சிறுவர்
விளையாட்டுகளுக்கென்றேயமந்த சிறுவர் பாடல்கள் பல உண்டு.
சிறுவர் சிறுமியர் குமரப்பருவம் எய்தியதும் கும்மி கோலாட்டம், ஒயிலாட்டம், தேவராட்டம், மயிலாட்டம், கரகாட்டம் போன்ற
பல்வேறு கூட்டுப்பாடல்கள் ஆடல்களில் ஈடுபடுகின்றனர்.
இல்லறத்தில் பூப்புநீராட்டு, திருமணம் போன்ற நிகழ்ச்சிகளில் நலங்குப் பாடல்கள், வாழ்த்துப் பாடல்கள், கேலிப்பாடல்கள், கதைபொதிப் பாடல்கள் எனப் பல்வகைப் பாடல்களைப் பாடுகின்றனர்.
காலைப்பண், நண்பகல்பண், மாலைப்பண், இரவுப்பண், யாமப்பண், விடியல்பண் என்று நேரத்திற்கேற்பப் பண் வகுத்தமுறை தமிழர்க்கே உரிய தனிப்பண்பாகும்.
பழங்காலத்தில் 11,991 பண்கள் இருந்ததாகக் கூறுவர். புண்பட்ட வீரர்க்கும், நோய்வாய்ப்பட்டோர்க்கும் காஞ்சிப்பண் பாடினர்.
இறந்தபின் ஒப்பாரிப் பாடல்கள் தமிழர் வாழ்வில் ஒப்பற்ற இடத்தைப் பெற்றிருப்பதை யாவரும் அறிவர்.
பிறப்பு முதல் இறப்புவரை பாட்டுப் பாடாத நிகழ்ச்சிகளே இல்லை எனலாம்.
கல்மனம் படைத்தவனும் கனிந்த மனமுடைய பண்பாட்டாளன் ஆகிறான். இதனால் தமிழில் உரைநடை நூல்கள் பெருகவில்லை.
மருத்துவம், கணிதம், கணியம் (சோதிடம்), சமயம் போன்ற அத்தனையும் செய்யுளாகவே இயற்றப்பட்டுள்ளன.
தமிழில் இயற்றப்பட்ட பாடல்களுக்கு இசை வல்லுநர்கள் தாளங்கூட்டிப் பண்ணமைத்துள்ளனர்.
பண்ணமைத்தவர் பெயரும் அதே பாடலில் கூறப்பட்டுள்ளது. இதற்குப் பரிபாடல் தக்க சான்றாகும்.
தெய்வங்களைப் போற்றிப்பாடும் பாடல்களுக்குத் #தேவபாணி என்று பெயர் வழங்கியது. 108 தாளங்கள் பின்னணியில் 108 இசைக்கருவிகள் முழங்கச் சிவபெருமான் மகேந்திரமலையில் 108 தாண்டவங்களை ஆடிக்காட்டினார் என்பர்
இசைக்கருவிகளின் பெருக்கமே எண்ணிறந்த #சிந்து, #தெம்மாங்கு போன்ற நாட்டுப்புறப்பாடல் வகைகளைத் தோற்றுவித்துப் பின்னர்,
தாளக்கட்டும் #ஆலாபனை என்னும் #பண்ணத்தி ஒழுங்கும் #சுரம் மற்றும் #குரல்மட்டம் (ஸ்தாயி) போன்றவற்றின் கட்டுக்கோப்பும் சீரமைக்கப்பட்ட பண்வகைகள்...
#வேத்தியல் (சாகித்திய இசை - கருநாடக இசை) இசை எனப் பாகுபாடு பெற்றன.
ஏனையவை பொதுவியல் இசை எனக் குறிக்கப்பட்டன.
ஏழிசையாய் இசைப்பயனாய் நின்ற தமிழர் வாழ்வில் பண்ணமைந்த பாடல்களும், நாட்டுப்புற இசை தழுவிய பாடல்களும் இரண்டறக் கலந்து பின்னிப் பிணைந்து அமைந்தன.
