5 Eylül 1972’te milyarlar Olimpiyat heyecanıyla yanıp tutuşurken, Münih'ten gelen haberler dünyayı dehşete düşürdü. İsrail kafilesi Filistinli militanlar tarafından rehin alındı. Sonrası tek kelimeyle kâbustu...
Filistinli “Kara Eylül” örgütünün militanları İsrail delegasyonunun kaldığı bir binayı ele geçirip sporcu ve antrenörleri esir almıştı. Binayı işgal ederken çıkan arbedede militanlar yaralanırken, güreş antrenörü Moshe Weinberg ile halterci Yossef Romano öldürülmüştü. 
Örgütün talepleri belliydi. İsrail’de hapishanede bulunan yaklaşık 200 tutuklunun serbest bırakılmasını istiyorlardı. İki de Almanya’daki Kızılordu mensubunu listelerine eklediler. İsrail, bu talebi bir saniye bile düşünmeden reddediyordu.
Pazarlıklar sürerken hiçbir rehinenin kılına dokunulmamıştı. Penceredeki İsrailliler Andre Spitzer ile Kehat Shorr’un yüzleri dünya televizyonlarına yansımıştı. Militanlar helikopterler istediler ve bu helikopterlerin kendilerini Kahire’ye götürecek uçağa taşımalarını beklediler.
Havaalanına gidildiğinde Kahire’ye uçacak uçağın hazır olmadığı anlaşıldı. Bunu tespit eden saldırganlar keskin nişancılar tarafından öldürülmüştü. Aslında bu nişancılar da polisti zira Alman kanunları ordunun böyle durumlarda müdahale etmesine izin vermiyordu.
Kalan beş militan karşı ateşe başladılar. Durumun umutsuz olduğunu anlayan saldırganlardan biri helikopterdeki rehineleri taradı. Bir de el bombası atarak helikopteri havaya uçurdu. Diğer helikopter de tarandı. Kan gövdeyi götürüyordu...
Kovalamaca son bulduğunda bilanço ağırdı: 11 İsrailli sporcu ve antrenör, beş militan, bir Alman polis ölmüştü. Baron Coubertin'in düşüne kan sıçramıştı.
Militanların cenazeleri Libya’da kahramanlar gibi karşılanmış ve devlet töreniyle gömülmüştü. Üç militan sağ olarak ele geçirilmiş, onlar da 29 Ekim’de kaçırılan bir Lufthansa uçağının içindeki rehinelere karşılık serbest bırakılarak Libya’ya gönderilmişti.
Arap Ülkeleri içinde sadece Ürdün’ün kınadığı katliamdan sonra oyunlara devam edilip edilmeyeceği dünyanın merak konusuydu. 5 Eylül 1972’de oyunlar durdu. Bir gün sonraki cenaze törenine 80 bin seyirci ve 3 bin sporcu katılmış, Olimpiyat bayrağı yarıya indirilmişti...
IOC Başkanı Avery Brundage’ın konuşmasında İsrailli sporculara nerdeyse hiç yer vermemesi tepkiyle karşılanmıştı. Eylül’de Münih Organizasyon Komitesi oyunların durdurulmasını istese de, Brundage kararlıydı ve Olimpiyat devam edecekti...
İsrail hemen, karşı tepkilerden korkan Mısır da bir gün sonra oyunlardan çekildi. Katliam aslında göz göre göre gelmişti. İsrail kafilesinin şefi Shmuel Larkin, yetkililere güvenlik konusundaki kaygılarını dile getirmişti. Olimpiyat Köyü'nde onlara verilen yer biraz sapaydı.
Olimpiyat Köyü'ndeki yetersiz güvenlik önlemleri dikkat çekiyordu. Sporcular çitlerden atlayarak görevlilerin ruhu bile duymadan binalara girip çıkabiliyordu. Turkuaz ceketlerinden tanınan güvenlik görevlileri ise silah taşımıyordu.
