Thread by @BirinciogluBerk

Üstün bir ırk yaratmak için Alman yöntemi

1.DS’nın başladığı 1914 yılına gelindiğinde Alman doktorlar pek çok salgın hastalığın nedenini tespit etmiş ve bu hastalıkların engellenmesine yönelik olarak hijyenin önemine dikkat çekmişlerdi.

Alman Hijyen Müzesi, kuruluş 1912

Bir organizmanın güçlü ve sağlıklı olması için, kendisine zarar verebilecek mikroplardan arındırılması gerekiyordu.

Bu görüş tıp alanıyla sınırlı kalmadı, politikada da “ırksal hijyen” kavramıyla kendisine yer buldu:

Bir insan topluluğunun “güçlü ve sağlıklı” olabilmesi için, “mikroplardan”, “toplum içindeki pisliklerden” arındırılması gerekiyordu.

Peki bu “mikroplar/pislikler” kimlerdi?

İki Alman profesörün 1920’de yazdıkları bir kitabın adı şöyleydi:

“Yaşamaya değmeyen hayatların yok edilmesine izin verilmesi”.

Bu kitapta, zihinsel engeli, akıl ya da kalıtsal hastalığı olan, vb. kişilerin öldürülmesinin toplumsal faydayı arttıracağı görüşü savunuluyordu.

Daha sonraki yıllarda Naziler’in sıkça kullanacağı bir terim olan “Lebensunwertes Leben” (Yaşamaya değmeyen hayatlar) yazılı olarak ilk kez bu kitapta yer almıştır.

Hitler’in iktidarıyla birlikte, engellilerin toplum için nasıl bir “yük” oluşturduğu sürekli gündeme getiriliyor, böylece kamuoyu desteği yaratılması amaçlanıyordu.

Bu propaganda çalışmasında, durumun ekonomik boyutuna özellikle vurgu yapılıyordu, çünkü aç ve eğitimsiz kitleler için insan hakları, adalet, vb. kavramlar hemen her zaman ceplerine giren paradan sonra gelir.

Konuya ilişkin, Alman toplumunun “yükünü” açıkça ortaya koyan bir afiş aşağıda:

“Kalıtsal hastalığı olan birinin 60 yaşına gelene kadarki ortalama maliyeti 50.000 Mark’tır.”

İtalyan Yönetmen Roberto Benigni’nin 1999’da En İyi Yabancı Film Oscar’ı alan filmi “Hayat Güzeldir”in aşağıdaki sahnesinde, 2:00’dan itibaren, benzer bir örneği bulabilirsiniz:



“Hepsini öldürürsek günde 1.200.000 Mark tasarruf ederiz.”

Devletin bu “yükten kurtulması” için Hitler, 2. Dünya Savaşı’nın başladığı tarih olan 1 Eylül 1939’dan itibaren geçerli olacak şekilde bir ötanazi programı uygulanması emrini yayınladı.

Bu programın yönetileceği merkez ofis Berlin’de Tiergartenstrasse 4 numaradaki bir villa olduğu için, programın adı bu adresin kısaltması oldu:

Aktion T4 (T4 Programı).

Arka planda sarı renkli Berlin Filarmoni Binası, önde artık var olmayan Tiergartenstrasse 4 numaradaki villanın yerine konulan plaket

Bu plaketin son cümlesinde şöyle yazıyor:

“Kurbanların sayısı büyük, hüküm giymiş faillerinki küçük.”

Bu programda çalışan profesörler, doktorlar, hemşireler, programın başladığı 1939 Eylül’ünden sonlandırıldığı 1941 Ağustos’una kadar 70 bin hastayı “dezenfekte ettiler”.

Nazi Almanyası’nda gerçeğin çarpıtılmasının en temel işaretlerinden biri, rejimin kendine özgü diliydi.

O dönemde Almanya’da kimse öldürülmezdi.

İnsanlar “dezenfekte edilir”, “tehcir edilir”, “uzaklaştırılır”, “özel muameleye tabi tutulur”, “Doğu’ya işçi olarak gönderilirdi” ki; bu tabirlerin hepsinin anlamı aynıydı.

Programın resmen sonlandırılmasından sonra ötanaziler devam etti.

1945’e kadar bu sayı Almanya’da 200 bine, işgal edilen ülkelerde 100 bine, toplamda 300 bine ulaştı.

Peki madem ötanazi uygulamasına devam edilecekti, program neden resmi olarak sonlandırılmıştı?

Çünkü bir yandan bazı kilise mensuplarının T4 Programı’na gösterdiği tepkiler artarken diğer yandan Alman ordusunun Rusya’daki ilerlemesinin çıkmaza gireceği belli olmuş, dolayısıyla halk arasında huzursuzluk baş göstermişti.

Her diktatör gibi halkın olası tepkisinden korkan Hitler, T4 Programı’nı el altından sürdürmeyi daha doğru buluyordu.

Ancak programın kağıt üzerinde sonlandırılmasındaki en önemli neden, sıranın, Hitler’in hayatının amacının gerçekleştirilmesine gelmesiydi.

Yine Nazi jargonuyla söylersek “Yahudi Sorunu’nun Nihai Çözümü”.

berkbirincioglu.com/kucuk-caniler-…