,
15 tweets,
2 min read
Read on Twitter
இந்திய அமைதி காக்கும் படையினர் கிளிநொச்சியில், என் தந்தையையும் அவர் சகோதரர்களையும் வீட்டிற்கு வெளியே வந்து கைகளை உயர்த்தி முதுகை காட்டி நிற்க சொன்னார்கள். என் தந்தை மூத்தவர், அவரது மற்ற இரு சகோதரங்களில் இளையவருக்கு அப்போது 14 வயது.
ஒரு இந்திய ராணுவ அதிகாரியின் நேரடி கட்டளையின் கீழ் மக்கள் வீடுகள்/கடைகளை விட்டு வெளியே இழுத்து வரப்பட்டார்கள். எங்கள் குடும்பத்தில் அனைத்து ஆண்களும் அப்போது கிளிநொச்சியில் தான் இருந்தார்கள். A9ஐ ஒட்டி அனைவரும் வரிசையில் நிற்க வைக்கப்பட்டார்கள்.
எல்லோரையும் சுட்டு தள்ள இந்திய ராணுவ ஆயுததாரிகள் தயாரானார்கள். அப்போது தான் கரடிபோக்கு சந்திக்கு அருகில் துப்பாக்கி சூடு சத்தம் கேட்டது. புலிகள் வந்துவிட்டார்கள் என்ற செய்தி அது. A9இல் இந்திய ராணுவ வீரர்கள் sitting ducks போல் குந்திக்கொண்டிருந்தார்கள்.
காடுகளில், மறைவில் இருந்து புலிகள் A9ஐ நோக்கி எளிதில் தாக்க கூடும் என்று புரிந்து கொண்ட ராணுவ அதிகாரி, கிளிநொச்சியில் பொது மக்களை சுடும் திட்டத்தை கைவிட்டுவிட்டு தப்பி ஓடினார். மக்கள் எல்லோரும் இரவோடு இரவாக பாதுகாப்புக்காக யாழ்ப்பாணத்தை நோக்கி நகர்ந்தனர்.
துப்பாக்கி முனையில் என் தந்தையை அதுவரை எந்த ராணுவமும் நிறுத்தியதில்லை. அந்த பெருமை இந்திய ராணுவத்துக்கு தான் போய் சேரும். அதன் பின் இடப்பெயர்வுகள் அடிக்கடி நடந்து கொண்டிருந்தது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அப்பா தனது தன்னம்பிக்கையை இழக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்.
அவரை பற்றி பெரிய நினைவுகள் எதுவும் இல்லை.அவருடன் எடுத்த இரண்டே இரண்டு புகைப்படங்கள் தான் உள்ளது.(சிங்கள ராணுவம் யாழ்ப்பாணத்தை தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்த போது பல வீடுகளை சூறையாடியது. எங்கள் குடும்ப albumகள் பலவற்றை roadஇல் போட்டு எரித்தார்கள்.)
சாகும் வரை என் தந்தை ஒரு depressive state of mindஇல் தான் இருந்தார். ஒரு தலைமுறை தனது இளமை காலத்தை இழந்தது. ராஜீவ் காந்தி உல்லாசமான வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டிருந்த காலம் அது.
இந்தியாவின் சுயநலத்தை, ராஜீவ் என்ற தனி மனிதனின் ஆணவத்தை பாதுகாக்க நாங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டோம். வறுமையில் வாழ்ந்தோம், இடம்பெயர்ந்தோம், உறவுகளை இழந்தோம், அகதிகளானோம். திலிபனின் அகிம்சையை ராஜீவ் மதித்திருந்தால்.. மதிக்கவில்லை. ஆளும் வர்க்க திமிர்.
துப்பாக்கி சூடு சத்தம், கடல், சித்தப்பா முதுகில் சவாரி செய்த இடப்பெயர்வுகள்.. இடிந்து கிடக்கும் கற் குவியலை காட்டி "இது தான் எங்கள் வீடு" என்று சிரித்த முகத்துடன் அறிமுகப்படுத்தும் சொந்தங்கள்.
"வீட்டு வாசல் வரை இரண்டு பக்கமும் பூ மரங்கள் நிற்கும்" என்று வெட்ட வெளியை காட்டி நினைவூட்டுவார் அத்தை..
Shellகள் அலங்கரித்த எங்கள் வியாபார கட்டிடத்துக்கு வெளியே சித்தப்பா புது வேட்டி சட்டையுடன், "படம் ஒண்ட பிடி, பிறகு இது இருக்குமோ தெரியேல" என்று சிரித்து கொண்டே சொல்வோர்.
Shellகள் அலங்கரித்த எங்கள் வியாபார கட்டிடத்துக்கு வெளியே சித்தப்பா புது வேட்டி சட்டையுடன், "படம் ஒண்ட பிடி, பிறகு இது இருக்குமோ தெரியேல" என்று சிரித்து கொண்டே சொல்வோர்.
அப்படி அவர்கள் உழைப்பு இடிந்து விழும் போதெல்லாம் எப்படி தான் தாங்கிக்கொண்டார்கள் என்று தெரியவில்லை. அப்பாவுக்கு அந்தளவுக்கு மனதில் தைரியம் இருக்கவில்லை. உழைப்பு விழும் போதெல்லாம் அவரும் விழுந்தார், ஒரேடியாக ஒரு நாள்..
உடல்கள் இடம்பெயர்ந்த வேகத்தில் மனதும் இடம்பெயர்ந்தால் மன அழுத்தத்திற்கு பல உறவுகள் பலியாகியிருக்க மாட்டார்கள்..
ராகுல் காந்தி தன் தந்தைக்கு இறுதி மரியாதை செலுத்தும் போது தான் துப்பாக்கி வெடிக்கும் சத்தத்தை முதல் முறையாக கேட்டிருப்பார் என்று நினைக்கிறேன். அவர் வீட்டு சுவர்களில் எல்லாம் shell அலங்காரங்கள் இருக்காது என்று நினைக்கிறேன்.
ராகுல் காந்தி தனது குடும்பத்தை பிரிந்து இடம்பெயர வேண்டிய அவசியம் இருந்திருக்காது என்று நினைக்கிறேன். வறுமை அறிந்திருக்க மாட்டார். நல்ல kind gentle வாழ்க்கை. பாவம் அவர் தந்தையை இழந்ததை நினைக்கும் போது தான் கவலையாக இருக்கு.
ராகுல் காந்தியின் நிலைமை யாருக்கும் வரக்கூடாது.
