Thread by @JanZelig

CZY JAROSŁAW KACZYŃSKI JEST KONSERWATYSTĄ?
(BONUS: A CZY JANUSZ KORWIN-MIKKE NIM JEST?)

Wersja skrócona dla osób, które nie mają ochoty przebijać się przez ten przydługi i dość męczący wątek: jest (Korwin nie).

Wątek jest w sumie kontynuacją wcześniejszych rozważań o antropologii filozoficznej Gehlena i stosunku konserwatyzmu do katastrofy klimatycznej, zachęcam do zapoznania się z poprzednimi częściami tej trylogii. A teraz cały wywód dla osób należących do górnych 3%:

Rozpoczęty niedawno zwrot ekologiczny PiS-u podsycił narrację o Kaczyńskim, który uległ dyskretnemu urokowi socjalu, złamał się pod presją lewicowych mód Zachodu, albo – w najłagodniejszej z punktu widzenia oskarżeń o herezję wersji –

poszedł na skróty i zaczął wykorzystywać lewicową demagogię, kupując głosy tłuszczy obietnicami od czapy, których zgubnych dla PKB skutków motłoch nie jest w stanie zrozumieć.

Nie jest to nowa myśl, uważni obserwatorzy prawicowej Kunstkamery powinni pamiętać, że komentarze o lewaku z Żoliborza, który ukradł prawicę, krążyły w różnych środowiskach tejże prawicy od początku lat 90., nasilając się najpierw wraz z rosnącą pozycją Kaczyńskiego,

a później gasnąc stopniowo, gdy jego pozycja stawała się już po prawej stronie sceny politycznej hegemoniczna, a komentujący musieli z braku laku zostawać jego podwładnymi i wchodzić do konstruowanych przez niego rządów.

Czy Kaczyński jest więc politykiem z ducha lewicowym, po części odrzuconym przez salon Kuronia i Michnika, po części – jako wybitny polityk ze świetnym przeglądem struktury społecznej – przekonanym, że w Polsce trwale wygrywać może tylko siła co najmniej centroprawicowa?

Chciałby go takim widzieć prof. Wodeham, chciałby chyba red. Woś i niewielka (choć jakże cenna), potrafiąca myśleć politycznie część lewicy. Nie do końca się z tą wizją zgadzam.

We wspomnianych dwu wątkach wyjaśniliśmy już sobie czym jest konserwatyzm i z jakiej postawy się wywodzi. Zauważyli Państwo na pewno, że nie ma w nich słowa o tym, jakie konkretnie poglądy powinien mieć konserwatysta we wszystkich sporach, na które na co dzień marnujemy życie.

Podobnie jest z samą filozofią polityczną. Gdy z prof. Wodehamem zamieszczaliśmy tu nasze wykłady często pytano nas, czy będzie wykład o polityce zagranicznej kaczyzmu. Od początku odpowiadaliśmy, że takiego wykładu nigdy nie będzie.

Polityka zagraniczna jest bowiem rzeczą przygodną i całkowicie zależną od okoliczności. Paradygmaty w niej zmieniają się co kilkadziesiąt lat (nie, nie wierzymy w geopolitykę). Filozofia polityczna obejmuje ją tylko w takim zakresie, w jakim obejmuje każdą inną dziedzinę życia.

W podobny sposób, mutatis mutandis, patrzeć należy na ekonomię. Poważne zmiany stosunków ekonomicznych to oczywiście dłuższe procesy, trwające raczej setki i tysiące lat, ale konserwatyzm ma za zadanie wykraczać w myśleniu poza ograniczone biologią granice życia człowieka.

Bierdiajew słusznie wytykał Marksowi, że ten uznał wszystkie wcześniejsze filozofie za efekt uwarunkowań ekonomicznych ich epok, jednak nie odważył się tego powiedzieć o samym marksizmie. Kapitalizmu tymczasem kiedyś nie było i kiedyś nie będzie, a wraz z jego odejściem marksizm

przestanie być filozofią społeczną, a stanie się jednym z eksponatów wielkiego muzeum historii filozofii.
Czy to wszystko oznacza jednak, że konserwatysta może być marksistą lub łączyć konserwatyzm z dowolną ideologią? Nie do końca.

Opisywana w poprzednich wątkach postawa konserwatywna wyklucza więc przede wszystkim dwie rzeczy: nagłe, skokowe i rewolucyjne zmiany dokonywane przez człowieka, a także utopię – wszelkie próby tworzenia przez człowieka „inteligentnego projektu” społecznego.

Tu dygresja: w zarzucaniu JK, że nie jest konserwatystą celują wszelkiej maści libertarianie, „wolnościowcy”, korwiniści i środowiska mocno do JKM zbliżone. Chciałem zauważyć, że w świetle powyższych uwag konserwatystą z całą pewnością nie jest Janusz Korwin-Mikke.

Konserwatysta zapytany co zrobiłby z państwem i społeczeństwem gdyby dostał nieograniczoną władzę powinien odpowiedzieć coś w stylu: „dajcie mi sto lat, wprowadzę stopniowo sto zmian, będę się uważnie przyglądał skutkom i mniej więcej w połowie stulecia zacznę wprowadzać korekty”

Co by się zaś stało z krajem absolutnej władzy JKM? Monarchia, państwo minimum, te urzędy skasować, tych urzędników wywalić, tych ludzi trzeba, kurwa, zabić! Różnica między stanem świata a stanem postulowanym przez korwinistów jest za duża, by wprowadzić bez zmian rewolucyjnych.

A ich „konserwatywny” charakter nie ma tu najmniejszego znaczenia. Jest też powód drugi. Na pierwszy rzut oka Korwin chce klasycznego powrotu do przeszłości. To jednak pozory, jego poglądy przemyślane na poważnie to eklektyczna wizja państwa będącego dziwną mieszanką

państwa minimum, feudalnej monarchii, neoliberalnych pomysłów gospodarczych z XIX w., Realpolitik, cybernetyki społecznej itd. Nie ma tu żadnej przeszłości, bo taki świat nigdy nie istniał. Wizja państwa Korwin-Mikkego pod względem utopijności nie ustępuje w niczym komunizmowi.

Wracamy do głównego pytania tego i tak już stanowczo zbyt długiego wątku: Kaczyński robi po prostu to, co powinien robić konserwatysta: wykorzystuje dobre, sprawdzone pomysły. Nie patrzy czy wpadło na nie lewactwo, czy prawactwo, tylko jak służą one społeczeństwu i państwu.

Korzystając z tego, że w sensie najogólniejszym Polska jest zapóźniona względem Zachodu (nie chcę państwa przekonywać do żadnego pozytywizmu lub wręcz darwinizmu społecznego, ale nasz model rozwoju po 1989 r. zakłada prostą politykę gonienia Zachodu poprzez naśladownictwo),

Kaczyński aplikuje polskiemu społeczeństwu te zmiany, które ustabilizowały społeczeństwa Zachodu i odbudowały go po II wojnie (na marginesie, państwo opiekuńcze było budowane również przez partie chadeckie), chroniąc przed nowinkami ideologiczno-gospodarczymi,

które na naszych oczach Zachód destabilizują, albo na efekty których poczekać musimy jeszcze trochę czasu.
Kaczyński jest więc Jeden, stały i niezmienny, a orbitują wokół niego nagrzane libki krzyczące o socjalu i nie mniej nagrzane lewactwo gardłujące o neoliberalizmie PiS-u.

KONIEC CZĘŚCI TRZECIEJ, OSTATNIEJ