شاید برای جدیدی‌ها تازه باشد، ولی این همان مجیدیست که ما همیشه میشناختیم. دورانی که کارتل اصلاح‌طلب، با بازوی سرکوب داخلی و سانسور خارجی، کاربران عادی را به خشونت‌طلبی متهم میکرد و با استخدام آنالیزور و دوستی با رؤسای شبکه‌های اجتماعی، آنها را حذف میکرد، #مجید_توکلی صدایشان بود./ وقتی گروهی، مست از اتصال به شبکه‌های پول و قدرت، برای براندازان رجز میخواندند، مجید ترجیح داد کنار «ترولهای فحاش و رباتهای خشن» بایستد، تا برای استخوانی و وعده‌ی پست و مقامی، مقابل اربابان دم بجنباند. زمان نشان داد دولت آنها مستعجل بود و خیابان یکبار برای همیشه از آنها عبور کرد؛/

برای ثبت در تاریخ:
ماهها قبل #مجید_توکلی تجمعات فرهنگیان و بازنشستگان را «مصرف خیابان» توصیف، با رهبران آنها به خاطر تحقیر معترضان آبان در افتاده و هشدار داد برخی مشغول همکاری با امنیتیها هستند.
حالا پنجاه روز است که «خیابان» برخواسته و این جملات جلایی دیگر پیدا کرده‌اند. ده‌ها #مهسا_امینی تا امروز کشته و بازداشت شده‌اند. دانش‌آموزان در اعتراض، هم صدای خیابان علیه حکومت شعار داده و دانشجویان کلاسها را تعطیل کرده‌اند،اما دریغ از یک روز اعتصاب معلمان. بر خلاف معترضان عادی که باید با ماسک و سبکبار به خیابان بروند،اینها با پلاکاردهایی منقش به پرچم ج.ا

برخی در دفاع از #نرگس_محمدی و #نسرین_ستوده به ذکر فضایل و تمجید از شخصیت آنها مشغولند. اشتباه گرفته‌اند!مشکل ما با ایشان شخصی نیست، ایراد به روش آنهاست.
جنبش نوپای براندازی آنجایی شروع شد، که متقاعد شدیم نسخه‌ی قدرتمند کردن جامعه‌ی مدنی برای عقب زدن حکومت نه عملی است و نه مطلوب. ما یاد گرفتیم به محض آنکه حلقه‌های فعالیت مدنی قوی و موثر بشوند، با قوای قهریه منحل میشوند، و پس اگر هستند، یعنی چالشی به حساب نمی‌آیند. دیدیم که طبقه‌ی متوسط -به عنوان حامل اصلی حرکت‌- به عمد به جرگه‌ی فقرا رانده شد و لاغر شد. ایده‌ای که محمل اجرا ندارد، چطور قرار است محقق شود؟

ظرف مدت گذشته بیش از سی ساعت جلسات سنا با شهود و وکلای ترامپ رو گوش کردم و کنفرانس‌های خبری رو هم ایضاً.
متخصص مسائل حقوقی و انتخاباتس آمریکا نیستم اما به عنوان یه فرد عادی سعی کردم به نظری قابل دفاع در مورد انتخابات برسم. در این رشته سعی میکنم به طور خلاصه با شما هم مطرحش کنم: ۱- شواهد آماری زیادی از ناترازی انتخابات وجود داشت و متخصصان آمار و آنالیز داده زودتر از همه ادعا کردن یه چیزی توی این انتخابات درست نیست. مثلاً ۱۸ تا از ۱۹ کانتی معروف به پیشگو رو، که ترکیب جمعیتی منطبق بر کلیت آمریکا دارن، ترامپ برد، و بعد باخت. پیکهای شدید رو هم که یادمونه.

شما نمی‌دونید ولی ماها که ایران نیستیم و میخوایم سالم بمونیمم بدبختیای خودمونو داریم.
یه انجمن ایرانی توی شهرمون داریم، همگی ماله‌کش و پدرسگ. یکی دیگه هم داریم، پنجاه‌وهفتی و پیرسگ. هربارم اومدیم ترکیب رو تغییر بدیم، گفتن نه ما نمی‌خوایم برامون دردسر درست شه. حالا اینا که گفتم غیر از مسجدیا و انجمن اسلامیه و اونایی که شله‌زرد نذری میدن.
از آبان گذشته به این طرف بدون اغراق ۸۰% رفیقامو از دست دادم. مهمونی نیست که با ملت به تنش و دعوا نیفتیم. از رفقای آلمانی هم بدم اومده چون کلا به درد ما اهمیتی نمیدن. خلاصه رفتیم تو انزوای مطلق.

این واقعیت که برآیند نظرات، اغلب نسبت به نظر نخبگان بیشتر به حقیقت نزدیک است، در آرای متفکران سیاسی هم بیان شده است.
از جمله در نظریه‌ی جان رالز درباره فضای باز برای برهم‌کنش همه نوع عقیده (Equilibrium).
رالز به نقطه‌ی صفر اخلاقی قائل نیست. یعنی لازم نیست در فضای گفتگو،/

https://twitter.com/thegoldmarlboro/status/1264860152768978944

نظرات زن‌ستیزانه، نژادپرستانه یا حتی مجرمانه سانسور شود، بلکه کافی است تضارب آرا به بی‌نهایت میل کند. در این فرآیند سخنان لغو و بیهوده خود به خود بی‌اعتبار میشوند و با بی‌اعتنایی عمومی به حاشیه میروند.
فقط در این شرایط است که برابریِ واقعی به دست می‌آید.