Ik kijk momenteel een webinar van de Drakentemmers, gegeven door dr. Anne Marsman, over "trauma en het lichaam".
Het laat vanuit wetenschappelijke bron mooi zien hoe groot de impact is op het lichaam en wat we ermee kunnen. Ik leer echt weer wat over mezelf ook zo. #cptss
Het is wel intensief voor me, dus ik kijk het in 4 x 30min.
Het is indrukwekkend hoe het lichaam zich leert staande te houden bij chronische en of vroegjeudige stress.
Ik snap nu ook dat ik -nul- kans had om niét getraumatiseerd te raken bij mijn ouders met hun eigenschappen.
Ik heb nu 5 jaar diagnose #cPTSS en #hechtingsstoornis en in begin dacht ik nog wel eens: tja Wen, toch lullig dat je het niet beter hebt doorstaan, alles. Zwak!
Dat was liefdeloos. En zo intens onterecht naar mezelf. Er is zoveel gebeurd + er heeft zoveel ontbroken 🫤
Mijn ouders waren niet kwaadwillend, maar ze deden wél veel kwaad. Door wat er gebeurde (heftig geweld) en ook door wat er ontbrak (veiligheid).
Het raakt me om weer zo te horen dat ook wat er ontbrak net zo goed traumatiserend kan zijn.
Alleen: hoe vind je taal voor wat je heeft ontbroken? Hoe leg je een negatieve uit? Hoe beschrijf je leegte?
Ik merk dat ik er met woorden niet kom, maar dat mijn lichaam een schat heeft aan taal hiervoor. Ik ben een bibliotheek zonder woorden.
Een van de tofste dingen die ik dit jaar leerde - ik ben een reuze beginner, maar hey! - is om vaker precies te vragen wat ik het liefste wil.
Geen compromissen of vooraf gepolder in mijn bol, maar gewoon mn mond open doen en dan te zeggen of vragen: ik zou het graag zó willen.
Takke ingewikkeld vind ik dat, want het voelt kwetsbaar om zó specifiek mezelf onder woorden te brengen. Wat nou als die ander daar x y of z van vindt of het stom of of of. Of wat als ik het heel graag wil, maar het niet krijg, wat dan?
Dat soort gedenk. Moeilûk.
Dus ik oefen moedig voort. Me verwoorden, niet wachten op betere omstandigheden, niet mn angst voor oordeel van anderen mijn woorden te laten stelen, me niet klein maken en mijn eigen kaarten open op tafel te leggen: zie mij maar.
Ik ben echt al mijn hele leven een vrolijke, kleine #nerd. Vanaf mijn zesde studeerde ik twee keer per dag op klarinet en later mijn saxofoon. Toonladders instuderen vond ik mooi werk, naspelen op gehoor, muziek moeten uitschrijven, allemaal leuk 💙
Die overgave om bepaalde dingen te willen leren, dat iets eigen maken tot het zich in mijn vezels nestelt, is nooit overgegaan. Ik houd van het leren zélf:
van het ontdekken, het oefenen, van de kleine details en van het kunnen leren van een expert die me begeleid. Dát. Zalig!
Ik ben nu weer iedere week bij een in neurotrauma gespecialiseerde fysiotherapeut. Samen met #hersenletselfysio studeer ik nieuwe coördinatie in en ook nu voel ik weer dat enthousiasme voor het leren! Ik oefen met discipline en plezier: ik leer mijn lijf & mijn lijf leert mij ❤️