Thread by @nasserkarami

انقلاب در ورطه جنگ های نابه هنگام
#چندتوییت
1- ابتدا: از منظر اتحاد و همبستگی مردم، در این انقلاب واقعا ما رأیت الا جمیلا. اما هر چه خیابان زیباست، در رسانه ها و فجازی تفرقه میبینیم و سردرگمی. چرا؟
بعد: به نظر می رسد مشکل اصلی مابین ایرانگرایان است و چپها.

2- خود ایرانگرایان حداقل قابل تقسیمند به دو گروه اصلی مشروطه خواهان و جمهوری خواهان. چپها را هم میتوان به چپهای کلاسیک و فعالان قومی تقسیم کرد.ایرانگرایان میگویند چپها (عجالتا باید مجاهدین را هم جزو چپها در نظر گرفت) خود از جمله مسببان وضع موجودند به دلیل مشارکتشان در انقلاب 57.

3- مضاف بر آنکه به قدرت رسیدن آنها می تواند شکلی دیگر از ایدئولوژیسم را تحمیل کند. زیر مجموعه پر هیاهوی چپها یعنی قومگرایان نیز متهمند به اینکه ته دلشان به دنبال تجزیه هستند و هم مردم را از انقلاب میترسانند و هم البته قدرت گیری آنها می تواند تهدیدی برای تمامیت ارضی ایران باشد.

4- اما چپگرایان نیز به طور کلی جبهه مقابل را سلطنت طلبانی میدانند که قدرت گرفتنشان باعث خواهد شد ولایت برود و سلطنت برگردد و عملا خواست دیرین آزادی و سکولاریسم در ایران تحقق نیابد. آماده باشید برای ضدیت با من، چون تقریبا میخواهم از هر دو سوی این جبهه دفاع کنم!

5- دیگر: یک نکته این است که ایرانگرایی به غلط گره خورده با پادشاهی خواهی. در حالی که بسیاری از آنها که ایرانگرا هستند جمهوری خواهند و اعاده نظام پادشاهی گزینه مطلوب آنها نیست. از سوی دیگر مشروطه خواهی از سوی دشمنان به سلطنت طلبی تعبیر شده است. خلاصه اینکه..

6- .. واقعا به ندرت ممکن است کسی در ایران سلطنت طلب به معنای حامی برقراری یک نظام پادشاهی اقتدارگرا باشد. آرمان مشروطه خواهان نظامهای پادشاهی مشابه اسکاندیناوی است که در آن پادشاه قدرت اجرایی ندارد اما در عین حال نماد تمامیت و یکپارگی ملی است.

7- نکته دیگر هم اینکه بسیاری از این جهت به اردوگاه مشروطه خواهی تمایل دارند چون به گمان آنها در شرایط موجود فقط شاهزاده پهلوی ظرفیت ایجاد یک اتحاد ملی در جبهه انقلاب را دارد...

8- بنابراین باید متوجه بود که بسیاری از آنها که پرچم شیروخورشید در دست میگیرند جمهوری خواهند و نه پادشاهی خواه و از سوی دیگر "سلطنت طلب" یک فحش است غالبا از سوی مخالفان ایرانگرایی و نه عنوان واقعی و رسمی یک گروه مشخص.

9- همچنین: در شناسایی جبهه چپ هم متاسفانه همینقدر پیشفرضهای مبتنی بر بدگمانی های نادرست وجود دارد. مثلا در باره نقش چپها در انقلاب 57 همواره اغراق شده است. مجموع گروههای چپ چند صد جوان کم سن و سال احساساتی بودند که غالبا قبل از سال 56 توسط ساواک تارومار شده ..

10- .. و تعدادی از آنها اعدام شده و مابقی در زندان به سر می بردند. و بعید است حتی یک درصد آن مردم انقلابی که پیش از بهمن 57 در خیابانها بودند نام جزنی یا رجوی یا ارانی را شنیده باشند. آیا چپها دشمن شاه بودند؟ قطعا. آیا آرزوی سرنگونی حکومت شاه را داشتند و برای آن میجنگیدند؟ حتما.

