Thread by @OmkarDabhadkar

जीव दिला? मूर्ख होता तो! कमकुवत मनाचा होता!
नको ती कामं केली असतील, अडकला असेल कशातरी!
मी काहीही झालं तरी असं करणार नाही!
हट...असं हरून थोडीच चालत असतं...!

ही सगळी वाक्यं कशी आहेत माहितीये? +

ही सर्व वाक्यं तुमच्या आजूबाजूच्या, आज ही जिवंत असलेल्या, अदृश्य डिप्रेस, अँक्शियस सुशांत राजपुतांना आणखी कोशात ढकलणारी आहेत.

काहीही झालं तरी हार मानायची नाय - हे वाक्य लाईक्स अन शेअर्स मिळवायला फेसबुक पोस्टवर आणि भाषणात टाळ्या मिळवण्यासाठी स्टेजवर वापरायला मस्तंय. पण - +

जीवन अश्या गुडीगुडी इन्स्पिरेशनल वाक्यांवर चालत नसतं साहेब!

आपण कर्तृत्व गाजवून कमावलेल्या आत्मविश्वासा जोरावर जगत असाल. पण प्रत्येकाला हे जमत नाही ना...प्रत्येकाची काहीतरी स्टेज असते ना! +

हजारो तरुणींची धडकन असणारा, स्क्रिनवर रुबाब गाजवणारा माणूस स्वतःवर प्रेम करणं विसरून जाऊन जीव देऊन बसतो - म्हणजे किती टोकाचा मानसिक दबाव असेल त्याच्यावर?

त्याला तुम्ही जज करताय? +

तो दबाव "खऱ्या महत्वाच्या" गोष्टीचा आहे की नाही;

कोणत्याही, कितीही गंभीर गोष्टीचा "इतका" ताण येऊच देऊ नये;

मी आयष्यात खूप काही बघितलं आहे पण मी कधीच असा विचार केला नाही, भविष्यातपण करणार नाही;

वगैरे वगैरे सगळं सगळं ठीक आहे हो. पण हे "तुम्ही" म्हणताय. तो तिकडे - +

आणखी एक अदृश्य सुशांत मनातल्या मनात कुढत बसलाय, फ्रस्ट्रेट झालाय - त्याला हे सगळं आज कळणार नाहीये. तुमची ही वाक्यं त्याला आधार देणार नाहीयेत. अजून खड्ड्यात घालणार आहेत.

कळतंय का तुम्हाला?

हे सगळं मी संपूर्ण जबाबदारीने आणि स्वानुभवावरून बोलतोय.

कारण मी स्वतः या फेजमधून गेलोय. +

कोणे एकेकाळी, रोज, "आत्ताच्या आत्ता माझ्या रूमवर जाऊन जीव देईन" असं ठरवून कॉलेजमधून बाहेर पडायचो. अपयशाची बोच, एकटेपणाची-वाळीत टाकल्या गेल्याची भावना, "याला कुठेच अंत दिसत नाही" या जाणिवेची दहशत अंगावर घेऊन काही महिने काढले आहेत. +

या अवस्थेत असताना तुमची फेसबुकवरील ही वाक्यं वाचली असती तर काहीही मदत झाली नसती मला. कसलाच आधार मिळाला नसता.

उलट "कसं काय जमत नाही मला हा असा विचार करायला?" असं वाटून अधिक दूर ढकललो गेलो असतो मी. अधिक डिप्रेस झालो असतो. +

कुणी काहीही म्हणो, ही लढाई आपली आपणच लढायची असते. कुणीतरी समजून घेणारं नसलं तरी चालतं - फक्त शांतपणे ऐकून घेणारं, "hmm... yes I know what you are going through" - इतकंच म्हणणारं कुणीतरी हवं असतं. आवश्यक असतं.

आणि ते मिळणं देखील पुरेसं ठरत नाही कधीकधी. +

सुशांत कोणत्या अडचणींत होता, किती फ्रस्ट्रेट होता, का होता हे काहीच माहिती नाहीये आपल्याला. यापुढे कितीही बातम्या आल्या, चित्र स्पष्ट झालं तरीही पूर्ण कल्पना कधीच येऊ शकत नाही आपल्याला.

मग का जजमेंटल होताय बाबांनो? +

"तू *त्या आहेस, अन मी शहाणा आहे" असं म्हणण्याची ही कसली खोड जडलीये आपल्याला?