உலகத்தமிழர் அனைவரும் இக்காலத்திலும் அனைத்து நிகழ்ச்சிகளும் தனித்தோ, கூட்டாகவோ பாடி மகிழ்ந்து, தமிழரின் இசை மரபை இடையறுந்து போகாமல் தொடர்ந்து காக்க வேண்டும்.
இயலிசை நாடகம் என முத்தமிழ் வளர்த்த தமிழ் வேந்தரின் நோக்கத்தை விடாது காப்பாற்ற வேண்டும்.
- நன்று.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
ஆண்களின் முகத்துக்கு அழகு சேர்ப்பதில் மீசைக்கு ஒரு பங்குண்டு.
ஆணையும் பெண்ணையும் வேறுபடுத்தும் உடற்கூறாகிய முகமயிர், ‘அத்தைக்கு மீசை முளைத்தால் சித்தப்பா' என்னும் பழமொழிக்கு அடிப்படை ஆயிற்று.
ஆண் - தன்மை - ஆண்மை எனப்படும்.
ஆண்மை வீரத்தை உள்ளடக்கியதாகும். இதுவே மானம், பெருமை, வீரம், உயர்வு முதலிய உயர் குணங்களோடு மீசையை இணைத்துப் பேசும் வழக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.
பொதுவாகத் தமது மேலுதட்டில் வளர்ந்துள்ள முடியை ஒழுங்கு
படுத்தி வளர்த்துக் கொள்வதில் ஆண்கள் ஈடுபாடு கொள்கின்றனர்.
பெண்களிடம் காணமுடியாத பெருமை கருதியே ஆடவர்களுக்கு இதில் ஓர் ஆர்வம் துளிர்த்திருக்கலாம்.
மேலுதட்டில் இருப்பதாலும், (மேனோக்கி வளர்ப்பதாலும்) மேன்மைகளுக்கெல்லாம் அடையாளமாக விளங்குவதாலும், மிசை - மேல் என்னும் சொல்லடியாக 'மீசை' என்னும் சொல்லை இதற்குரியதாக வழங்கியுள்ளனர்.
இங்ஙனம் தீண்டிப்பார்க்கின்ற குறிக்குத் தீண்டற் குறியென்று பெயர். இந்தத் தீண்டற் குறியைத்தான் பின்னர் #பிள்ளையார்சுழி என்று கூறும் மரபாக்கிக் கொண்டுள்ளனர்.
இங்ஙனம் ஏடுதீண்டும் குறியானது பிள்ளையார் வழிபாடு தமிழ்நாட்டுக்கு வருமுன்னரே இருந்து வந்துள்ளதென்பது அறிஞர்கள் ஆய்ந்து கண்ட முடிபாகும்.
மேலும், புள்ளியிலாச் சுழி என்பது வெறும் சுழியத்தையே குறிக்கும். ஓலைச்சுவடியில் எழுதும்பொழுது புள்ளி வைப்பதில்லை.
தொடி, ஒருவட, இருவட, மூன்றுவட ஆரங்கள், வளை, மகரக்குழை (காதணி), காற்சரி எனப்படும் பாதசரம், கிண்கிணி, சிலம்பு ஆகிய அணிகலன்கள் சங்ககால சிறார்களால் அணியப்பெற்று அழகிற்கு அழகு ஊட்டின என்பதை சங்கப்பாடலடிகள்வழி நாம் அறியலாம்.
கீழ்க்காணும் #கலித்தொகை பாடல், தாய் தன் செல்வ மகனுக்கு அணிவித்து அழகு பார்த்த அணிகலன்களைப் படம் பிடித்துக்காட்டும்.
