Thread by @Przewodzik

#OceanicznyTydzień #PrzewodzikKsiążkowy

„Ludność wysp na Oceanie Indyjskim i Pacyfiku często traktowano poprawnie – na początku. Papuasi z Nowej Gwinei uważali Japończyków za o wiele milszych niż australijscy kolonizatorzy, zwłaszcza, że dobrowolnie dzielili się z nimi (1)

posiłkiem. Ale i tu potrzeba tworzyła prawo. Okupant nigdy nie wahał się przed instrumentalizacją tubylców, czy to kradnąc im ich zapasy (konfiskata świń, służących także jako waluta wymienna, została bardzo źle przyjęta przez Papuasów), mobilizując ich jako tragarzy czy, na (2)

co są dowody, zjadając ich. Potrzeba transportu ciężarów w górach Nowej Gwinei była głównym powodem japońskich okrucieństw. Przymus i kary stosowano zawsze, by rekrutować zamieszkujących rzadko zaludnione tereny tubylców i uniemożliwić im ucieczkę pod ogniem bombardowań. (3)

Podczas odwrotów pewną liczbę tragarzy likwidowano, by nie mogli dostarczać informacji aliantom. W konsekwencji wiele ludów o długich tradycjach wojennych wyruszało na wojnę przeciw Japończykom. Takie samo zjawisko pojawiało się na innych wyspach – zwłaszcza Bougainville. W (4)

innych przypadkach wszyscy intruzi – z obu stron – ryzykowali życie. Znaczące cierpienia dotknęły wyspy nienarażone na amerykański kontratak, na których japońskie garnizony wegetowały odizolowane, aż do końca wojny. Wyścig do rzadkich bogactw naturalnych obrócił się wyraźnie (5)

na korzyść silniejszych. Tolai z Nowej Irlandii zmniejszyli swą liczebność o ¼; ze 160 mieszkańców Banaby obecnych tam jeszcze w połowie 1943 r., połowa zniknęła w sierpniu 1945 r. 700 innych, co prawda, zostało przesiedlonych na wyspy, o których sądzono, że oferują lepsze (6)

warunki do życia – ale 400 wysłanych do Nauru dotarło na zupełnie pozbawione wartości ziemie. Z 1200 mieszkańców Nauru, wysłanych na Truk, 1/3 straciła tam życie. Także i tam dochodziło do okrucieństw. Już po ogłoszeniu kapitulacji japoński dowódca rozkazał ustawić rzędem (7)

tych, którzy przeżyli na Banaba, na szczycie jednej ze stromych skał wybrzeża i rozstrzelać ich lub przebić bagnetami. Tylko dwóch przeżyło. Na Guam 20 tysiące autochtonów Camorro musiało przejść w poprzek całą wyspę pieszo, by dojść do obozów internowania. Około 700 zabito, (8)

najczęściej szablą lub za pomocą granatów. Mieszkańcy Wysp Marshalla zostali jeszcze ostrzej potraktowani, gdy zaczęli łodziami płynąć ku amerykańskim pozycjom. Terytorium to było japońskie od 1915 r., a więc uznano ich za „zdrajców”. Setki wyrżnięto, tysiące zapewne (9)

poddano torturom”. (10)

Jean-Louis Margolin "Japonia 1937-1945. Wojna Armii Cesarza", Warszawa 2009