Thread by @Przewodzik

#OceanicznyTydzień #PrzewodzikFilmowy

„Molokai - historia ojca Damiana”, reż. Paul Cox (1999). Film religijny to bardzo trudny i grząski teren– łatwo tu wpaść w prostackie moralizatorstwo, jasełkowość i ogólnie w taki tryb „katechetyczny”. Film oczywiście może być katechezą, (1)

ale musi spełniać jednak pewne formalne i dramaturgiczne standardy, aby przemówić do widza w odpowiedni sposób. Wydaje się, że australijski reżyser Paul Cox osiągnął opowieścią o świętym bracie Damianie bardzo dobry balans między tym, co duchowe, a tym, co filmowe. Belgijski (2)

(ale Flamand – jest i piwo!) ojciec Damian De Veuster postanowił zostać misjonarzem i trafił na Hawaje. Tam zgłosił się na ochotnika do posługi na wyspie Molokai, której część była przeznaczona dla śmiertelnie chorych na trąd. Gdy tam przybył, zastał tak naprawdę umieralnię, (3)

gdzie ludzie byli bez dachu nad głową, bez podstawowej opieki medycznej i bez nadziei. To wszystko starał się przez 16 lat służby w tragicznych warunkach dać im ojciec Damian. Oprócz kwestii religijnych wielkie znaczenie miały umiejętności organizatorskie księdza, który (4)

niemal przez cały czas musiał walczyć z „górą”– zarówną kościelną, jak i urzędniczą, aby zapewnić najpotrzebniejsze rzeczy dla kolonii, która liczyła nawet 1000 chorych. Dobro niestety jest często mało filmowe, słabo wypada i nie daje „narracyjnego kopa” filmowi, ale tu udało (5)

się, poprzez ciekawe ujęcie zmagań duchownego z trudnymi okolicznościami, przełamać ten schemat. Stało się tak także, a może przede wszystkim, dzięki pokazaniu ojca Damiana nie jako papierowej postaci z kart wspomnień liturgicznych, ale jak najbardziej żywego człowieka – (6)

oprócz heroicznej walki widzimy go też w chwilach zwątpienia, słabości czy pokusy. Mnie oprócz tego, że nawet na końcu świata wyszedł z niego prawdziwy Flamand i uwarzył sobie belgijskiego ale’a, podobał się także jego szacunek do Hawajczyków i ich, nie zawsze przecież (7)

zgodnego z katolickim, sposobu myślenia. A wszystko pokazane subtelnie i z dużym zrozumieniem dla wiary i tego, po co przede wszystkim zakonnik tam przybył. W śledzeniu tej dobrze skonstruowanej i porządnie zrealizowanej opowieści pomogli też świetni aktorzy- David Wenham (8)

w roli głównej, ale też Peter O`Toole, Paul Wilkinson czy Sam Neill. Nieco przerysowana i zbyt „inkwizytorska” wydała mi się postać ojca Lenora Fouesnela, doradcy biskupa Honolulu grana przez Dereka Jacobi, ale to drobne zastrzeżenie. Dla ludzi wierzących film może być (9)

inspirującym tematem rekolekcji duchowych, a dla tych bardziej sceptycznych, po prostu ciekawym obrazem o wyjątkowej postaci. Polecam. Ocena: 7,5/10 (10)