Thread by @guustweet

“ff geen zin” 🧵

Ik kan me niet goed herinneren wanneer de laatste keer was dat ik schoenen aan heb gedaan. Ofja, de laatste keer was tijdens mijn rolstoelpassing, waar ik even mijn bed uit wipte omdat mijn maten opgenomen moesten worden. 1/

#LongCovid

Daarvoor moest ik schoenen aandoen. Maar wanneer heb ik ze aan ze aangetrokken om ze ook echt te gebruiken zoals ze bedoelt zijn? Om op te lopen, om mee het huis uit te gaan. Dat moet begin december zijn geweest, de laatste keer dat ik buiten dit huis ben geweest. 2/

Als ik bedenk hoelang geleden dat is, is het onwerkelijk. Bizar. En toen was het ook echt een groot ding. We gingen een kerstboom halen. Liggend in de auto ging ik er heen. 3/

Voor onze #NietHersteld actie schreef mijn vader ook een mail.

Hij schreef daarin: “Vandaag nog keek ik even op onze familie app. Pijnlijk is dan te zien dat mijn dochter op 11 december van vorig jaar voor het laatst het huis verlaten heeft en buiten is geweest. 4/

Kunt u zich het voorstellen? Ruim 3 maanden niet meer de deur uit te zijn geweest? Wat heeft u wel niet allemaal gedaan in die drie manden? Voor mijn dochter is het antwoord op die vraag: niets” 5/

Ik moet eerlijk zeggen dat ik me inmiddels niet meer kan voorstellen hoe het was om wel van alles te kunnen doen in 3 maanden. Of zelfs op een dag.
Hoe de tijd toen werkte. Omdat mijn dagen zo hetzelfde zijn is er ook niks wat maakt dat de ‘tijd’ echt vormt krijgt. 6/

Iets waardoor je duidelijk voelt hoeveel tijd er al verstreken is, omdat je op dag zoveel x aan het doen was. Zo worden dagen maanden en maanden, pfoe ik wil het niet zeggen, maar uiteindelijk vrees ik dat dat ook jaren worden. 7/

Toen 22, nu ineens 25 jaar. Ik wordt misselijk als ik verder dan dat denk: wat als het daarna ook die jaren verder worden, terwijl in mijn tijdsbeleving het stil blijft staan. Dan kan ik net zo goed gewoon een paar hersenen in een blikje zijn. 8/

Hoe ik voor ik ziek werd zoveel dingen op een dag kon doen kan ik me niet meer voorstellen. Ik ben er echt aan gewend geraakt dat het beperkte wat het nog is, is wat het is. Soms als het lukt om iets van een serie te kijken, voelt het vervreemd wat de mensen daarin doen. 9/

Laatst hield iemand een microfoon vast en hield ik mijn adem in: “Jeetje wat houdt die dat lang vol, pfoe red je het? Red je het?” Kort erna word ik er al snel mee geconfronteerd hoe klein mijn wereld is geworden. 10/

Mensen kunnen gewoon een microfoon vast houden, het is geen gewicht van 100 kilo, zoals dat voor jou zou zijn Guus… de meeste mensen hebben nog wel spiermassa. 11/

Ik leef nu in een soort alternatief universum. Waar je dat soort dingen vergeet. Net zoals dat je vergeet dat rechtop kunnen zitten ooit gewoon kon, dat zelfs hartstikke normaal was. Je dacht er niet eens bij na. 12/

Het was vanzelfsprekend. Nu is niks dat meer. Behalve dat dat dan weer vanzelfsprekend is geworden. Volg je het nog? 13/

Als ik stil sta bij mijn situatie dan is het zo onwerkelijk dat dit het nu is. Daarom doe ik dat ook maar niet teveel. Maar als ik dat wel doe is dat vaak door soortgelijke verhalen van anderen. Mijn situatie is namelijk niet uniek. Dat kan me zo boos maken. En verdrietig. 14/

Ik kan gewoon niet snappen waarom dit zo gaat. In zoveel situaties. Eigenlijk gewoon systematisch. Hoe de fack kan dat?
Dat mensen gewoon kunnen verdwijnen, mensen in onwijs schrijnende situaties, omdat de maatschappij gewoon ‘ff geen zin heeft.’ 15/

Geen zin om er bij stil te moeten staan, er iets mee te moeten doen, geen zin om te zien in wat voor situaties mensen echt zitten. Ik snap dat veel mensen denken dat dit sommige mensen ‘overkomt’. Maar vaak ontstaan situatie ook door gemaakt beleid,dingen die zo gekozen zijn. 16/

Er zijn zoveel mensen verdwenen, niet alleen nu maar al jaren, en dat terwijl ze ondertussen nog wel bestaan.

