Thread by @Przewodzik

#OceanicznyTydzień #PrzewodzikFilmowy

„Pan Pip”, reż. Andrew Adamson (2012). Nowozelandzki obraz opowiada o wydarzeniach, które miały miejsce pod koniec lat 80-tych na Wyspie Bougainville’a, leżącej w archipelagu Wysp Salomona na Oceanie Spokojnym i będąca autonomiczną (1)

częścią Papui-Nowej Gwinei. Rebelia miejscowej ludności przeciw rządowi centralnemu wybuchła na skutek grabieżczej polityki wydobycia miedzi na wyspie degradującej środowisko i niezapewniającej w żaden sposób potrzeb miejscowej ludności. Wyspa została odcięta od świata - (2)

zabroniono wyjazdu, wjazdu, zamknięto fabryki i szkoły. Konflikt stawał się coraz poważniejszy. Sytuację widzimy oczami dwójki bohaterów – tytułowego pana Pipa oraz młodej uczennicy Matyldy. Pip, czyli tak naprawdę Brytyjczyk p. Watts, jest jedynym białym, który został na (3)

wyspie ze względu na chorą żonę (to złożone i ważne w dalszej części) i choć nie był nauczycielem, postanowił pracować w szkole mimo jej zamknięcia. Jego lekcje są bardzo nieformalne, a głównym ich elementem jest czytanie na głos powieści Karola Dickensa „Wielkie nadzieje” – (4)

tam głównym bohaterem jest właśnie Pip i to imię staje się przezwiskiem Wattsa. Matylda z kolei to wrażliwa dziewczyna, która niezwykle przeżywa słuchanie powieści i często ucieka w krainę wyobraźni. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności podczas wizyty rządowego patrolu sprawia, (5)

że w wiosce wydarzy się tragedia, której złowieszczym symbolem będzie napisane na plaży przez Matyldę imię Pip. W takich filmach tematyka często przesłania pewne braki scenariuszowe i sama opowieść jest nas w stanie przykuć do ekranu – to mamy trochę taki przypadek. Adamson (6)

próbował ratować tragiczną, ale dość prostą historię właśnie mieszając narrację – rzeczywistość przeplatana jest, czasem nieco zbyt nonszalancko, marzeniami Matyldy, która wyobraża sobie swoja oceaniczną wyspę jako Londyn. Bohaterowie książki Dickensa są czarnoskórzy i (7)

przechadzają się w przerysowanych kolorystycznie wiktoriańskich strojach w wyimaginowanym mieście gdzieś na Pacyfiku. To ciekawy zabieg i choć raczej nie do końca udany, to próbuje pokazać pragnienia dziewczyny co do innego życia – to, które ma, naznaczone zostało śmiercią i (8)

gwałtem. Film ogląda się całkiem dobrze, cieszy, że Hugh Laurie postanowił przełamać swój wizerunek cynicznego lekarza z pewnego serialu – tu jest człowiekiem zacnym, choć skomplikowanym i z pewną rysą. Miejscowi aktorzy, film był kręcony na Wyspie Bougainville’a, też całkiem (9)

ładnie, choć oczywiście było widać, że to amatorzy. A grająca Matyldę dziewczyna zdecydowanie wyróżniała się z tłumu. Końcówka mocno naciągnięta pod pozytywną puentę, ale film ogólnie przyzwoity, o pewnych walorach poznawczych związanych z tym regionem świata. Ocena: 6,5/10 (10)