Size, özgün bir örgün eğitim deneyiminden söz edeyim.
Bolşevikler iktidara geldiklerinde ülke nüfusunun üçte ikisinden çoğu okuma yazma bilmiyordu. Bu nedenle, daha iç savaş devam ederken, 1919 kasım ayında ünlü “Cehaletin tasfiyesi kararnamesi” yayınlandı.
Bolşevikler iktidara geldiklerinde ülke nüfusunun üçte ikisinden çoğu okuma yazma bilmiyordu. Bu nedenle, daha iç savaş devam ederken, 1919 kasım ayında ünlü “Cehaletin tasfiyesi kararnamesi” yayınlandı.
Böylece, başta endüstri ve kolhoz işçileri olmak üzere bütün Sovyet yurttaşlarının anadillerinde veya Rusça okuma yazma öğrenmesi şart koşuldu.
Bu, azınlık ve ulus kültürlerinin anadillerinde geliştirilmesi ve yazılı-eğitsel hale getirilmesini de kapsayan zorlu bir çalışmaydı.
Bu, azınlık ve ulus kültürlerinin anadillerinde geliştirilmesi ve yazılı-eğitsel hale getirilmesini de kapsayan zorlu bir çalışmaydı.
1928’de bu yönde çok özgün bir çalışma başlatıldı. Bu, radyo üzerinden İşçi-Köylü Üniversitesi idi.
Bu devasa büyüklükteki ülkenin her yerinde radyo alıcısını besleyecek enerji kaynağı bulunmadığı için, detektörlü radyo (veya kristal radyo) denilen özel alıcılar kullanılıyordu.
Bu devasa büyüklükteki ülkenin her yerinde radyo alıcısını besleyecek enerji kaynağı bulunmadığı için, detektörlü radyo (veya kristal radyo) denilen özel alıcılar kullanılıyordu.
İlkel radyo modelleri olan bu alıcılar, radyo sinyallerini besleyici olarak kullanır; ne ki gücü zayıf olduğu için ancak kulaklıkla dinlenebilir.
Bu radyo üniversitesinde şu fakülteler vardı: genel eğitim, kooperatif, pedagoji, ziraat fakülteleri ve din-karşıtı fakülte.
Bu radyo üniversitesinde şu fakülteler vardı: genel eğitim, kooperatif, pedagoji, ziraat fakülteleri ve din-karşıtı fakülte.
Ertesi yıl bir dizi başka radyo üniversitesi buna eklendi. Bunlar, İşçi, Köylü, Komünist ve Komsomol Üniversitesi idi.
Radyoların her eve yaygınlaştırılmasına çalışılırken, bunun başarılamadığı yerlerde hoparlörlerle sokaklarda ve köylerde yayın yapılıyordu.
Radyoların her eve yaygınlaştırılmasına çalışılırken, bunun başarılamadığı yerlerde hoparlörlerle sokaklarda ve köylerde yayın yapılıyordu.
1939’da sadece Rusya değil bütün Sovyet cumhuriyetlerinde okuma yazma oranı (Rusça ve anadillerde) yüzde 90’ı geçiyordu.
Unutmamalı: okuma yazma oranının Rusya’dan bile geri olduğu (1927’de yüzde 10.5) genç Türkiye Cumhuriyetinin okuma yazma seferberliği başarısı da muazzamdır.
Unutmamalı: okuma yazma oranının Rusya’dan bile geri olduğu (1927’de yüzde 10.5) genç Türkiye Cumhuriyetinin okuma yazma seferberliği başarısı da muazzamdır.
1923’de bu oranın daha da düşük (genel kabule göre yüzde 6) olduğu bilinir.
Bu oran 1935’de yüzde 20.4, 1950’de 33.6’dır.
Demek ki genç cumhuriyet de, aşağı yukarı otuz yıl içinde okuma yazma oranını yüzde 90’a değilse bile yaklaşık beş katına çıkarmayı başarmıştır.
Bu oran 1935’de yüzde 20.4, 1950’de 33.6’dır.
Demek ki genç cumhuriyet de, aşağı yukarı otuz yıl içinde okuma yazma oranını yüzde 90’a değilse bile yaklaşık beş katına çıkarmayı başarmıştır.
İki ülke arasındaki temel fark ise, bu faaliyet Sovyetler Birliğinde esas itibariyle çokulusluluk temelinde ve ulusal azınlık ve ulusların kültürlerinin geliştirilmesi yönünde bir kaldıraç olarak kabul edilirken, Türkiye’de bunun inkâr edilmesidir.
