Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikFilmowy #CzwartkizPolskimKinem

„Io”, reż. Jerzy Skolimowski (2022). No, skoro nominacja do Oscara, to trzeba było zobaczyć! Ok, oczywiście magia nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej już na mnie nie działa tak jak dawniej, ale rzeczywiście przyśpieszyła decyzje o (1)

zobaczenia najnowszego filmu reżysera „Bariery”. Już po zwiastunach można się było domyślać, że będę miał do czynienia z kinem bardziej przeżyć i doznań, a nie ze zwykłą historią i dokładnie tak jest. Czy to źle? Nie do końca oczywiście, choć ja wolę jednak jak to scenariusz (2)

„prowadzi obrazy”, a nie obrazy tworzą historię – tu mamy tę drugą opcję. I nie wiem, czy to moja nieczułość na losy osiołka, czy atrakcyjność tych obrazów nie była aż tak porywająca, ale mnie „Io” swoja opowieścią nie kupił. Doceniam oczywiście przepiękne zdjęcia, w tym (3)

naprawdę kilka fenomenalnych ujęć czy próbę uchwycenia sposobu patrzenia osła na świat, ale przez cały, niedługi przecież seans brakowało mi po prostu dobrej historii. No niby reżyser stara się nam pokazać pewne perypetie, ale to wszystko podane jest jednak jakoś niezgrabnie (4)

i… wg mnie mało wiarygodnie. O ile jeszcze początkowe dwa „przystanki” osiołka są w miarę ok, to już kolejne wydają mi się wydumane, a nawet absurdalne, szczególnie pisze tu o scenach z kibicami. Mamy tu niby próbę pewnej anegdoty, ale moim zdaniem wymuszone to jednak, jak (5)

choćby fragment z otwarciem stajni. Ja wiem, że to opowieść o zwierzęciu i chęć uczynienia z niego podmiotu zdarzeń, ale czemu ci ludzie dookoła Io są tacy sztuczni i nieprawdziwi? Przeszkadzało mi to bardzo i tak naprawdę zniweczyło cały zamysł, który jako punkt wyjścia (6)

historii jakoś tam doceniam. Bo jaki tego morał? Że ludzie są dobrzy i źli? No są i wiem to bez zaprzęgania do tego osła. Koniec drogi sympatycznego zwierzaka, choć bardzo ładnie pokazany, także nie wydał mi się zajmujący ani budzący emocje. I to kolejny zarzut – jak można w (7)

filmie o tak wdzięcznym zwierzęciu, jak osioł nie zmusić mnie do w zasadzie ani jednego momentu prawdziwego wzruszenia się czy przejęcia się jego losem? Nie wiem, może to moja wina, ale wolę się trzymać wersji, że jednak filmu – bo częśto zdarza mi się przejmować (8)

opowieściami, oj, zdarza, ale one muszą być świetnie opowiedziane. Ja nie nie bardzo rozumiem fenomen tego obrazu, a nominacja do Oscara w żaden sposób nie jest w stanie zmusić mnie do podniesienia mu oceny: 5,5/10 (9)