1/ Mencionar San Patricio evoca automaticamente Irlanda, mais a presenza do santo tamén se deixa sentir no imaxinario doutros lugares próximos e culturalmente afíns. Sen ir máis lonxe, na Illa de Man. E até aló imos no cabalo do pensamento (nunca mellor dito, xa veredes por que). 2/ Porque, se fose necesario, as andanzas do santo por esta illa chantada en pleno Mar da Irlanda poderían moi facilmente reconstruírse con retallos do foclore asociado a algúns dos nosos santos galegos. Non me credes? Atendede, atendede!

#Christmas is just around the corner 🌠 How about a little thread with some traditions, characters and customs of Christmas in #Galicia? 🧵 Galician Christmas log 🔥

https://twitter.com/AtlanticaBeira/status/1604184655665799169?t=AKeDt8Re3BtyGAS4Qega8w&s=19

1/9 Un home de Quiroga posuía un galo, o máis lindo e cantador da comarca. Pasou un arrieiro maragato e díxolle de comprarllo. O home, dubidando, berroulle a seu irmán (que vivía na aldea do lado):
–Ai, meu irmao, véndollo?
E o irmán respondeu:
–Víndello ho, víndello! 2/9 É así que explica a etimoloxía popular a orixe de dous topónimos quirogueses: Bendollo e Bendilló. As etimoloxías populares (que a miúdo son máis eruditas do que parece) son pezas lingüísticas e antropolóxicas preciosas. Mais, escuso dicir, a orixe destes topónimos é outra.

Rhiannon é, sen dúbida, unha das personaxes máis emblemáticas dos Mabinogion e, por tanto, do folclore galés (e céltico, en xeral).
A súa figura, e as historias que protagoniza, foron obxecto de numerosas interpretacións. E algunhas delas parecen conectala con lendas de noso 👇 Mais lembremos o episodio que me interesa neste caso, incluído na Primeira Rama dos Mabinogion.
Pwyll, príncipe de Powys, acode á mámoa de Gorsedd Arberth, onde se lle prometeu asistir a un prodixio. E o prodixio non é outro que a aparición de Rhiannon, montada nun cabalo branco.

1/11 O mito da procedencia ibérica dos antigos irlandeses funcionou en moitos momentos da historia coma un potente dispositivo ideolóxico que, entre outras cousas, soportou as diferentes reivindicacións de soberanía sobre Irlanda.
Un caso engrazado ten a ver cos vascos. 2/11 Porque aínda que os galegos ficamos coa patente, durante moito tempo (e por diversos motivos), os vascos foron os habitantes da cornixa cantábrica preferidos polos irlandeses á hora de identificaren os seus devanceiros remotos.

Aproveitando que Mr. Musk pareceu darnos unha pequena prórroga, vou falarvos hoxe brevemente dun personaxe moi popular do folclore irlandés, a "banshee", e dalgúns paralelismos interesantes que encontra nos nosos mitos e tradicións. Vai fío🧵 A "banshee" mal precisa de apresentacións: é o espírito feminino que agoira o inminente pasamento dunha persoa. Xeralmente cada clan ou familia gaélica (e non só) contaba cunha "banshee" de seu, encargada de anunciar a morte dos seus membros xeración após xeración.

Imos dar as boas vindas á semana cun tema no cal só agora reparei: o feixe de topónimos cuxa etimoloxía se relaciona na tradición mítica irlandesa con personaxes epónimos procedentes da Península Ibérica, e en concreto de #Galiza.
Dá para un pequeno 🧵 e alá vou con el... Podemos comezar polos máis obvios, vinculados co mito de Míl Spáine e a conquista de Irlanda polos netos de #Breogán. Mais nen todos os míticos milesianos chegaron a pór o pé na cobizada illa, senón que naufragaron e afogaron antes de o facer.

1/5 Falabamos o outro día, co gallo do #Ulysses100, da tradución realizada por Otero Pedrayo, mais a relación da nosa literatura co clásico de James Joyce non se reduce a esta incursión do Patriarca de Trasalba.

https://twitter.com/AtlanticaBeira/status/1488889585627238404

2/5 Porque o que probabelmente poidamos considerar o primeiro "spin off" do "Ulysses" saíu do maxín de Vicente Risco: referímonos ao relato "Dedalus en Compostela", que viu a luz nas páxinas da revista "Nós" (onde se non!) en 1929.

O SAN PATRICIO GALEGO
San Patricio (Naomh Padraig), acometeu con entusiasmo a cristianización da Irlanda, sen reparar en milagres. Entre os máis célebres está o de expulsar as serpes do país, lanzándoas ao mar. Un dos episodios máis representados na iconografía irlandesa. A lenda é antiga e xa tivo outros protagonistas (en textos altomedievais é San Columba quen aparece como artífice do milagre). A primeira mención a San Patricio erradicando as cobras aparece na Topographia Hibernica, de Giraldus Cambrensis, un texto redixido por volta de 1188.

O vella tema das illas do Outro Mundo situadas a oeste, alén da nona onda, está na orixe dun xénero peculiar da literatura irlandesa medieval: os "imramma", relatos sobre relixiosos que navegan na procura do Paraíso e que, claro está, tiveron eco nesta nosa fisterra galega. Son poucos os "imramma" conservadas, embora un deles acabase por se tornar un dos best sellers da literatura europea medieval: a famosísima "Nauigatio Sancti Brendani", ou Navegación de San Brandán.

É ben sabido que a Corunha galega non é a única poboación con tan sonoro nome. Mais sabiades que nas illas Hébridas escocesas (máis en concreto na de North Uist) hai tamén unha "Corùna" (así, tal cal) que debe o seu nome directamente á nosa Corunha? Vai fío. A historia comeza na batalla de Elvinha, conhecida no mundo anglófono como "The Battle of Coruna", que decorreu tal día coma onte (16 de xaneiro) de 1809 e na cal perdeu a vida o xeneral escocés Sir John Moore.