मी, इस्ल्या(विशाल), ,आणि सोन्या विट्याहून सिनेमा बघून येत होतो . रात्रीचे साधारण ११.४५ वाजले असतील सिनेमा संपला आणि निघालो . तिघेच असल्याने एकच बाईक घेऊन गेलो होतो . इस्ल्याला लागल्या होत्या भुका " सोन्या गाडी थांबव आय*व्यां....पोटात कावळ वर्डायला लागल्यात " मधी बसलेला
इसल्या सोण्याला म्हणत होता. तोवर मी त्याला थांबवत " सोन्या गाडी थांबवू नको ह्याच्यात लै किडे हायती... घरातन ज्यून यी म्हटलं व्हतं तसच आलंय... ढाब्यावर खायची हौस हाय आयघालायला " . " शाप्या गाडी डुलत्या ऱ... हवा तर कमी न्हाय ना झाली ... " सोन्या मला थांबत म्हणाला ...
गाडी थांबली उतरलो आणि बघितल तर मागचं टायर पंक्चर...! " आता कशी आयघालायची ...झाली की पंचायत" ईसल्या डोक्याला हात लावून म्हंटला. " तामखडी पर्यंत ढकलत न्हावी लागल" सोन्या म्हंटला . " आलिया भोगासी असावे सादर .. ढकला आता काय" मी नाराज होत बोललो .. मस्त गप्पा मारत गाडी ढकलत चाललो होतो
मधेच माळावर एक माणूस भेटला .. लेंगा,आणि पांढरा शर्ट घातला होता . त्याने हाक दिली " ओ पाव्हनं कुठं चालाय अन् गाडी का ढकलत चालयसा.." सोन्या पुढं होत म्हणाला " पाव्हणं राव पंकचारल्या गाडी" . "व्हय अवघड झालं म्हणायचं की मग ... कुठणं आलाय कुठं जायचं हाय ... जेवलायसा का ?" तो अनोळखी
माणूस म्हंटला... तसं आमचं ईस्ल्या " न्हाय राव जेवण नाय केलं ... हीथ पुढं एखाद हाटिल असल की चालू " . " कशाला हाटिल बघताय चला म्या देतो जेवान ते बि मटण.." त्याला तिथच थांबवत मी म्हटल " पाव्हणं कशाला उगाच त्रास तुम्हाला आम्ही करतो पुढं जाऊन जेवण " . " न्हाय न्हाय त्रास कसला ...
अहो ते येतालबा च बोकाड केलतं... उरलं हाय म्हणुंशिना इथ रस्त्यावर उभा राहिलु हाय कोणी उपाशी वाटसरू असल तर तेवढच चार घास जत्याल त्याच्या मुखात " . " चला जाऊया " ईस्ल्या पुढं होत म्हणाला . " हे हापापल्याला हुं मागं लगीच जाऊया की .. बस म्हटलं बसलाच जेवायला ... पाव्हणं नाय जमायचं "
सोन्या इस्ल्याला थांबत म्हणाला. " अहो चला की राव ..जवळचं हाय इथ ...बाजूला पुण्य करू द्या अम्हस्नी चला... न्हाय म्हणायचं नसतं" तो पाहुणा बोलला . ईस्ल्या लै आग्रह करायला लागला मग मी अन् सोन्या बे पण इचार केला की चला ..जेऊन तर घेऊ . म्हणून म्हंटल चला जाऊया . ते पाहुणे पुढं आम्ही
त्याच्या मागे मागे चाललो होतो .. जाता जाता ते वेतलबा च जेवण कसं करायच आणि कसं नाय ते सांगत होते . " लागल तेवढच खायचं बघा ..उगा वंधन राखायच न्हाय.. कितीबी खावा पण ताटात काय ठेवायचं नसतं. अजुन एक जेवताना बोलायचं न्हाय अज्याबात. नको असल तर हातानेच इशारा करायचं ."
सोन्या ल आणि मला जरा इचीत्रच वाटलं . तरीपण कुजबुजत आम्ही निघालो. बरच अंतर आल्यावर ती जागा आली जिथं जेवण होतं. त्याने बसायचं इशारा केला आम्हाला आम्ही बसलो . ताट वाढायला एक बाई आली ..गोरी ,पुरा उंच बांधा आणि केस मोकळे सोडलेले ...बघितलं तरी बघतच बसावं असं . त्या चांदण्याच्या
किलकिलत्या प्रकाशात अजूनच उठून दिसत होती . लावण्यवती होती. आमच्या तिघांची पण नजर तिच्यावर खिळली. तोवर तिकडून त्या पाव्हण्यानी आवाज दिला तिला " भाने आवर लवकर ...पाव्हणं लै लांब जायचं हायत..." " व्हय व्हय तात्या ... अवरत्या की दम न्हाय वी जरा" ती पुढं लगबगीने म्हणाली.
