक तांबूसपणा आता विझत आला होता..त्यातच थंडीची धांदल सुरू होती.
नगराच्या मध्यवर्तीत असूनही हा तळ मनाला भुरळ पडणारा होता..वाहतूक अगदी शिस्तीत जात होती.. मंदिराकडे जाणारी माणसं दुर्मिळ असणाऱ्या शांत चेहऱ्याने लगेच ओळखू येत होती.
फुलांच्या दुकानात 'मेरे दिल में आज क्या है.. तू कहे तो मैं बता दूँ।' वाजणारं गाणं फुलांना अजूनच खुलवत होतं..
फुलांच्या दुकानात 'मेरे दिल में आज क्या है.. तू कहे तो मैं बता दूँ।' वाजणारं गाणं फुलांना अजूनच खुलवत होतं..
तिची येण्याची वेळ..ठरलेल्या ठिकाणी चहासाठी जायचं..तोंडानं बोलणं काही व्हायचं नाही..लंच बॉक्स मधील इरफानच्या चिठ्ठीसारखं लांबूनच नजरेनं बोलणं व्हायचं..ते दोघांनाही कळायचं हे विशेष..प्रेमाची भाषा अशीच असते..ते कोणी कोणाला सांगावी लागत नाही..हसण्यारडण्यानंतर हीच भाषा सर्वांगीण आहे.
लांबसडक उंचीला स्पर्धा करणारे लांबसडक मोकळे केस..त्यांना मुळाशी जखडून ठेवणारी लाल भडक रिबीन..त्या रिबिनीच्या फुलात खोवलेला एक गुलाब.. शहरी गर्दीतही ती पाठमोरी ओळखून येण्याइतपत युनिक स्टाईलची ती रचना..कानाच्या पाळीवर डुलणारी डूलं.. त्याला झोके घेणारी सोनसाखळी..सगळंच अप्रतिम.
खांद्यावरची ओढणी..त्यावर लटकवलेली कमरेपर्यंतची पर्स..ती सांभाळत रस्त्यावरून चालताना..नितळ कांती अजूनच चमकून उठायची.. त्या आखीव रेखीव चमकत्या चेहऱ्यावर न भाळणारा कोणी विरळाच असेल..एवढं देखणं सौंदर्य.. अशा सौंदर्याच्या कृतज्ञतेखाली माणूस इतका दबून जातो..की तोंडातून शब्दच फुटत नाही.
तो ही त्याच कृतज्ञतेच्या ओझ्याचा बळी ठरत होता..म्हणून बोलायचं धाडस करू शकत न्हवता..सौंदर्याची पारख असणाऱ्या सबंध जीवांची ही घालमेल असते..❤️
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
