Θρέντ του αμεσοδημοκράτη ,
δλδ αυθεντικού δημοκράτη #Δενψηφιζιώτης :
Η εδώ και δυο δεκαετίες συνεχιζόμενη λαθραία εισαγωγή μεταναστών στην Ευρώπη από χώρες του Ισλάμ ΔΕΝ γίνεται για λόγους όπως
● είναι φτηνά εργατικά χέρια για
τον βιομηχανικό και άλλους οικονομικούς τομείς
● είναι μια λύση για την διάσωση των ασφαλιστικών ταμείων της γηρασμένης ηπείρου μας
● είναι φιλάνθρωποι οι κυβερνήτες των Ευρωπαϊκών χωρών και του πολιτικού συμπλέγματος
της Ε.Ε.
Οι λαθρομετανάστες απασχολούνται συνήθως σε εποχιακές αγροτικές εργασίες. Πέρα από το οτι στην βιομηχανία είναι ήδη σε χρήση ρομποτικές γραμμές παραγωγής, σε ένα μεγάλο βαθμό, αλλά και στους περισσότερους άλλους παραγωγικούς τομείς απαιτείται εξοικείωση με τεχνολογίες
όπως οι υπολογιστές και τα συναφή τους, γνώση και δεξιότητες τις οποίες η παρούσα γενιά των λαθρομεταναστών δεν διαθέτει.
Ο λόγος που βρίσκονται εδώ τέτοιοι μεγάλοι πληθυσμοί με εντελώς άλλη κουλτούρα από εκείνη των Ευρωπαϊκών χωρών, είναι ακριβώς αυτό: η διαφορετική
τους κουλτούρα.
Η άρχουσα τάξη της Ευρώπης, με την συνδρομή της ευρωπαϊκής αριστεράς, θέλει διακαώς την δημιουργία παράλληλων κοινωνιών, δηλαδή γκέτο. Γι' αυτό και ο εποικισμός με πληθυσμούς από χώρες του Ισλάμ και γι' αυτό και η οικονομική στήριξη αυτών των πληθυσμών.
Ο λόγος
που θέλουν την δημιουργία παράλληλης κοινωνίας με διαφορετική κουλτούρα είναι ο κερματισμός των εθνικών κοινωνιών των Ευρωπαϊκών χωρών και η διάσπασή τους σε δύο μεγάλα τμήματα: αυτόχθονες και επήλυδες.
Τα κοινωνικά αυτά τμήματα ΔΕΝ θα μπορέσουν να φτάσουν ΠΟΤΕ σε κάποια
συναίνεση, για οποιοδήποτε θέμα. Ακριβώς λόγω της διαφορετικής τους κουλτούρας. Οσο μάλιστα πιο επιθετικοί γίνονται οι νεοφερμένοι, και όσο δένεται η αντίθεση αυτή και με αίμα, τόσο περισσότερο απομακρύνεται ο κίνδυνος για την άρχουσα
Ευρωπαϊκή τάξη, να βρει την κοινωνία ενωμένη απέναντί της.
Ο μαρξισμός γνωρίζει, και το 'χει καταγράψει κιόλας, πως ΔΕΝ μπορεί να επιτευχθεί ενότητα σε ένα κοινωνικό σύνολο που απαρτίζεται από ομάδες με διαφορετικές κουλτούρες. Το γνωρίζει από την εποχή που οι ίδιοι
οι θεμελιωτές του προσπάθησαν να εντάξουν στο εργατικό κόμμα και στα συνδικάτα ομάδες με διαφορετική κουλτούρα. Διαπίστωσαν πως κάτι τέτοιο είναι εντελώς προβληματικό καθώς όπως οι ίδιοι γράφουν "από ένα σημείο και μετά η κάθε ομάδα καταλάβαινε μόνο
τον εαυτό της".
Η "κυρίαρχη αντίθεση" δεν είναι Κεφάλαιο εναντίον Εργασίας, όπως υποστηρίζει ο μαρξισμός.
Η κυρίαρχη αντίθεση είναι Εξουσία εναντίον Κοινωνίας. Οχι μόνο στην εποχή μας. Αλλά εδώ και χιλιετίες. Οταν δεν υπήρχε καν Κεφάλαιο.
Η Εξουσία, σε
όλους τους αιώνες που προηγήθηκαν, εκτός από ένα μικρό χρονικό παράθυρο με Δημοκρατίες, είναι Ολιγαρχική και εντελώς αυτονομημένη από την Κοινωνία.
