Thread by @Przewodzik

#FutbolowyTydzień #PrzewodzikKsiążkowy #BRASRB

„Tragedia z Maracany wciąż niezdrowo fascynuje Brazylijczyków, jak żadne inne wydarzenie. Zasłużyła nawet na własne słowo: Argentyńczycy, z radości zacierając ręce, nazywają ją maracanazo. W Brazylii ten jeden mecz dorobił się (1)

oddzielnego, wciąż rozwijającego się gatunku literackiego. W 50. rocznicę przegranej ukazały się dwie książki, a trzecia, wydana pierwotnie w 1986 r., zawierająca pełną transkrypcję komentarza radiowego, doczekała się reedycji (opublikowano też trzy książki o samym stadionie (2)

Maracană, w których wydarzeniom z 1950 poświęcono mnóstwo miejsca). W 1994 i 1998 r. wypuszczono na rynek dwie kolejne książki o finale. Dla porównania jedyna znana mi książka poświęcona reprezentacji Brazylii z 1970 r. była napisana po angielsku, wydana w Wielkiej Brytanii i (3)

jest niedostępna w Brazylii. Roberto DaMatta, wpływowy brazylijski antropolog, bardzo poważnie pisze na temat meczu z 1950 roku: „Jest chyba największą tragedią we współczesnej historii Brazylii. Ponieważ dotyczył on nas wszystkich i sprowadził wspólne poczucie utracenia (4)

historycznej szansy. Ponieważ wydarzył się na początku dekady, w trakcie której Brazylia próbowała utwierdzić się jako naród z piękną przyszłością. W rezultacie bezustannie poszukiwano wyjaśnienia przyczyn i winnych tej haniebnej przegranej”. (…) Nawet przy stanie 1:1 (5)

Brazylia wciąż była na drodze do mistrzostwa świata. Do 16:33. Ghiggia ponownie minął zwodem Bigode i wbiegł w pole karne, zamiast dośrodkować, tak jak wypracował pierwszego gola, tym razem strzelił bezpośrednio w kierunku bliższego słupka, z bardzo ostrego kąta. Całkowicie (6)

zmylił Barbosę, który rzucił się w lewo, ale było już za późno. GOOOOOL do Urugway – powiedział automatycznie i pewnie Luiz Mendes komentujący mecz dla Rádio Globo. Powtórzył, pytając z niedowierzaniem, Gol do Uruguay? I natychmiast sam sobie odpowiedział: Gol do Uruguay! (7)

Powtórzył te trzy słowa jeszcze sześć razy, za każdym razem z inną intonacją, w różnych odcieniach zdziwienia, rezygnacji i szoku. Świątynia futbolu milczała jak grób. Po wielu latach Ghiggia powiedział: – Tylko trzech ludzi uciszyło Maracanę jednym gestem: Frank Sinatra, (8)

papież Jan Paweł II i ja.(…) Paulo Perdigão w książce „Anatomia de Uma Derrota” („Anatomia porażki”) dokonał fantastycznej biopsji pamiętnego meczu: „Wciąż jest to najsłynniejszy gol w historii brazylijskiej piłki (...), ponieważ żaden inny nie wzniósł się ponad status (9)

sportowego faktu (...), żeby przekształcić się w historyczną chwilę w życiu całego narodu”.

Drugie miejsce na mistrzostwach świata było najlepszym wynikiem reprezentacji, jednak zamiast sprawić radość, dla wszystkich było porażką. Brazylijczyków nie interesowało nic poza (10)

zwycięstwem. Przegrana była nie do pomyślenia". (11)

Alex Bellos "Futebol. Brazylijski styl życia", Otwock 2014