Organizasyon komitesi güvenliğin daha iyi sağlanabilmesi için polis psikologu Georg Sieber'e başvurmuş, ondan olası terör senaryoları yazmasını istemişti. Sieber'in kaleminden çıkan 21. senaryo akıllara durgunluk veriyordu...
“Silahlı Filistinliler İsrail kafilesinin binasına girecek, onları öldürecek, rehin alacak, İsrail'in mahkumları serbest bırakmasını isteyecek ve bir uçakla Almanya'dan gidecekler.”
Yetkililer bunun da dahil olduğu kurguları görmezlikten gelmişti.
Yetkililer bunun da dahil olduğu kurguları görmezlikten gelmişti.
Hattâ Münih Emniyet Müdürü Manfred Schreiber bunların gereksiz olduğunu psikologa söylemişti. Katliamdan hemen sonra bu raporun yok edilmesi manidardı. Devlet çuvallasa da örtbas mekanizması iyi çalışıyordu.
Sieber'in cehennem senaryolarından biri de şuydu: “İsveçli aşırı sağcı bir grup bir uçak kaçıracak ve o uçağın içindekilerle birlikte Olimpiyat Köyü'ne çakılmasını sağlayacak.” Evet, bu çılgın düşünceyi Amerika'da başkaları yine bir Eylül gününde gerçekleştirmişti: 11 Eylül 2001!
Gerçekte militanlar Sieber'in öngörüsünden 50 dakika önce çitleri geçmiş; uçurmalarına gerek kalmadan kapıyı levyeyle açmışlardı. Spiegel 2012'de yayınladığı kapak dosyasında katliamdan üç hafta önce Beyrut'tan bir ihbar alındığını fakat bunun ciddiye alınmadığını iddia etmişti.
Filistinlilerin saldırı günü binada inceleme yaptıkları hattâ Hong Konglu sporcularla karşılaştıkları yıllar sonra ortaya çıkmıştı. Kamuoyunun varlığından bihaber olduğu on binlerce belgeyi inceleyen dergi, Alman Devleti'nin 40 yıldır gizlediği bazı bilgileri ifşa etmişti.
Der Spiegel Ağustos 2012'de yayınladığı başka bir haberde, katliamdan sonra Federal Almanya ile Kara Eylül'ün gizlice görüştüğünü, bir daha Alman topraklarında benzer bir terör eyleminin gerçekleşmemesi konusunda anlaştıklarını iddia etmişti.
Kanlı eylemi planlayanlardan Abou Daoud, 2010 yılında Şam'da bir hastanede ölmüştü. Ne için kullanılacağını bilmeden eylem için gerekli finansmanı bugünün Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas'ın sağladığını söyleyen Abou Daoud, Spiegel'e pişman olmadığını yinelemişti.
Abou Daoud, Steven Spielberg'in çektiği Munich (Münih) filmi vizyona girdiğinde Spiegel'e konuşmuştu. Fürstenfeldbruck'tan sağ çıkanlardan Jamal Al-Gashey ise 1999'da hayattaydı. Oscar ödüllü One Day in Spetember (Eylül'de bir Gün) adlı belgeselde konuşması şüphesiz büyük olaydı.
Dünyada birçok insan belki de Filistin’den böylece haberdar olmuştu. Örgüt tarihe geçecek kanlı bir eylemle adından bahsettirmişti. İsrail uçaklarının Lübnan ve Suriye’deki kampları bombalaması için sadece birkaç gün gerekmişti…
Katliamın 45. yılında #tarih için bir makale yazmıştım. Meraklılar, Eylül 2017 nüshasına bakabilirler. @tarihdergi
Spor tarihinin şüphesiz en karanlık günü 5 Eylül 1972. Bir gün yaşananlar tam olarak aydınlanır mı bekleyip görmek lazım. Sadece bir şey kesin, Münih'te olanlar asla hatırlanmak istenmiyor. Olimpiyat'a sıçrayan kan, insanlık tarihinde kara bir leke olarak duruyor. #TarihteBugün