Για τον λόγο αυτό, για να παραμείνει δηλαδή η Εξουσία κυρίαρχη επί της Κοινωνίας, είναι αναγκασμένη να παίρνει μέτρα
και να εφαρμόζει πολιτικές τέτοιες οι οποίες διασπούν την κοινωνία και δεν την αφήνουν να σταθεί ενωμένη απέναντί της. Γι' αυτό και ο κύριος στόχος της Εξουσίας είναι πάντα τα συνεκτικά στοιχεία της κοινωνίας (γλώσσα, θρησκεία, τέχνη, παράδοση, έθιμα, ταυτότητα),
, τα συνεκτικά στοιχεία του Εθνους ουσιαστικά, και κυρίως η Εθνική Ταυτότητα και Εθνική Συνείδηση.
Και βέβαια στόχος της Εξουσίας είναι και η μικρή περιουσία (σπιτάκι, χωραφάκι, μαγαζάκι) που δένει τον άνθρωπο με τον τόπο του και τους ομοίους του, μια και ο προλετάριος,
μια και ο προλετάριος, ειδικά σε συνθήκες παγκοσμιοποίσης ΔΕΝ αποτελεί απειλή, αφού η σύνδεσή του με τον τόπο και την πατρίδα του είναι πιο χαλαρή, καθώς το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι σε ποια χώρα θα βρει καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ο προλετάριος δεν έχει πατρίδα,
αναγκαστικά.
Ο μαρξισμός πάλι τα γνωρίζει όλα αυτά καλά και γι' αυτό λέει πως "η βάση των δημοκρατιών της ελληνικής αρχαιότητας ήταν οι μικροϊδιοκτήτες και μικροπαραγωγοί". Αυτούς που η αριστερά ονομάζει περιφρονητικά "νοικοκυραίοι". Οι μικροαστοί δηλαδή.
Αν
κατανοήσουμε πόσο Ολιγαρχική είναι και η Δεξιά και η Αριστερά, θα κατανοήσουμε επίσης για ποιο λόγο θέλουν και οι δύο την λαθρομετανάστευση. Θέλουν την λαθρομετανάστευση διότι δεν θέλουν την κοινωνία ενωμένη απέναντί τους. Δεν θέλουν να έχει φωνή και λόγο η κοινωνία. Δεν θέλουν
την Δημοκρατία δηλαδή.
Γι' αυτό και ονομάζουν τον Κοινοβουλευτισμό, ένα ολιγαρχικότατο πολίτευμα, Δημοκρατία, χωρίς καμμία ντροπή.
Ακόμα κι εκείνοι που κόπτονται για την λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή τον κρατικό καπιταλισμό και τη γραφειοκρατική δεσποτεία.
μιας συμφωνίας είναι απλές, πολύ απλές. Η υφαλοκρηπίδα θα μοιραστεί λογικά. Εμείς θα πάρουμε το μεγάλο μέρος, οι Τούρκοι θα πάρουνε το μικρό. Και περίπου θα έχουμε συμφωνήσει και θα αφήσουμε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να χαράξει τη γραμμή. Ο εναέριος χώρος, τα 10 μίλια,
Αδαμαντία Οικονόμου.
Θα το θυμόμαστε αυτό το όνομα.
Είναι η εισαγγελέας που αρνήθηκε την αποφυλάκιση του Τάσου Θεοφίλου που παρέμεινε για πέντε χρόνια στις φυλακές μέχρι την εκδίκαση της Έφεσής του, στην οποία
αθωώθηκε απ όλες τις κατηγορίες.
Είναι η εισαγγελέας που σήμερα, προτείνει να αφεθούν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους, μέχρι την έφεση, οι καταδικασθέντες ως ηγέτες και μέλη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, με την εξαίρεση του δολοφόνου του Παύλου
Φύσσα, Γιώργου Ρουπακιά :
«Συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις για να χορηγηθεί αναστολή στην έφεση για όλους τους κατηγορούμενους πλην του Γ. Ρουπακιά».
Είναι πλέον ώριμο το αίτημα, ν΄απαιτήσουμε εκτός απ την αποχουντοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας
«Κρειττότερόν εστιν ιδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».«Καλύτερα να δω καταμεσίς στην Πόλη να βασιλεύει τούρκικο σαρίκι παρά τιάρα λατινική».
Το θυμόμαστε και ξέρουμε που οδήγησε.
