١/٧ در ابتدای ج‌‌ج٢، خلبانان ژاپنی، به دلیل سابقه حمله به چین و مناطق دیگر، بسیار توانمند و با تجربه بودند. در حالیکه خلبانان آمریکایی در مهارت به اندازه همتایان ژاپنی نبودند. با ادامه جنگ، دو کشور روند متفاوتی را در مدیریت خلبانان نظامی خود در پیش گرفتند.
٢/٧ خلبانان آمریکایی بعد از تعداد مشخصی پرواز، از صحنه نبرد خارج و به عنوان مربی خلبانان جدید به کار گرفته می‌‌شدند. در طرف مقابل، سیاست ژاپن همانند آلمان، ادامه پرواز خلبانان تا کشته شدن بود. خط‌مشی که اصول برنامه‌ریزی و اقتصاد را زیر سوال می‌برد؛
٣/٧ تجربه سالها پرواز، بسیار ارزشمند و کمیاب بود که راه‌های بهتری برای استفاده از آن وجود داشت. از آنجاکه شانس هم در درگیری‌های هوایی دخیل است، بهترین خلبانان نیز بعد از پروازهای بی‌‌شمار بالاخره شکار می‌شوند.
٧/۴ بعد از تداوم جنگ، خلبان‌های ماهر ژاپنی به تدریج کشته شدند و جایگزین آنان خلبانان تازه وارد بودند که روش تجربه‌اندوزی و یادگیری برای آنها عرصه نبرد بود. به مرور زمان، خلبانان آمریکایی که توسط افرادی زبده تعلیم می‌‌دیدند بر نبرد مسلط شدند و دست بالا پیدا کردند.
٧/۵ نمود این تغییر مهارت جمعی در درگیری‌های ١٩۴۴ جزایر Mariana بود که خلبانان آمریکایی صدها هواپیمایی ژاپنی را منهدم کردند در حالیکه خود معدودی را از دست دادند. این نبرد ضربه غیر قابل جبرانی به نیروی هوایی ژاپن بود و در آمریکا به شکار بوقلمون great Mariana turkey shoot معروف شد. 
٧/۶ اصطلاح شکار بوقلمون در درگیری‌های نظامی کنایه از وضعیت برتر و راحت در نابود کردن دشمن است، که مثال دیگر معروف آن اتوبان مرگ در جنگ خلیج بود که تا ٢٠٠٠ خودروی نظامی عراقی به همراه سرنشینان در امتداد اتوبان ٨٠ منهدم شدند.
٧/٧ به این دلیل که رهبران نظامی ژاپن خلبانان باتجربه همچون منابعی که کاربرد موثرتری می‌تواند داشته باشند نگاه نمی‌کردند، تقریبا تمامی aceهای نیروی هوایی ژاپن در طول جنگ کشته شدند.
نقل از کتاب👇🏻
نقل از کتاب👇🏻
