Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikKsiążkowy
Dzisiaj 89 urodziny obchodzi Lucjan Brychczy– piłkarz i trener, który od 1954 r. jest związany z Legią Warszawa. Kici to po prostu legenda klubu i z tej okazji, jak to u mnie, mały cytat: „Bo ja jestem warszawiakiem ze Śląska. Można tak powiedzieć, bo ze (1)

Śląska pochodzę i moi rodzice byli Ślązakami, a w Warszawie mieszkam już prawie 60 lat. Urodziłem się 13 czerwca 1934 roku w Nowym Bytomiu. To była wtedy dzielnica Rudy Śląskiej. Mój ojciec, Stanisław, walczył o Polskę i polski Śląsk. W latach 1919–1921 był w Polskiej (2)

Organizacji Wojskowej Górnego Śląska i brał udział w I Powstaniu Śląskim. Ojciec walczył w rejonie Goduli i Orzegowa (dzielnice Rudy Śląskiej – przyp. aut.). Niestety, powstanie nie zakończyło się sukcesem, a ojciec musiał się ukrywać, bo groziły mu niemieckie represje. Rok (3)

po upadku I Powstania wybuchło kolejne. Ojciec był w randze szefa kompanii, która z powodzeniem walczyła o Nowy Bytom. Także to powstanie nie spełniło oczekiwań i po plebiscycie, w nocy z 2 na 3 maja 1921 r., wybuchło kolejne. W III Powstaniu Stanisław Brychczy był w składzie (4)

Grupy Wschód. Najpierw w 3., a następnie w 4. batalionie 5. pułku piechoty. To był tak zwany pułk bytomski, dowodzony przez Czesława Paulę, którego adiutantem został mój ojciec. (...) Miałem pięć lat, gdy wybuchła wojna. Oczywiście ojciec jako oficer rezerwy poszedł na front. (5)

Takie momenty, gdy żegna się najbliższych, którzy idą w nieznane, są zawsze smutne. Tyle właśnie pamiętam: smutek. Samego momentu, jak ojciec wyrusza na wojnę – nie. O jego wojennych losach docierały do nas różne sprzeczne informacje. (...) Bez ojca było trudno i biednie, ale (6)

przez to szybciej dorastaliśmy. Wiedzieliśmy, że nie możemy narzekać i że matka sama tego ciężaru nie uniesie, dlatego pomagał jej mój najstarszy brat, Mieczysław. Całe rodzeństwo pomagało, i Helena, i Tadeusz, i ja. Wojenne doświadczenie pozwoliło mi stać się twardym i (7)

samodzielnym. Donosy życzliwych, przypominających komu trzeba o powstańczej przeszłości ojca i jego oficerskich szlifach sprawiły, że wyrzucono nas z naszego pięknego mieszkania i trafiliśmy do jednopokojowego lokalu w zbudowanym z czerwonej cegły gmaszysku, po śląsku (8)

nazywanym familokiem. Były to takie górnicze bloki, poczerniałe od kopalnianego pyłu i przez to wyglądające smutno. Na każdym była namalowana białą farbą bramka. A podwórko było naszym pierwszym boiskiem. W ciężkich chwilach matka mówiła: „Musimy przetrwać, Bóg da, że ojciec (9)

wróci”. Wierzyliśmy. Trzeba było znieść głód i gorsze rzeczy. (…) Mamę zawsze interesowała piłka nożna, więc chodząc ze mną w wózeczku, zaglądała na boisko, gdzie odbywały się mecze. Pewnego razu piłka wyleciała z boiska i trafiła w wózek. Znak, że mam zostać piłkarzem! Gdy (10)

koledzy dowiedzieli się o końcu mojej kariery bokserskiej, namówili mnie na trenowanie piłki nożnej. Na boisku, podobnie jak w ringu, od razu poszło mi dobrze. Zrobiłem jak najlepsze wrażenie, bo nie myślałem o tym, że to mój pierwszy trening. Po prostu wyszedłem na boisko i (11)

zacząłem kiwać kolegów. Po zajęciach trener podszedł do mnie i powiedział: „Chłopcze, widzę, że będzie z ciebie niezły grajek. Warunków to ty nie mnie masz, ale umiejętności…”(…) Od tamtej pory piłka zawładnęła mną całkowicie. To była jedyna rzecz, która się liczyła. Mając (12)

11 lat, zacząłem grać jako trampkarz w Pogoni Nowy Bytom. W pierwszym meczu grałem na środku ataku. Ponieważ piłka mi nie przeszkadzała, biegałem z nią między rywalami, strzelając przy okazji bramki. Po paru meczach nie byłem już trampkarzem, bo przenieśli mnie o klasę wyżej.(13)

Zresztą tak już miało być w czasie całej mojej kariery młodzieżowej. Miałem taki dar, że jak już złapałem piłeczkę, to ją sobie woziłem. Robiłem slalomy między obrońcami, a gdy już przedryblowałem wszystkich, kończyłem akcję celnym strzałem”. (14)

Wiktor Bołba & Lucjan Brychczy & Grzegorz Kalinowski "Kici. Lucjan Brychczy – legenda Legii Warszawa", Warszawa 2014 (15)