11- آیا از سرنگونی شاه خوشحال بودند؟ بی شک. اما انقلاب 57 را روحانیت شیعه انجام داد نه چپها و روشنفکران. صفر تا صد آن انقلاب متعلق است به روحانیت شیعه. روشنفکر ایرانی عارش می آید بپذیرد جنگی چند دهه ای از مابعد انقلاب مشروطه را به مشتی آخوند باخته است به همین خاطر

12- در تمام تحلیلهای تاریخی نقش روحانیت شیعه به حاشیه رفته و برعکس نقش روشنفکران و گروههای چپ پررنگ شده است. یک دروغ بزرگ. افسانه سرقت انقلاب هم از آن مزخرفات احمقانه است. مردم حکومت اسلامی میخواستند و تمام قد پشت روحانیت شیعه ایستادند برای دستیابی به آن و به آن هم رسیدند

13- .. و تا گردن هم در آن فرورفتند. این همه داستان انقلاب 57 و مابعد آن است.
نکته فرعی: بسیاری از کسانی که توی سر چپها میزنند که چرا پنجاه سال پیش علیه شاه اقدام کرده اید خودشان تا همین چهار پنج سال قبل انگشت بنفششان فرو رفته بود در صندوقهای تثبیت و تایید نظام!

14- به مردم بنگریم و آنچه که از دی 96 به این سو در خیابانها فریاد زده اند. عینی ترین عرصه فهم این انقلاب و مسیر و مقصد آن همان جاست. بر بنیاد آنچه که قدر مشترک شعارها و خرد جمعی مستتر در مطالبات مردم است می توان سوالاتی را بر مبنای دغدغه های طرفین درگیر تفرق پیش گفته مطرح کرد:

15-
چند درصد مردم مطالبه قومی داشته و یا به شکلی مطرح کرده اند که بتوان از آن شائبه تجزیه طلبی یا خدشه به تمامیت ارضی ایران را برداشت کرد؟ اگر نگوییم هیچ، که واقعا درستترین جواب است، اما حداقل اینکه می توان گفت کمتر از یک درصد! مدعیانی اما نیمی از فضای رسانه های فارسی زبان را

16- .. طوری در اختیار گرفته اند که انگار اساسا این یک انقلاب اتنیکی است! سول بعد: چند درصد مردم ممکن است به دنبال برپایی یک حکومت چپگرای کمونیستی باشند؟ اگر مبنا همچنان شعارهای مردم توی خیابان باشد باز هم اگر نه هیچ، باید گفت بسیار کم.

17- چند درصد مردم ممکن است تن به یک پادشاهی اقتدارگرا بدهند که در آن شاه همین اختیارات ولی فقیه را داشته باشد؟ نشانه ای نیست از چنین چیزی در شعارهای مردم پس به این سوال هم باید پاسخ منفی داد.

18- پس همه موانع برقراری یک اتحاد ملی دارند علیه چیزی میجنگند که امکان تحقق آن بسیار کم است. اما سوال دیگری بپرسم: چند درصد ممکن است آخوندها از این مرحله از انقلاب هم جان به در ببرند؟ آیا موافقید اگر در این باره بخت پنجاه درصدی به رژیم بدهیم بیراهه نرفته ایم؟

19- بلاهت تفرقگرایان همین است: در جدال با آنچه که کمتر از یک درصد امکان تحقق دارد به دشمن مشترکی که حداقل پنجاه درصد شانس موفقیت دارد کمک میکنند! واقعا کمک می کنند. خامدستانه و "شاید" بی جیره و مواجب.

20- سرانجام: فرض کنیم سال ۱۴۰۳ است. یا ۱۴۱۱. بالاخره آخوندها امسال نروند تا دو سال یا ده سال دیگر احتمالا رفته باشند. مشکل مدعیان سیاست این است که میخواهند الان در سال ۱۴۰۱ برنده جنگ ۱۳۵۷ باشند یا جنگی که شاید دیرتر در سالهای بعد رخ دهد.

21- اما چه ۱۳۵۷ و چه ۱۴۰۳ یا ۱۴۱۱ را باید همین الان پیروز شد. برنده ۱۴۰۱ است که روایت غالب برای سالهای ماقبل و مابعد را تعیین می کند.

پانوشت1: پوزش میخواهم برای درازی مطلب و سپاس از شما برای تحمل و خواندنش تا پایان.
پانوشت2: اینقدر نگران فجازی نباشیم. خیابان و مردم باهوشترند.