#Stalingrad İkinci Dünya Savaşında iki dönüm noktasından söz edilmeli. Genel olarak bu, Stalingrad zaferiyle tarihlenir. Ama Kızılordu ve Sovyet halklarının zafere ideolojik olarak hazırlanması, 28 Temmuz 1942 tarihli SSCB Halk Savunma Komiserliğinin 227 sayılı emriyle başlar. 
1942 temmuzu itibariyle cephe hattının gerisindeki işgal altında kalan bölgelerde savaş öncesi 80 milyon insan yaşıyordu; kömür, demir ve çelik üretiminin yüzde 70’i yapılıyordu; bütün demiryollarının yüzde 40’ı, sürülerin ve ekili alanların yarısı burada bulunuyordu.
“Приказ № 227,” bu sırada yayınlandı. Genellikle “Bir Adım Bile Geri Çekilmek Yok!” diye bilinen ve SSCB Savunma Halk Komiseri Stalin imzasını taşıyan emrin başlığı şuydu:
“Kızılordunun disiplin ve nizamının güçlendirilmesi ve muharebe pozisyonlarından keyfi çekilmelerin yasaklanmasıyla ilgili tedbirler hakkında.” Emirde şu ifadeler yer alıyordu: “Her komutan, her Kızılordu mensubu anlamalıdır ki, kaynaklarımız sınırsız değildir. ...”
“Düşmanın ele geçirdiği ve ele geçirmeyi hedeflediği SSCB toprakları, ordu ve cephe gerisi için buğday ve diğer ürünlr, orduyu silah ve cephaneyle teçhiz eden sanayi, fabrikalar, işletmeler için metal ve yakıt, demiryolları demektir.”
“Ukrayna’nın, Belarusya’nın, Baltık ülkelerinin, Donbas’ın ve diğer eyaletlerimizin kaybedilmesiyle daha az toprağımız, demek ki daha az insanımız, buğdayımız, metalimiz, fabrikamız, işletmemiz kalmıştır. ...”
“Almanlar karşısında ne insan kaynakları, ne buğday tedariği itibariyle bir üstünlüğümüz yoktur. Daha fazla geri çekilmek, kendimizi tüketmek, böylece de vatanımızı tüketmek anlamına gelir.”
“Bizim tarafımızdan terk edilecek en ufak toprak parçaları bile, düşmanı son derece kuvvetlendirecek ve savunmamızı, vatanımızı son derece zayıflatacaktır.”
“Bu yüzden, sonsuza kadar geri çekilme imkânlarına sahip olduğumuz, topraklarımızın çok geniş olduğu, ülkemizin büyük ve zengin, nüfusumuzun fazla olduğu, buğdayın her zaman bol olacağı şeklindeki konuşmaları kökünden kesmek gerekmektedir.”
“Bu konuşmalar yalandır ve zararlıdır, bunlar bizi zayıflatır ve düşmanı kuvvetlendirir, zira eğer geri çekilmeyi bırakmayacak olursak ekmeksiz, yakıtsız, metalsiz, hammaddesiz, fabrikasız, işletmesiz, demiryolsuz kalacağız.”
Ben, herhangi bir savaşta, taraflardan birinin uğradığı kayıpları böylesine açıksözlülükle, çırçıplak ortaya serdiği ve bundan yeni bir cesaret, atılım, kuvvet ürettiği başka bir örnek daha bilmiyorum.
Bu çıplak gerçek, “Приказ № 227”de şu sözlerle tamamlanır: “Bir adım bile geri çekilmek yok! Her pozisyonu, Sovyet topraklarının her metresini inatla, kanımızın son damlasına kadar savunmak gerekmektedir. ... Vatanımız, zor günler geçiriyor.”
“Durmalıyız, sonra da bize neye mal olursa olsun ileri atılmalı ve düşmanı ezmeliyiz. ... Nizam ve disiplinimiz yetersizdir. ... En büyük dezavantajımız budur. Eğer vaziyeti kurtarmak ve vatanı savunmak istiyorsak ordumuzda en sert bir nizam ve demirden disiplin tesis etmeliyiz.”
“Kendi iradeleriyle savaş pozisyonlarını terk eden komutan, komiser, siyasi çalışan, birlik ya da müfrezelere artık tahammül edilemez. ... Bundan böyle yukarıdan emir almaksızın savaş posizyonlarını terk edenler, vatan hainleridir.”
Bu emirle Kızılordu’na ceza birlikleri oluşturuldu. Savaşın sonuna kadar 428 bin kişi, yani her 100 askerden 3’ü bu birliklerden geçti. (Savaş boyunca Kızılordunun yüzde birine denk düşer.)
Çokları, “Приказ № 227”nin yarattığı dehşetten söz ederler; bu doğru değildir. Tersine, saflarda kahramanlık dalgası yaratmıştır. Örneğin Mamayev Kurgan’da savunma pozisyonunda kalan, Çuykov’un 62. ordusu, düşman tarafından neredeyse tamamen yok edilir, ama firari asker yoktur.
Bir başka ayrıntı: “Приказ № 227” basında yayınlanmamış ama bütün ordu birliklerinin karşısında okunmuştur. Tablonun ağırlığı, tedbirlerin sertliği ve kazanma kararlılığı savaşçılarda derin izler bırakmış ve “Приказ № 227” sıradan erden cephe gerisine doğru süratle yayılmıştır.
“Приказ № 227” yayınlandıktan kısa süre sonra düşmanın eline geçer. Alman ordu belgelerinde bu tarihte şöyle denir: “Bolşevikler ezildiler; 227 sayılı emir ordunun ne disiplinini, ne kararlılığı yeniden tesis edemez.” Ama fikirlerini değiştirmeleri için çok zaman geçmez.
“Приказ № 227,” Kızılordunun en tepesinden en altına kadar, tam olarak uygulanmış, zafer bu ideolojik kararlılık içinde kazanılmıştır.