तो रस्सा आणि मटण घेऊन आला . त्याच्या पाठोपाठ ती पण आली " भाकर किस्ती द्यु दाजीबा ... व्हय " माझ्याकडे नजर टाकत ती म्हटली तशी माझी बोलतीच बंद. दाजीबा आणि तिचा तो गोड आवाज ... काय बोलणार पुढं ... ईसल्या बाजूने मला मांडीला बोट टोचवत चिडवत होता. तिने परत आवाज दिला
" अवं सांगा की दाजीबा किती द्यू भाकर... मुकं हायसा का ? " मी आपलं बोटाने इशारा करत एकच दे म्हटलं . सर्वांना भाकर वाढून ती गेली . माझं जेवणावर चीतच नव्हतं नजर सारखी ती गेली तिकडे लागून राहिली होती . त्यात पावण्यानी सांगितलं होतं..जेवताना अजिबात बोलायचं न्हाय नायतर वेतळबा
कोपतो. आता म्हटलं जेवताना असं पण काय बोलायचं . जेवण चालू झालं जेवढं पाहिजे तेवढं जेवण जेवलो ...हाताने इशारा करतच होतो नको म्हणून तरी ती लाड लाड भाकर मटण देतच होती. लाडाने देत असल्याने नाही पण म्हणता येईना आणि बोलता पण येईना ...अवघड झालेलं आमच्या तिघांचं. शेवटी हातानेच ताट मागे
घेत तिघेही नको बोललो . ती ते नाजूक उठावदार नाक मुरडत " राहुंद्या आता प्याट भरलं नव्हं आता आमच्या हातचं ग्वाड लागतं व्ही " एकतर ते जेवण येवढं भारी आणि त्यात तिची ती अदाकारी. कळतच नव्हतं काय करावं. तिला जा म्हणून त्या पव्हण्यानी सांगितलं . अन् आम्हाला म्हणाले ताटत आहे तेवढं संपवा
आम्ही नको नको हातानेच म्हणत होतो. जरा रागात येऊन पाव्हणं म्हटलं " संपवल्याबिगर कुणी बी जायचं न्हाय ..." तसं आम्ही परत खायला लागलो . ते जेवण काय संपेना म्हणून हळूच मातीत टाकलं तरी ताटात वाढतच होतं. हे कसं शक्य आहे ...दोन तीन वेळेस बघितलं तरी तसच...आम्ही तिघांनी एकमेकाकडे
बघितलं आणि इशारा केला की कायतरी गडबड आहे. तोवर ती भानू आली " व्हय तात्या ह्यांनी जर नाय संपवलं ताटातलं तर काय करायचंय व्ह यांचं " ती पुढं होत म्हणाली. " काय करायचं म्हंजी मागच्या दोघांचं जे केलं तेच ..." आमच्या तिघांकडे बघत तो पाव्हणा म्हणाला . आम्ही तिघांनी त्याच्यकडे
प्रश्नार्थक नजरेने बघितलं . त्याला समजलं आम्हाला काय म्हणाच आहे ते तो पुढं होत म्हणाला "काय नाय ..नाय संपलं तर तुमच्या खंडोल्या करून पुढचं जेवण घालायचं ... असच बाकीच्या लोकांना..नियमच हाय इथला तो " पुरता घाबरलो आम्ही तिघ...आता म्हटलं काय खरं नाय...! भरभर खायला लागलो
तोवर सोन्याने मला इशारा केला त्या भानुच्या पायाकडे बघ बोलला ... मी बघितलं तर तिचे पाय उलटे .. संपलं म्हंटल आता . डोळ्यांनी एकमेकाला इशारा केला पळून जायचा आणि पटकन उठलो आणि पळायला सुरुवात केली. थोडं पुढं गेलो तोवर ती भानू समोर अचानक . वळलो आणि परत पळतोय तर समोरच ...
आता ती विचित्र विचित्र रूप घेऊन समोर येत होती. एकदम भयानक चेहरा . पळून पळून थकलो ..ती शेवटी बोलली " आता तुम्ही कुठेच जाऊ शकत नाही ... हाहाहाहा" ते असुरी हसन बघून तर पार फाटून हातात आली . राम राम राम ..हनुमान चालीसा म्हणत होतो पण काही एक उपयोग नव्हता ..त्या दोघांनी आम्हाला पकडलं
घेऊन गेले त्यांच्या ठिकाणी . मोठी लाट तेलाची कढई होती तेल उकलत होतं... त्याच्यात टाकणार असं वाटलं पण पुढं गेलो तर अजून दोघं चोघे माणसं मारत होते ...ते बघितलं आणि जीवच गेला अंगातून ....सुटण्याचा प्रयत्न करत होतो . पण काही सुटेना . ओरडत होतो किंचाळत होतो कोण येणार मदतीला
कोणी नव्हतच तिथे . तिथे फक्त हेच पापी आत्म्ये...जोरात ओरडलो... वेतालबा धाव वेतलबा धाव... जय वेतलबा...आणि मला आईनी उठवलं . " काय झालं रे बाळा ..असा का झोपेत बडबडतोय..." उठलो बघितलं आई होती बाजूला . मी "ईस्ल्या,सोन्या ती हडळ कुठं हाय.." . "अरं कोणती हडळ अन् काय बोलतोय तू "
आई म्हणाली ...घाबरलो होतो मी ... थोडसं सावरलं आणि आईला पूर्ण हकिकित सांगितली .. आई हसून हसून लोटपोट झाली.. " असली स्वप्न बरी पडतात रे तुला ... भुताटकी कुठला " म्हणून ती गेली . मी अजून पूर्ण भानावर नाही आलो. भयानक होतं स्वप्न भेंडी 😪😴😴
#स्वप्न
#भयकथा
#स्वप्न
#भयकथा
@threadreaderapp unroll
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
