Σε καραντίνα όλοι, ερημίτες με μεγάλο φόβο για τους ηλικιωμένους.Ας κάνουμε λοιπόν ένα #πτηνοτουιτ για την Φαλακρή Ίβιδα ή επιστημονικά Geronticus eremita. Δηλαδή Γέρων Ερημίτης. Κι αν παει το μυαλό σας σε "γνωστούς" προφήτες,ηρεμήστε. Είναι απλά ένα πουλάκι. 
Η φαλακρή ίβιδα είναι μία μεσαίου μεγέθους ίβιδα. Είναι ολόμαυρο πουλί, με μάλλον κοντά κοκκινωπά πόδια.Το ράμφος είναι κυρτό προς τα κάτω και κόκκινο. Το κεφάλι είναι "φαλακρό", με δέρμα κόκκινο.
Ο βιότοπός της φαλακρής ίβιδας ,όπως λέγεται αλλιώς περιλαμβάνεται κυρίως από ορεινές,άγονες στέπες με πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό και βράχια για φώλιασμα απ'τις οποιες "ερήμους" παίρνει και το ονομα "Ερημίτης".
Το μήκος της φτανει ως 80 εκατοστα και το ανοιγμα φτερών της ως 140 εκατοστά ενω το βάρος ως 1,5 κιλό.Γίνονται σεξουαλικά ώριμες στην ηλικία των 3 με 5 ετών, ενώ είναι μονογαμικά πτηνά, δηλαδή μένουν με τον ίδιο σύντροφο για όλη τους τη ζωή.
Το εντυπωσιακό είναι πως μετα την εκκόλαψη των αυγών στη διατροφή των νεοσσών εκτός από τους γονείς συμμετέχουν και τα άλλα ενήλικα πουλιά της αποικίας.Ολοι οι νεοσσοί τυγχάνουν της ίδιας φροντίδας και αγάπης απ' ολους τους ενήλικους
Η φαλακρή ίβιδα στη φύση ζει 10 με 15 χρόνια, σπάνια 20, ενώ μπορεί να φτάσει τα 25 χρόνια σε αιχμαλωσία. Το γηραιότερο άτομο που έχει καταγραφεί σε αιχμαλωσία είναι ένα αρσενικό που έζησε 37 χρόνια, ενώ το γηραιότερο θηλυκό έζησε 30 χρόνια.
Παλιότερα ήταν κοινό είδος στην Ευρώπη, ζούσε στην Ισπανία στις χώρες των Βαλκανίων,στη Γαλλία,στην Ελβετία, στην Ουγγαρία, στην Ιταλία στη νότια Γερμανία και στην Αυστρία.Τον 17ο αι. εξαφανίστηκε από την κεντρική Ευρώπη λόγω του εντατικού κυνηγιού και απώλειας των ενδιαιτημάτων
Σήμερα είναι απ'τα πλεον απειλουμενα ειδη.Στην άγρια φύση ζούν περίπου 500 πουλιά στο νότιο Μαρόκο, λιγότερα από 10 στη Συρία και 90 περίπου στην Τουρκία, θεωρείται είδος υπό εξαφάνιση. Σε αιχμαλωσία ζούν περίπου 2000 πουλιά.
Λόγω της επιτυχούς αναπαραγωγής σε ζωολογικούς κήπους, υπάρχουν αρκετά πουλιά διαθέσιμα για την επανεισαγωγή στην άγρια φύση.
Προγράμματα επανεισαγωγής ξεκίνησαν στην Αυστρία (Grünau), στη Γερμανία (Burghausen) και στην Ιταλία.
Προγράμματα επανεισαγωγής ξεκίνησαν στην Αυστρία (Grünau), στη Γερμανία (Burghausen) και στην Ιταλία.
Το κύριο πρόβλημα για την επαναφορά στην άγρια φύση, είναι το γεγονός ότι το είδος είναι αποδημητικό και η διαδρομή που πρέπει να μάθει κατά το πρώτο έτος είναι από τους γονείς. Ένας τρόπος για να μάθουν είναι η εξοικίωση από μικρά με ανθρώπους ώς θετούς γονείς τους
Το 2007 μετά από πολλά προβλήματα και δυσκολίες, κατάφεραν χωρίς ανθρώπινη βοήθεια να ξαναγυρίσουν από την Ιταλία (νότια της Τοσκάνης) στην Αυστρία για να αναπαραχθούν.Παρ'ολα αυτα η κατασταση ειναι ακομα οριακή και οι προσπάθειες συνεχίζονται.
Παρα τις δυσκολίες αυτό το μικρό πουλι παλεύει και είναι πολύ πιθανό ο ερημίτης να βγει νικητής.Ας φέρουμε τον άνισο αγώνα τους στο μυαλό μας κάθε φορά που μας "ζορίζει" η δοκιμασία που περνάμε,και μαζί,όπως αυτά ας δώσουμε κι εμείς τη δική μας μάχη.Ισως πετάξουμε προς τη λύτρωση
