اگر وحشت را دوست دارید، اگر از ترس در سینما ابایی ندارید، حتما فیلم‌های داریو آرجنتو را ببیند.
استاد مسلم سینمای وحشت در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ که با فزونی روزافزون این نوع فیلم‌ها از دهه ۱۹۹۰ به این سو، از سیطره او کاسته شد، اما هنوز الگوی بسیاری از فیلمسازان است و حرف اول را می‌زند.
استاد مسلم سینمای وحشت در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ که با فزونی روزافزون این نوع فیلم‌ها از دهه ۱۹۹۰ به این سو، از سیطره او کاسته شد، اما هنوز الگوی بسیاری از فیلمسازان است و حرف اول را می‌زند.
آرجنتو سینما را بسیار خوب می‌شناخت، یک منتقد خوب، پیشرو و نکته‌سنج بود، یک سینمادوست ریزبین که کارش را با نگارش فیلمنامه برای دیگران آغاز کرد.
پدرش فیلمساز بود و مادرش عکاس.
زندگی داریو از کودکی با سینما عجین شد.
پدرش فیلمساز بود و مادرش عکاس.
زندگی داریو از کودکی با سینما عجین شد.
اما ملاقات و همکاری او با سرجو لئونه سر نگارش فیلمنامه "روزی روزگاری در غرب" (با دوست شفیقش برناردو برتولوچی) باعث شد که آرجنتو به حرفه فیلمسازی روی بیاورد.
آرجنتو با همون فیلم اوّل، "پرنده‌ای با بال‌های بلورین" (۱۹۷۰) توجه همه را جلب و آینده سینمای "جالو" را روشن کرد.
آرجنتو با همون فیلم اوّل، "پرنده‌ای با بال‌های بلورین" (۱۹۷۰) توجه همه را جلب و آینده سینمای "جالو" را روشن کرد.
جالو یا زرد به ایتالیایی به فیلم‌های ترسناکی می‌گفتند که در دهه ۱۹۶۰ در ایتالیا باب شد. علّت نامگذاری این ژانر، از رنگ روی جلد کتاب‌های جنایی می‌آمد که به سبک پالپ‌فیکشن‌های آمریکایی، قصه‌ها پلیسی پر از حادثه و ترس با تعلیقی جذاب و قدری سکس به خورد خوانندگان خود می‌دادند.
برتولوچی و آرجنتو سعی داشتند کتاب فردریک براون، "فریاد می‌می؟" را بسازند اما پول کافی برای خریدن حق اقتباس کتاب را نداشتند. آرجنتو زیرکانه روح کتاب را حفظ کرد و فیلم اوّل خود را بر اساس آن ساخت. با همین فیلم، آرجنتو خود را به عنوان یک فیلمساز خوب و متفاوت جا انداخت.
همان سال‌های اول، تعداد زیادی فیلم خوب و چند شاهکار ارائه داد : "گربه نه دم"، "چهار مگس روی مخمل خاکستری"، "قرمز تیره" (شاهکار اوّلش به زعم من) "سوسپیریا" (شاهکار دومش باز به زعم من)، "ظلمت"، « اپرا" و…
سینمای وحشت همیشه وجود داشته است. لذت حبس شدن در فضای تاریک و دیدن یک فیلم ترسناک، باب‌میل خیلی‌ها بود.
کار نویی که آرجنتو کرد، و راز مدرنیته سینمای او در همین نکته است که فهمید برای ترساندن تماشاگر، باید اول در خودت کاوش کنی و ببینی از چه می‌ترسی و همان را روی پرده بیاوری.
کار نویی که آرجنتو کرد، و راز مدرنیته سینمای او در همین نکته است که فهمید برای ترساندن تماشاگر، باید اول در خودت کاوش کنی و ببینی از چه می‌ترسی و همان را روی پرده بیاوری.
اما فارغ از این رویکرد شخصی و مولف‌گونه، آرجنتو تخیل بالایی هم داشت، سلیقه داشت، علاقه‌اش به عکاسی و نقاشی و گرایش او به هنر باروک و ذوق موسیقیایی او (عضو گروه به نام "گابلین" بود) به او کمک کرد تا میزانسن فیلم‌هایش کارآیی دوچندانی بیابند.
او بنا را بر هول کردن تماشاگر نذاشت. ترس برایش فقط آدرنالین نبود. او واقعا آمده بود تا زهره ما را بتراکند.
آرجنتو ما را می‌ترساند چون ترسش ذهنی است. سینمای او کاوشی است در درون ترس‌ها و وحشت‌های خود او، کابوس‌های او، امیال واپس‌مانده او، فانتزی و عقده‌های اقرار‌نشدنی.
آرجنتو ما را می‌ترساند چون ترسش ذهنی است. سینمای او کاوشی است در درون ترس‌ها و وحشت‌های خود او، کابوس‌های او، امیال واپس‌مانده او، فانتزی و عقده‌های اقرار‌نشدنی.
آرجنتو پدر سینمای "جالو" نیست. ماریو باوا این سبک را وارد سینما کرد، امّا آرجنتو به آن قوام داد. آنجاکه باوا همه چیز را به عینی‌ترین و عریان‌ترین نوع ممکن نشان می‌داد، آرجنتو آمد و همین ترس را ذهنی کرد. این ترس را از اعماق وجودش کند، در معرض دید گذاشت و به عمق وجود ما رسوخ داد.
با آرجنتو، سینما وارد مغز شد، کاری که همزمان دیوید کراننبرگ هم کرد. در کارهای اولیه برایان دی‌پالما هم شاهدش بودیم، و سینمای پیشروی ژاپن دهه ۱۹۶۰ هم چشم‌اندازهای جدیدی را نوید می داد.
اما با آرجنتو، ترس زیرپوستی شد و به تمام منافذ ما رسوخ می‌کرد.
هشتاد سالگیت مبارک داریو.
اما با آرجنتو، ترس زیرپوستی شد و به تمام منافذ ما رسوخ می‌کرد.
هشتاد سالگیت مبارک داریو.