फक्त "अरेरे...असं नव्हतं करायला हवंस रे!" इतकंच मनापासून नाही का म्हणू शकत आपण?

आणि त्याहून महत्वाचं - +

"इतर कुणी सुशांत सारख्या अवस्थेत असतील...तर प्लिज माझ्याकडे या...मी तुम्हाला अजिबात जज नाही करणार...उपदेश तर अजिबातच नाही देणार...फक्त ऐकून घेईन...मी आहे तुमचं म्हणणं ऐकायला...तुमच्या समस्या सोडवण्यासाठी जे काही करता येईल ते १००% करीनच, पण ते जमलं नाही तर +

किमान तुमच्या सोबत असेन...इथल्या लाईक्स, कमेन्ट्स, शेअर्सच्या पलीकडे तुमच्या व्यक्तिगत जीवनात तुमच्या सोबत असे...पण हे असलं पाऊल उचलू नका..."

- हे असं काही का लिहू शकत नाही आपण?

नाही लिहू शकत. कारण आपण "मी" मध्ये बुडालेलो आहोत. +

इथल्या सामाजिक-राजकीय पोस्ट्स, वादावादी घडल्यानंतर आपल्या ऑफलाईन जगात कुणाशी ४ शब्द मनमोकळेपणाने बोलवत नाही आपल्याला. इगो कुरवाळायचा असतो. समोरच्याने त्याचा इगो बाजूला ठेऊन त्याचं दुःख आपल्याकडे वाट्टेल तेव्हा मोकळं करावं - इतकी वॉर्म्थ देखील निर्माण करू शकत नाही आपण! +

मग कशाच्या आधारावर इतकं जजमेन्टल होतोय?

कॉलेजच्या दिवसांमधील नरकयातना भोगून बाहेर आलो तेव्हा येईल ते संकट अंगावर झेलायची तयारी झाली होती. तावूनसुलाखून निघालो होतो. त्यामुळे स्टार्टअपला शेप देताना येत असलेले आर्थिक-कौटुंबिक ताण कधीच टोकावर गेले नाहीत.

तरीदेखील - +

एक अत्यंत जवळची व्यक्ती एकदा रात्री जेवायला बाहेर घेऊन गेली. आणि म्हणाली - "ओंकार, ज्या दिवशी सगळं संपलं असं वाटेल, त्यादिवशी मला फक्त एक फोन कर. त्या दिवसापासून पुढील किमान एक वर्षाची तुझी किराणा-घरभाड्याची जबाबदारी माझी." +

या दोन वाक्यांनी मला दिलेला आधार कोणत्याच शब्दांत व्यक्त करता येणार नाही.

मला माहित होतं की ही वेळ येणार नाही. आलीच तर जवळचे मित्र, सख्खेसोयरे भरपूर आहेत. पण तरी कुणीतरी असं हक्काने म्हणणं खूप मोठा आधार देऊन जातं. मनावरचं दडपण घेऊन जातं. +

आपल्याला आहे का असं कुणी बोलणारं?

त्याहून महत्वाचं - आपण कधी बोलतो का असं कुणाला?

आपण आज सुशांत राजपूतच्या निमित्ताने आत्महत्या करणाऱ्यांची अक्कल काढणं - मला आलेल्या वरील अनुभवाच्या पूर्णपणे विपरीत आहे. १८० डिग्री विरुद्ध आहे. आणि अश्यात हे अनेकदा घडलं आहे. +

कुणी प्रसिद्ध व्यक्ती असा जीव देऊन बसली की अनेकांना आत्मविश्वासावर प्रवचनं द्यावीशी वाटतात. म्हणून आज नं रहावून हे सगळं लिहितोय.

डिप्रेशन ते जीव देण्याची अवस्था - यात मोठा मानसिक प्रवास असतो. त्या प्रवासात आपण आपापल्या शक्तीनुसार कुठलातरी आधार होऊ या. +

फार नाही, फक्त "हो...ओके...कळालं मला...आय हियर यु..." इतकंच म्हणण्याची नियत आणि कुवत कमवू या.

प्लिज, प्लिज, प्लिज...आणखी सुशांत होणार नाहीत याची काळजी घेऊ या.

: ओंकार दाभाडकर
[e-mail]