Wordt het ooit nog beter? Ik en velen anderen weten het niet. Zicht op herstel is er nu niet. 17/

Gedachtes die er het meest inhakken zijn: Ga ik ooit nog nieuwe mensen ontmoeten? In het echt. Vrienden maken? Ga ik ooit nog door een bos rennen met hond? Zou ik ooit rechtop aan een tafel met meerdere mensen kunnen eten? 18/

Zou ik ooit nog zo hup de fiets op stappen zonder er bij na te denken? Om dan naar de supermarkt te fietsen en daar naar binnen te lopen om nog ff snel iets te halen voor het avondeten wat ik dan ook zelf zou maken? 19/

(terwijl ik dit typ denk ik: wow dat allemaal achter elkaar?? en direct erna schaam ik me dat ik dat denk) Ga ik ooit nog een eigen huisje krijgen? Zou ik ooit een muur verven? 20/

Zal ik ooit een briefje in de brievenbus van de buren duwen: “Vanavond hebben we een feestje, hopelijk ervaren jullie geen overlast”. Zou ik ooit nog onderdeel van zo’n ‘we’ worden?

Ja echt… dat soort dingen. Zoveel waarvan ik denk: zou ik ooit nog? 21/

Eigenlijk is het allemaal gewoon een vorm van de grotere vraag: Kan ik ooit nog echt leven? Of blijft het dit ellendige ‘alleen maar’ bestaan? 22/

Ik moet er maar niet over nadenken. Want het gevoel dat het geeft is als een wurgslang die zich steeds verder om mijn nek draait. Zonder dat ik eigenlijk echt door heb dat hij steeds strakker om mijn nek draait. 23/

Zoals ik al eerder zei: een vorm ‘tijd’, waardoor ik het verschil echt doorheb, mist namelijk. 24/

Ik kan wel proberen om tegen het wurgen in te gaan. Maar feit is dat dat er juist voor zorgt dat zo’n slang zich steeds strakker om je nek draait en ik steeds beknelder zal raken. Het is dan enkel afwachten tot ik stik. 25/

De enige manier waardoor dat wurgen kan stoppen is met hulp. Een “Jeetje fack dit kan niet, je mag niet gewurgd worden, ik ga je nu helpen.” Zonder dat het gaat om er wel of niet zin in te hebben, 26/

want: “Wat is dat nou voor iets belachelijks, dit gaat om levens van mensen, dat is niet eens iets waar over na gedacht moet worden, dat is toch godverdomme volstrekte logisch.” Het instinct roept direct: actie! 27/

Maar waarom lijkt dat instinct in dit soort situaties niet zo te werken? Of zijn mensen die aan de knoppen draaien (zoals boven in Den Haag) dat gewoon verloren? Ik snap het niet. Ik wil het niet snappen. 28/

Ik merk dat ik, maar ook de mensen die ik spreek in soortgelijke situatie, de hoop langzaam verliezen dat er nog iets anders is dan het enkel nog bestaan maar zo graag willen, het steeds beknelder raken in deze wurging waarin het verstrijken van tijd amper nog voelbaar is. 29/

Wat zou ik graag willen dat de hoop op menselijkheid en samen leven er nog was. En als die weg is, dat er keihard gewerkt zou worden om hoop terug te krijgen.
30/

Maar wat maken de mensen aan de knoppen toch steeds weer duidelijk dat de mens voor hen allang verdwenen is.

Kon ik ook maar eens “ff geen zin” hebben.

31/31

Dit stukje schreef ik n.a.v. hoe ik me
voel over de situatie van Long Covid patiënten en patiënten met andere postinfectieuze aandoeningen.

Tijdens het schrijven voelde ik echter ook dat dit inmiddels over vanalles in ons land kan gaan: Jeugdzorg, GGZ, Toeslagen, Groningen, etc.

Ik ben verder okay hoor!
Gewoon wat gedachtes die ik gisternacht uittypte. Wat dingen die vaker door mijn hoofd gaan. Manier om om te gaan met de groeiende onmenselijkheid in de wereld.