سوار مترو شدم، ایستگاه طالقانی. پامو گذاشتم داخل متروی شلوغ، یه پیرمرد داشت سر یه دختر و پسر جوون داد و بیداد می کرد که این چه سر و وضعی ه، همه مون می ریم جهنم.موهاتو بپوشون.
قبلا، خیال می کردم با همچین آدمی رو به رو بشم، یقه اش رو می گیرم از مترو پرتش می کنم بیرون.
اما
قبلا، خیال می کردم با همچین آدمی رو به رو بشم، یقه اش رو می گیرم از مترو پرتش می کنم بیرون.
اما
پیرمرد شبیه توصیف #فروغ_فرخزاد از مادرش بود:
مادر تمام زندگیش
سجاده‌ایست گسترده
در آستان وحشت دوزخ
مادر همیشه در ته هر چیزی
دنبال جای پای معصیتی می‌گردد
و فکر می‌کند که باغچه را کفر یک گیاه
آلوده کرده‌است.
پیرمرد می گفت، سه تا پسر مهندس بیکار
مادر تمام زندگیش
سجاده‌ایست گسترده
در آستان وحشت دوزخ
مادر همیشه در ته هر چیزی
دنبال جای پای معصیتی می‌گردد
و فکر می‌کند که باغچه را کفر یک گیاه
آلوده کرده‌است.
پیرمرد می گفت، سه تا پسر مهندس بیکار
دارم، ولی کشور رو به بیگانه نمی دم. یک نفر گفت آش رو با جاش دیدی دست بیگانه حواست نیست.
پیرمرد داد و بیداد می کرد، می گفت حالا که شما می گید آزادی ه، منم می خوام لخت بشم، می خوام داد بزنم.
یکی اومد جوابشو بده، پسر هفده، هجده ساله ای که کنار من با گوشیش بازی می کرد به طرف گفت
پیرمرد داد و بیداد می کرد، می گفت حالا که شما می گید آزادی ه، منم می خوام لخت بشم، می خوام داد بزنم.
یکی اومد جوابشو بده، پسر هفده، هجده ساله ای که کنار من با گوشیش بازی می کرد به طرف گفت
ولش کن، این سه، چهارتا عمر دیگه باید طی کنه، تا بفهمه تو چی می گی!
من توی اون لحظه به این فکر کردم، بیچاره دختر و پسر، روزشون خراب شد، بیچاره پیرمرده، الان یه کتک حسابی می خوره.
به پیرمرده گفتم، باباجان، جلو پاتو نگاه کن، برو بهشت، حالا ما هم جهنم، دور هم یه کاریش می کنیم.
من توی اون لحظه به این فکر کردم، بیچاره دختر و پسر، روزشون خراب شد، بیچاره پیرمرده، الان یه کتک حسابی می خوره.
به پیرمرده گفتم، باباجان، جلو پاتو نگاه کن، برو بهشت، حالا ما هم جهنم، دور هم یه کاریش می کنیم.
بقیه رو ول کرد شروع کرد به داد زدن سر من، که تو شرف نداری، غیرت نداری، گردنت رو می شکنم، تقصیر توئه همه مون بریم جهنم.
داد می زد، چشم هاش مثل این نقاشی از حدقه بیرون زده بود.
خندیدم، گفتم، تو پهلوونی، بیا بریم اون ور حرف بزنیم، می خواستم از اون دختر و پسر دورش کنم، با من اومد.
داد می زد، چشم هاش مثل این نقاشی از حدقه بیرون زده بود.
خندیدم، گفتم، تو پهلوونی، بیا بریم اون ور حرف بزنیم، می خواستم از اون دختر و پسر دورش کنم، با من اومد.
سال ها بود، ازین ها ندیده بودم، آدم ساده ای که ترس از جهنم تا عمق جانش ریشه دوونده، آدم هایی که نه شبیه سیاسیونی هستند که از دین به مثابه ابزار قدرت و سرکوب استفاده می کنند، نه متشرعانی که پی دعوت و تبلیغ هستند.
آدم هایی که ترسیده اند و مثل گربه ای که در پس تغییرات اجتماعی در
آدم هایی که ترسیده اند و مثل گربه ای که در پس تغییرات اجتماعی در
گوشه ای گیر افتاده و هر کاری از دستش بر می آید و در هیچ معادله ای از فردای ایران لحاظ نشده اند.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
