,
8 tweets,
2 min read
Read on Twitter
Aslında bunun daha öncesi var. 1999’da Hasan Fehmi Güneş’in çok az farkla kaybettiği genel başkanlık seçimleri sırasında, Güneş MHP’ye karşı “geçmişte cinayet işleyen adamlar” diye çıkışmış, onlarla her tür siyasi ittifak girişimini kategorik olarak reddetmişti.
Bu çağrı, CHP’liler arasında “Kahrolsun faşizm,” “Faşizme karşı omuz omuza,” sloganlarıyla karşılanmıştı. Aynı yıl Rahşan Ecevit, MHP ile koalisyonu “katillerle birlikte olmayı hazmedemiyorum” diyerek eleştirmiş, bu da koalisyon görüşmelerini krize sokmuştu.
Hasan Fehmi Güneş ertesi yıl olağanüstü kurultayda da genel başkanlığa aynı ifadelerle adaylığını koymuş, ama bu defa (“yoğun isteğe dayanamayıp geri dönen” Baykal’ın delege oyunları karşısında) daha ağır bir yenilgi almıştı.
Baykal’ın 2000’den başlayarak Blairci neoliberal “sol” modası, devlete ilan-ı aşk, 19-22 Aralık katliamı ve sonrasında cinayetlere tam destek verirken CHP tabanının geleneksel sola eğilimini dizginleyip tasfiye etmesi, bugünü koşullayan şeyler.
Keza aynı dönem, sadece Hürriyet’te değil, reformist “sol” matbuatın her kesiminde ve CHP liderliğinde de Bahçeli, “ülkücülerin elinden silahı alıp bilgisayar veren bilge lider” diye göklere çıkartılıyordu.
Neticede, Kılıçdaroğlu değil bu sürecin sorumlusu, Baykal; bana öyle geliyor ki Kılıçdaroğlu’nu farklı kılan ise şu: hiçbir değere inancı olmayan Baykal için bu, sadece siyasetti; Kılıçdaroğlu ise gerçek bir ahmak, tuttuğu cehennem yolunun doğruluğuna içtenlikle inanıyor.
Bu yüzden (dün olduğu gibi) yerli yersiz “ülkücü kardeşlerim” diye sarhoş naraları atabiliyor.
@threadreaderapp unroll
