۱/۸) از دید #کامو زندگی ذاتأ پوچ است. با این حال پوچ‌گرایی کامویی جنبه‌ی جالبی دارد. او در مقاله‌ای به نام "اسطوره‌ی سیزیف" -که احتمالن همه اسم را شنیده‌ایم. 
۲/۸) اول این که زئوس، خدای خدایان یونان باستان، #سیزیف را به مجازاتی بی‌حاصل و بی‌پایان محکوم می‌کند که باید سنگ بزرگی را تا بالای قله‌ای ببرد و قبل از رسیدن به آخر، این سنگ پایین می‌غلتید و سیزیف باید شاهد بازغلتیدنش باشد و تا ابد مجازات ادامه دارد.
نقاشی تیسین را ببینید:
نقاشی تیسین را ببینید:
۳/۸) اما #کامو تعبیر عجیبی دارد. او در مقاله‌اش می‌نویسد:
"خود تلاش برای به سمت بلندی‌ها برای این که قلب انسان را از شعف لبریز کند، کافی است. باید سیزیف را خوشحال تصور کرد."
"خود تلاش برای به سمت بلندی‌ها برای این که قلب انسان را از شعف لبریز کند، کافی است. باید سیزیف را خوشحال تصور کرد."
۴/۸) این آخرین جمله‌ی مقاله‌ی کامو ست، و گویی باید آن را نتیجه‌گیری او فرض کرد.
کامو هم‌چنان پوچ بودن زندگی را می‌پذیرد و این من هیچ معنا یا هدفی ذاتی برای هستی وجود ندارد.
کامو هم‌چنان پوچ بودن زندگی را می‌پذیرد و این من هیچ معنا یا هدفی ذاتی برای هستی وجود ندارد.
۵/۸) با این حال، پیشنهاد می‌کند که آدم‌ها می‌توانند در خود مبارزه، در تعقیب اهداف و در تلاش برای غلبه بر موانع، نوعی معنا پیدا کنند.
در این تمثیل #کامو علیرغم وظیفه پایان‌ناپذیر و بی‌معنی، سیزیف را شاد تصور می‌کند، چرا که در این جا معنا نه رسیدن در خود مبارزه تحقق می‌یابد.
در این تمثیل #کامو علیرغم وظیفه پایان‌ناپذیر و بی‌معنی، سیزیف را شاد تصور می‌کند، چرا که در این جا معنا نه رسیدن در خود مبارزه تحقق می‌یابد.
۶/۸) مولانا #سعدی بیهودگی ظاهری عاشقی را این طور تصویر می‌کند که:
مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم
مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم؟
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم
مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم؟
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
۷/۸) این جا هم مسأله رسیدن به مراد نیست. عاشقانگی ما هم مثل سنگ سیزیف است. همیشه وقتی قرار است که به نتیجه برسد، به پایین فرو می‌غلتد.
با این حال همه چیز همین است. رنج بیهوده و تلاشی که پیوسته می‌کنیم و هرگز هم به جایی نمی‌رسیم.
با این حال همه چیز همین است. رنج بیهوده و تلاشی که پیوسته می‌کنیم و هرگز هم به جایی نمی‌رسیم.
۸/۸) این روزها که دوستانم به کرات در مورد نبودن خودخواسته توئیت می‌کنند، یاد بیهودگی سیزیف می‌افتم و رنجی که می‌بریم تا بمیریم. همین که سنگ بیهودگی را به قدر وسع هل می‌دهیم کافی ست.
بمانید.
بمانید.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
