Thread by @Przewodzik

#FutbolowyTydzień #PrzewodzikKsiążkowy #ENGUSA

„W Belo Horizonte koniec świata nastąpił dwukrotnie. Zanim, wiele lat później, Brazylia utonęła w morzu łez po tym, jak Niemcy rozjechali jej reprezentację walcem podczas mistrzostw świata w 2014 roku, płakała cała Anglia. W (1)

1950 r. dumni Synowie Albionu musieli przełknąć gorycz porażki ze Stanami Zjednoczonymi. Do dziś wynik z meczu pierwszej rundy mistrzostw świata uchodzi za największą plamę na honorze Brytyjczyków i jest jedną z największych sensacji wszystkich mundiali. Legenda głosi, że (2)

niektóre z gazet miały zgodnie z depeszą ze spotkania podać wynik 10:1 dla ekipy z Europy. Ktoś musiał się przecież pomylić i zgubić gdzieś drugą cyfrę przy Anglikach! A tak naprawdę to Stany Zjednoczone wygrały 1:0. (…) Debiutująca w turnieju rangi mistrzowskiej Anglia nie (3)

miała prawa przegrać tego meczu. Na tle ich graczy dokonania amerykańskich zawodników prezentowały się mizernie. Tamtejsza kadra przypominała zlepek przypadkowych ludzi, często półamatorów, a występ tak słabej drużyny na arenie mistrzostw świata poważnie wtedy kwestionowano. (4)

Angielski „Daily Express” napisał tak: „Byłoby fair dać Stanom Zjednoczonym trzy gole na starcie”. (…) Bukmacherzy płacili wówczas 500:1 za złoto Amerykanów. Anglicy byli faworytem turnieju i naprawdę nie dało się zbić kokosów na ich ewentualnym triumfie. Za każdego (5)

postawionego na nich dolara można było zarobić tylko trzy. (...) Wynik meczu nie wywarł jednak wielkiego wrażenia na obywatelach Ameryki. Kiedy Bahr wylądował na lotnisku, witała go tylko żona. Występy drużyny opisywał zaledwie jeden dziennikarz, który poleciał do Brazylii za (6)

własne pieniądze. Nawet takie osiągnięcie nie sprawiło, że Stany zakochały się w soccerze. Doskonale oddają to książka Geoffreya Douglasa The Game of Their Lives (Mecz ich życia) i film, który potem powstał, pod takim samym tytułem. Według Bahra Amerykanie zmartwili się (7)

podczas przerwy, że rozsierdzeni Anglicy na nich ruszą. I choć były gorące momenty (piłka zatańczyła na linii bramkowej Stanów Zjednoczonych), to udało się przetrwać. To była wyjątkowa satysfakcja dla Williama „Billa” Jeffreya, urodzonego w Edynburgu Szkota, który jako (8)

selekcjoner poprowadził Amerykanów do zwycięstwa. Żeby była jednak jasność: Jeffrey absolutnie nie wierzył w sukces. Przed meczem powiedział: „Nie mamy żadnych szans. Moi piłkarze są owcami gotowymi na rzeź”. Nie można mu się dziwić. Angielska drużyna była nazywana „Królami (9)

Futbolu”, a po wojnie miała świetny bilans: 23 zwycięstwa, 4 porażki i 3 remisy. Dwa tygodnie przed rozpoczęciem turnieju w Brazylii pokonała 4:0 Włochy i 10:0 Portugalię w Lizbonie, co bynajmniej nie było błędem z depeszy. Anglicy mieli być atrakcją, pokusą dla publiczności (10)

w Belo Horizonte, która chciała zobaczyć, jak prezentują się ci, którzy wymyślili piłkę nożną. (…) O ile w amerykańskiej prasie brak ekscytacji wygraną był dość zrozumiały, w Anglii – już nieco mniej. Tak naprawdę piłkarze mieli sporo szczęścia. Tego samego dnia bowiem (11)

porażki, pierwszej w historii u siebie, doznała drużyna narodowa krykieta (z Zachodnimi Indiami). Kiedy przegląda się archiwalne gazety z Anglii, widać, że „przekręcony” na 10:1 wynik to ładna bajeczka, która nie ma nic wspólnego z rzeczywistością.Wszędzie widnieje prawdziwy (12)

rezultat spotkania. Reprezentacja Anglii założyła w tamtym meczu niebieskie stroje. Nigdy więcej miała ich nie ubrać, ale stało się tak ponownie w 1959 roku, kiedy uległa 1:4 Peru. Jeśli dorzucimy dwie porażki z Węgrami (3:6 i 1:7), lata 50. ubiegłego stulecia jawią (13)

się jako koszmar”. (13)

Przemysław Rudzki "Zapiski z Królestwa. 50 niesamowitych historii o angielskim futbolu", Warszawa 2019