Διστάζει βέβαια κανείς, ακόμα σήμερα, να πει ότι συμφωνεί
ότι συμφωνεί με το ευρωπαϊκό πνεύμα, όπως διαχρονικά μας μεταδόθηκε, με όλα τα πιθανά ᾽᾽κουσούρια᾽᾽. Διότι και σήμερα, όπως αποδεικνύεται, ένα μέρος της αριστεράς αλλά και της λαϊκής δεξιάς λοιδορεί και απορρίπτει την ευρωπαϊκή σκέψη κυρίως δε την απρόσκοπτη
ελευθερία της. Άσχετο αν αυτή δανείζεται και αυτή χρησιμοποιεί για να κρίνει, να προβληματιστεί, να συμπεράνει. Άσχετο αν με αυτήν σκέφτεται, και με αυτήν επικοινωνεί.
Διστάζει κανείς ακόμα περισσότερο και με το δίκιο του, αν
Χάρις στον Διαφωτιζμο και τον Φιλελευθερισμό όλα αυτά πλέον καταργήθηκαν όπως και η αργία τής Κυριακής και άλλοι "αναχρονισμοί".
Το βαθύ κράτος τής Ευρώπης δεν προέκυψε τώρα, ούτε χθές. Το πού κατέληξε η Γαλλική
Δημόσια και Εκκλησιαστική περιουσία μικρό διάστημα μετά τήν Γαλλική επανάσταση ή η Ρωσική μετά από τήν Οκτωβριανή είναι προφανές. Οι οικονομίες και η εξωτερική πολιτική τών κρατών καθορίζεται από έναν δύο τραπεζίτες που βρίσκονται από το νεοσύστατο
ελληνικό κράτος μέχρι τις οικονομίες τών μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών.
Για τον Νάτση για παράδειγμα, απέκτησε επί Αραβοκρατιας στήν Ιβηρική αμύθητη περιουσία τήν οποία επειδή δεν παρέδιδε στο ελεύθερο Ισπανικό βασίλειο και για αυτό εκδιώχθηκε
Η αρχή της διχοτομίας μεταξύ του κοινωνικού και του πολιτικού υποδηλώνει πρωταρχικά ότι η κοινωνία προσλαμβάνεται βασικά ως «ιδιωτικός» χώρος και πάντως ότι συγκροτεί ένα στιγμιαίο πολιτειακό σώμα, αρμόδιο μόνο για τη νομιμοποίηση του φορέα της πολιτικής. Στο μέτρο επομένως
που ο φορέας της πολιτικής νομιμοποιείται (ή έστω επιλέγεται) από το κοινωνικό σώμα αλλά δεν ελέγχεται από αυτό, διαφεύγει επίσης και από την αρμοδιότητα της πολιτειακής δικαιοσύνης. Η τελευταία υπόκειται, ως μέρος του κράτους, στην πολιτική εξουσία και, οπωσδήποτε, δεν
διαθέτει την αναγκαία λαϊκή νομιμοποίηση ώστε να επιληφθεί της πολιτικής.
Στη δημοκρατία, η κατάλυση της αυτονομίας της πολιτικής, ως απόρροια της απορρόφησής της από το πολιτειακά συντεταγμένο κοινωνικό σώμα, μεταβάλλει τους φορείς
Το πρώιμο ανθρωποκεντρικά σύστημα εισάγει ως καταστατική αρχή τον λεγόμενο καταμερισμό των κοινωνικών έργων και, πράγματι, τη διχοτομία μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Δικαιούχος της πολιτικής ορίζεται τυπικά η κοινωνία. Νομέας όμως της πολιτικής παραμένει ο κάτοχος της πολιτικής
λειτουργίας, η οποία συγκροτείται ως κυρίαρχη εξουσία με απλώς συναγόμενο αντιπροσωπευτικό πρόσημο. Το κράτος στη φάση αυτή εμφανίζεται ως μια τρίτη αυτόνομη παράμετρος που απορροφά το πολιτικό σύστημα και, ως εκ τούτου, μονοπωλεί την πολιτική στο όνομα του δικού
συμφέροντος, το οποίο συγκαλύπτεται συχνά πίσω από αφηρημένες έννοιες (π.χ. το «εθνικό», το «γενικό» ή το «δημόσιο» συμφέρον), αντιτιθέμενες στην ιδέα του «κοινού συμφέροντος», που ανάγεται ευθέως στην κοινωνία και τις οποίες οικειοποιείται.