Thread by @Przewodzik

#OceanicznyTydzień #PrzewodzikKsiążkowy

Tomasz Cichocki w ciągu 312 dni na jachcie "Polska Miedź" opłynął świat, tylko raz zawijając przymusowo do portu. Za ten wyczyn otrzymał tytuł Żeglarza Roku 2012 oraz Srebrny Sekstant: „1 stycznia 2012 r. Są na niebie i ziemi rzeczy, (1)

o których nie śniło się filozofom. A nawet jeśli się śniło, to i tak nie mieszczą się one w głowie. Weźmy przykład pierwszy z brzegu. Skoro dziś w nocy przywitałem na południowym Pacyfiku nowy rok, to znaczy, że wczoraj był 31 grudnia. A przedwczoraj? Otóż przedwczoraj też (2)

był 31 grudnia! I poprzedniej nocy również przywitałem nowy rok! Pierwszego sylwestra spędziłem trochę na zachód od Międzynarodowej Linii Zmiany Daty, drugiego nieco na wschód od niej. Samo istnienie tej linii – chociaż w teorii dość łatwe do zrozumienia i zaakceptowania – w (3)

chwili bezpośredniego zetknięcia się z jego konsekwencjami powoduje solidny mętlik w głowie. Wyobraźcie sobie, że w poniedziałek o dziesiątej rano wsiadacie do samolotu w Nukualofa, stolicy wysp Tonga. Gdy dwie godziny później lądujecie w mieście Apia na Samoa, jest południe (4)

poprzedniego dnia – niedzieli. Ileż to stwarza możliwości! Spóźniłeś się o dzień z opłaceniem rachunków? Żaden problem. Wsiadasz w samolot i lecisz tam, gdzie nadal jest wczoraj. Albo inna sytuacja. Budzi się Samoańczyk rano, idzie zajrzeć do lodówki, a tam pusto. Niestety (5)

jest niedziela, sklepy zamknięte, a głód coraz bardziej doskwiera. Cóż począć, trzeba lecieć na wyspy Tonga, gdzie jest już poniedziałek, zrobić zakupy, a po powrocie zjeść niedzielny obiad. (…) Rejony, w których się znalazłem, wyjątkowo sprzyjają ciekawym eksperymentom (6)

myślowym. Ot, choćby taka sprawa. Z zupełnie innego niż dotychczas powodu zacząłem właśnie żałować, że nie mam już telefonu satelitarnego. Mógłbym teraz zadzwonić do któregoś z raptem 500 mieszkańców francuskiej wioski Gatteville-le-Phare leżącej na wybrzeżu Normandii. (7)

Poprosiłbym rozmówcę o położenie na ziemi masłem do dołu posmarowanej kromki chleba. Następnie zrobiłbym zwrot i cofnąłbym się kawałek ku bezludnemu archipelagowi Wysp Antypodów, który minąłem niedawno po lewej burcie. Rzuciwszy tam kotwicę, dopłynąłbym wpław do brzegu, by (8)

położyć na ziemi masłem do dołu przygotowaną wcześniej na tę okazję kromkę chleba. W taki oto sposób powstałaby pierwsza w historii ludzkości (o ile mi wiadomo) kanapka z kulą ziemską – Wyspy Antypodów leżą bowiem idealnie po przeciwnej stronie naszego globu niż wspomniana (9)

normandzka wioseczka. Gdybym zaś chciał znaleźć się idealnie naprzeciwko swojego olsztyńskiego mieszkania, musiałbym pożeglować dobre 300 mil niżej na południe i kilkaset mil na wschód od mojej aktualnej pozycji. Tyle że tam z kanapki nici. Dookoła tylko woda, bo archipelag (10)

Wysp Antypodów jest ostatnim skrawkiem lądu, jaki mija się z bliska, żeglując moją trasą ku Hornowi. Zresztą słowo „archipelag” jest w tym kontekście pewnym nadużyciem, bo mówimy o dwóch wysepkach i kilku wystających z morza skałach zajmujących łącznie powierzchnię (11)

trzydziestokrotnie mniejszą od wspomnianych tu niedawno wysp Auckland i Rozczarowania. Ot, 20 kilometrów kwadratowych stałego lądu otoczone pokrywającym blisko jedną trzecią powierzchni Ziemi bezkresem Pacyfiku. I to jest kolejna rzecz, którą trudno pojąć – rozmiar tego (12)

oceanu. 165 milionów kilometrów kwadratowych słonej wody. A pośrodku ja”. (13)

Tomasz Cichocki & Marcin Mastalerz „Zew oceanu. 312 dni samotnego rejsu”, Warszawa 2013