பொடிவைத்து இணைக்கப்பட்டமை அறியா வண்ணம், மீளவும் நெருப்பிலிட்டு ஒளிபெறச் செய்யப்பட்ட பொன்னாலான, இரு வடங்களில் அமைந்த #காற்சரி எனப்படும் #பாதசரம்.
'பொடி அழற்புறம் தந்த' என்ற தொடரால் அணிகலன்களின் பகுதிகள் பொடிவைத்து ஊதி ஊதி இணைக்கப்பட்டன என்பதும்,
அப்படிச் செய்தமை புலப்படா வண்ணம் மீண்டும் செந்தழலில் இடப்பட்டு ஒளியூட்டப்பட்டன என்றதுமான அன்றைய சிறந்த தொழில்நுட்பம் அறியப்படுகிறது.
சங்க காலத்தில் தமிழ்ச் சமூகத்திடையே இடையறாது நடைபெற்ற மாட்டுச் சண்டையாகும்.
ஆகோள் பூசலில் மாண்ட வீரர்களுக்கு #நடுகல் நடும் சிறப்பு முல்லைத் திணையில் பேசப்படுகிறது.
தொல்குடி நிலையில் ஆகோள் பூசல் என்பது வாழ்வியல் ஆதாரத்தை பெருக்கும் ஒரு வழியாகவும், வளமைக்காகவும்..
வீரத்திற்காகவும் நிகழ்த்தப்பட்டதாகும். தொல்லியல் சான்றுகளாக நமக்குக் கிடைக்கும் #நடுகற்கள், #நெடுங்கல், #குத்துக்கற்கள் முதலியன ஆகோள் பூசலில் மாண்ட வீரர்களுக்காக வைக்கப்பட்டவையாக பெரும்பாலும் இருக்க வாய்ப்புண்டு.
'புலிமான் கோம்பை' #நடுகல் இதற்குத் தக்க சான்றாகும்.
சங்க இலக்கியங்களில் #மழவர்கள் நிரை கவர்பவர்களாகவும், #மறவர்கள் நிரை மீட்பவர்களாகவும் காட்டப் பெறுகின்றனர்.
புகழ்மிக்க அம்பு #மழவர் கையில் உள்ளது. அது எய்யப் பெறும்போது வீல் என்ற ஒலியுடன் பாய்ந்து செல்லும். பகலிலே நிரையைக் கவர அம்பெய்துகின்றனர்.
மந்திரச் சடங்குகள் ஆதிகாலத்திலிருந்து மனிதனால் நம்பிக்கையின் காரணமாக மேற்கொள்ளப்பட்டவையாகும்.
இதைப்போன்று செய்தல் என்ற நெறியில் அது நடைபெற வேண்டும் என்ற வேண்டுகோளின் பேரில், மந்திரச் சடங்குகள் தொல்மனிதனால் பண்டு மேற்கொள்ளப்பட்டது.
தொல்குடி மாந்தர் நிறையா வாழ்க்கை நிலையிலிருந்த காரணத்தாலும், உற்பத்தி உத்திகள் அறியப்படாத நிலையில் இருந்ததாலும், உற்பத்தி நிறைவு வேண்டி மந்திரச் சடங்குகளைத் தொடங்கினர்.
வேட்டை மேற்கொள்ளும் மனிதனுக்கு வேட்டை கிட்டாவிடில் இனக்குழு மக்கள் அனைவரும் பட்டினியால் வாடுவர்.
இதனால் பழங்காலத்தில் வேட்டையில் நல்ல மிருகங்கள் கிடைக்கவும், பயிர் உற்பத்திப் பெருகவும் தொல்குடி மக்கள் நம்பிக்கையின் பேரில் மந்திரச் சடங்குகளைச் செய்தனர்.
மந்திரச்சடங்குகளைத் தொத்து மந்திரம், ஒத்த மந்திரம் என வகைப்படுத்துவர். இருப்பினும் இவ்விரண்டுமே ஒத்துணர்வு மந்திரம் எனலாம்