Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikKsiążkowy

Jacek Bartosiak „Najlepsze miejsce na świecie. Gdzie Wschód zderza się z Zachodem”. Na początek uwaga- nie mam zamiaru wchodzić w obecne spory wokół autora książki, nie jestem związany z żadną stroną ani instytucjonalnie ani towarzysko i nic mnie to tak (1)

naprawdę nie obchodzi. Książki wysłuchałem z ciekawości, bo uważam, że Bartosiakowi pewnych zasług odmówić nie można– to ona „rozbujał” polską dyskusję o geopolityce i zainteresował sprawami światowymi wielu, szczególnie młodych ludzi. Od pewnego czasu mam jednak wrażenie, że (2)

mamy do czynienia nie ze skromnym ekspertem, który starał się kiedyś wypowiadać na tematy na których jakoś się zna, ale z człowiekiem, który teraz sam już siebie uważa za kogoś, kto powinien nadawać ton nie tylko debacie, ale też po prostu polityce polskiej. Dla mnie taki (3)

właśnie jest wydźwięk pozycji o tak miłym dla każdego Polaka tytule. Autor na początku kalibruje swoja pozycje, pisząc, że on jest reprezentantem „placu”, który ma być przeciwwagą dla „wieży”, czyli skostniałej i nic nierozumiejącej szeroko rozumianej władzy. Książka jest (4)

też właściwie stawianiem „wielkiego pomnika trwalszego od spiżu” – autor stawia go sam sobie, swoim współpracownikom oraz projektom, które są wg niego emanacją agory. To dla mnie nic innego niż mierzenie przez krasnoludka swojego wzrostu po wieczornym cieniu – Bartosiak swoja (5)

wielkość określa na podstawie wyświetleń swoich prezentacji i rozmów na youtubie („w USA i Izraelu nie mogli uwierzyć w te liczby!”) czy ilości subskrypcji w swoich social mediach. No i tyle sprzedanych książek – to na pewno jest odpowiednia miara jego słuszności! Muszę (6)

przyznać, że momentami megalomania Bartosiaka, jego przekonanie o własnej wyjątkowości, czasem przeradzającej się w arogancję bywało irytujące, a nawet żenujące podczas słuchania audiobooka. Przewija się w książce jednak niezwykle często i b. utrudnia poważną lekturę, bo (7)

przecież jest tu sporo ciekawych, celnych i ważnych uwag o roli i miejscu Polski w świecie, o stanie naszej armii oraz kierunkach zmian. Taki styl, często doprawiony nieudolnymi próbami literackości, powoduje tylko nieufność i każe niezbyt poważnie traktować autora. Bartosiak (8)

moim zdaniem chyba czuje się trochę odrzucony przez polityczno-wojskowe siły decyzyjne, a ta książka jest przejawem tej odrzuconej miłości. No jak to? Ja tu robię Armię Nowego Wzoru, ja tu spotykam się nad Potomakiem z wybitnym analitykami, ja tu rozmawiam na Youtubie z (9)

taki i owakim, a wy robicie inaczej i nie tak jak mówię! Przecież to tylko ja, Bartosiak Jacek, jestem jedynym dojrzałym strategiem, geopolitykiem i analitykiem w tej części Europy! Ja, mnie, moje… Przez większą część książki słychać takie utyskiwania i wygląda to (10)

momentami... żałośnie. N.p. Bartosiak wielokrotnie pisze o polskim postkolonialnym syndromie i naszym zapatrzeniu w USA, ale sam przyjmuje za dobrą monetę, a nawet za wyrocznie niemal wszystko co mu ci Amerykanie podczas spotkań w waszyngtońskiej kawiarni powiedzą. Owszem (11)

pan mecenas podkreśla, że ANW to tylko koncepcje, zaproszenie do dyskusji, ale ja mam zupełnie inne wrażenie, po przeczytaniu książki – Bartosiak nie chce żadnej rozmowy, on ma już doskonale ustalone poglądy, a każdy kto się z nim nie zgadza jest trepem i ma „stare mapy (12)

mentalne”. Skupiam się na tym jak książka jest napisana, bo to sporo mówi o autorze – mnie taki sposób przekazywania własnych myśli zdecydowanie przeszkadza i stąd nie mogę tej książki ocenić wysoko. Oprócz „stylu”, bardzo przeszkadzał mi niezwykle bałaganiarska natura tej (13)

pozycji– mamy tu niby rozdziały tematyczne, ale w każdym z nich jest mnóstwo strumienia świadomości autora, który meandruje zdecydowanie zbyt swobodnie. Jako, że kiedyś słuchałem wystąpień autora i nawet przeczytałem dwie i pół jego książki, to słuchając „Najlepszego miejsca (14)

na świecie” miałem wrażenie ciągłego wchodzenia do tej samej rzeki - z tym samym „memicznym” żargonem i zestawem pojęć. Wiele rzeczy jest tu napisach tak, jakby się komuś coś się ulało i postanowił przelać to na papier – ta „słynna” gawęda geopolityczna Bartosiak zjada tu (15)

własny ogon i po prostu nudzi. Być może ja przedawkowałem „bartosiakowszczyznę” i moje sworznie tego nie wytrzymały? A być może czasem warto powstrzymać swoją wyniosłość, bo wiele ciekawych myśli i interesujących pomysłów można utopić w b. nieciekawej formie. Ocena: 5/10 (16)