Thread by @Przewodzik

#FutbolowyTydzień #PrzewodzikKsiążkowy #POLKSA

„Gdy naciągnąłem na siebie koszulkę reprezentacyjną z Białym Orłem na piersiach i ujrzałem swe odbicie w lustrze, coś ścisnęło mnie za gardło, a łzy wzruszenia i dumy zakręciły mi się w kącikach oczu. Nie byłem w stanie wymówić (1)

ani słowa. Stałem przed lustrem i patrzyłem jak urzeczony w czerwoną koszulkę z pięknym Orłem. To samo zresztą przeżywał stojący obok mnie Mietek Balcer, który– chcąc coś powiedzieć– zaczął się jąkać, na końcu odwrócił się i cichaczem otarł łezkę". Jakże dziwić się Zygmuntowi (2)

Chruścińskiemu. Reprezentatywka, bo w tak uroczy sposób nazywano przed wojną najważniejszą piłkarską drużynę w kraju, to przecież sprawa narodowa i zarazem oczko w głowie wszystkich bez mała miłośników sportu. Trudno, aby było inaczej, skoro po 123 latach niewoli oddychasz (3)

wreszcie pełną piersią i możesz w końcu tę wydartą z trudem wolność celebrować bez żadnego skrępowania. Cały zaś piłkarski ceremoniał, pełen narodowych akcentów, od powiewającej na maszcie biało-czerwonej flagi, przez hymn, po koszulkę z orłem, jest do takiej manifestacji (4)

stworzony jak żaden inny. I przede wszystkim łączy ponad podziałami. Panie szanowny, nasi dziś grają, więc wszystko inne pestka – dało się usłyszeć na ulicach tych spośród miast, które przed wojną miały szczęście gościć reprezentację. A ci nasi to nie byle kto. Owszem, (5)

narzeka się na nich często, gdyby reprezentacja grała co tydzień, narzekano by zapewne nie mniej niż na posłów, „świętego Biurokracego” i drożyznę, lecz całe to narzekanie to przecież z troski i prosto z serca. Któż temu zaprzeczy? Proszę otworzyć dowolny brukowiec i odszukać (6)

rubrykę sportową. Komu, jak nie im, poświęcają dziennikarze najwięcej kolumn, gdzie, jak nie na spotkaniach z ich udziałem pękają w szwach trybuny, o czyich, jak nie o ich właśnie zmaganiach, klęskach i sukcesach toczy sportowe towarzystwo najgorętsze dyskusje. Ruch drogi (7)

jest sercom Ślązaków, Wartę ukochali poznaniacy, nad ŁKS nie ma większego w Łodzi, ale złączyć tyle serc w jednej chwili, ile łączyła dziarska reprezentatywka, nie potrafili ni Witos, ni Dmowski, ni nawet marszałek Piłsudski. I tak było od pierwszego honorowo przegranego (8)

pojedynku z Węgrami w Budapeszcie aż do zwycięskiej potyczki z Madziarami rozegranej tuż przed rozpoczęciem wrześniowej apokalipsy”. (9)

Remigiusz Piotrowski "Niezwykły świat przedwojennego futbolu", Warszawa 2019