Thread by @Przewodzik

#OceanicznyTydzień #PrzewodzikKsiążkowy

Maciej Wasielewski „Jutro przypłynie królowa”. Pitcairn – malutki spłachetek ziemi leżący nigdzie. Wyspa to najbardziej osamotniona siedziba ludzka na Ziemi, którą obecnie zamieszkuję ok. 60 osób. W wielu publikacjach przedstawiana (1)

była jako idealna społeczność – bez morderstw, kradzieży, zamków, policji. Ale potomkowie buntowników z „Bounty” od dekad mieli mroczny sekret, który wyszedł na jaw kilkanaście lat temu – stałe, powszechne i bezkarne gwałty na kobietach i dziewczynkach. To głównie o tym jest (2)

znakomity reportaż Macieja Wasielewskiego, który z ogromnym trudem dostał się na Pitcairn, za co należą się osobne pochwały. Książka początkowo wydała mi się chaotyczna, ale po pewnym czasie zaczęła się bardzo „układać” w czytaniu i zrozumieniu. Początkowa przypadkowość (3)

sekwencji wydała mi się nawet bardzo usprawiedliwiona, wręcz potrzebna – byliśmy jak autor, który musiał przedzierać się przez gąszcz milczenia, kłamstw, niedomówień i kluczenia w sprawie zbrodni, które dla wielu kobiet były całkiem świeże. Czytając ten reportaż zastanawiałem (4)

się czy tak odrażające zachowania, skrzętnie zamiatane pod dywan przez całą społeczność, to przypadek tylko tej wyspy, czy tego typu komuny są skazane na coś takiego „z natury ludzkiej”. Wolę trzymać się wersji, że to Pitcairn jest przeklęte – zresztą taka opinia o wysepce (5)

była i jest powszechna wśród wielu, którzy mieli okazje tam przebywać dłużej niż kilka dni. Od decyzji Christiana Fletchera, który postanowił się tu osiedlić z ośmioma towarzyszami oraz kilkunastoma Tahitankami i kilku Tahitańczykami było coś nie tak – szybko zginęli niemal (6)

wszyscy biali, zostawiając jedynie gromadkę dzieci. Były tu choroby psychiczne, morderstwa, bicie kobiet i gdy wydawało się, że wyspa uporała się z nimi – zostały gwałty. Reportaż czyta się z narastającym napięciem i przejęciem – w zasadzie trudno uwierzyć w taki stopień (7)

zepsucia tamtejszej społeczności. Niektórzy tłumaczą to odizolowaniem, inni obciążeniem genetycznym, jeszcze inni permisywizmem dość powszechnym na wyspach oceanicznych. Tu chyba nie ma jednej odpowiedzi, ale mam przekonanie, że życie w takim odosobnieniu nie jest jednak (8)

normalne i ludzie nie są do tego stworzeni. Bardzo dobra książka, ale dajcie się jej rozwinąć i czytajcie do końca - nie jest to pozycja zbyt długa. Ocena: 8/10 (9)

A, już kiedyś ją cytowałem:

https://twitter.com/Przewodzik/status/1467199895664795651?s=20&t=ee4HFuZVNGHPw_lez42d-A