,
7 tweets,
4 min read
Read on Twitter
حقانیت مظلوم و فضیلتِ قربانی بودن که امری است مسلط بر فرهنگ ما که می تواند اسلامی(حسین)، آتئیست(کسروی)یا حتی ایرانی(سیاوش)باشد، در روابط بین الملل که براساس «قدرت» کار می کند جایی ندارد و نقطه ضعف و علامت ذلت است۷/۱. 
علیرغم آنکه درنظم بنیان گذاشته شده پس ازجنگ جهانی دوم تلاش برآن بود با بنا نهادن سازمان ملل، ظاهری حقوقی به روابط بین الملل داده شود تا سامانی دربکارگیری قدرت عریان(نیروی نظامی) پدید آید و از جنگهای انسان سوز جلوگیری شود، اصل اول اعتبار و جلب حمایت کماکان قویتر بودن است۷/۲.
در روابط بین الملل کارت قربانی فقط هنگامی بازی می شود که بخواهد مستمسکی برای واکنش «شدید» و «فوری» و گهگاه نامتناسب بر علیه مسبب آن باشد. در غیر اینصورت فرقی بین شکست خورده و قربانی نیست و صد البته کسی به شکست خورده وقعی نمی نهد۷/۳.
استفاده از این کارت چه واقعی(نشان دادن قربانیان بمباران های گسترده عملیات تندرغلتان در ویتنام شمالی) و چه دروغین(مرگ ۵۰۰ هزار کودک عراقی در اثر تحریم) حتی برای تاثیرگذاری در افکار عمومی و تغییر سیاستهای حکومتهای دموکراتیک غربی هم تا همراه باالمانی از قدرت نباشد بیفایده است۷/۴.
اینهارااز این رو گفتم که بدانیدکه اگردرحالیکه کنفرانسی بین المللی برای تضعیف ایکس درجریان است،فارغ ازرتوریک رسانه ای،شبه نظامیان(/تروریست ها)به گاردنظامی سیاسی اوحمله کنند،آن صرفاعلامتی ازضعف مطلق ایکس برای تامین امنیت خودش است که می تواند به تقویت مواضع برعلیه او منتهی شود۷/۵.
عجز ملی ما از درک بار بسیارمنفی مفهوم«مظلومیت»در روابط عملی بین الملل( نه در رتوریک رسانه ای)،نه تنهاباعث اعوجاج فکری شده بلکه گهگاه با نفوذ در سیاستگذاران خسارات جبران ناپذیری نیز به ما وارد کرده است و در لایه های دیگر منجربه گسترش تئوریهای توطئه خنده دارهم می شود۷/۶.
برای درک جایگاه مظلومیت در فرهنگ غربی شاید هم بدنباشد با این جمله منسوب به ژنرال پاتون خاتمه دهم:
«تا به حال هیچ حرامزاده ای با کشته شدن برای وطن اش پیروزی
نیاورده است، همیشه آن حرامزاده ای کاری برای کشورش کرده است که حرامزاده روبرویی را مجبور کرده برای کشور خودش بمیرد.»
«تا به حال هیچ حرامزاده ای با کشته شدن برای وطن اش پیروزی
نیاورده است، همیشه آن حرامزاده ای کاری برای کشورش کرده است که حرامزاده روبرویی را مجبور کرده برای کشور خودش بمیرد.»
