Thread by @Lumina_Luceat

#LuminaJJKFanfic #จุนเปยูจิ ไม่มีฟิคก้ผลิตเองนักเลงพอ--

Cigarettes 🚬

โยชิโนะ จุนเป เกลียดบุหรี่

ใบหน้าซีกขวาของเขามันเต็มไปด้วยรอยก้นบุหรี่จากการถูกรุมบุลลี่สมัยม.ปลาย นั้นคือสาเหตุที่เขาเกลียดบุหรี่

ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นเขาก็ยังคงสูบมัน ทั้งกลิ่นควันจากการเผาไหม้นิโคติน

ทั้งรสชาติขมปร่าภายในปาก มันกลับทำให้เขาไม่สามารถหยุดมันได้

จุนเปพ่นควันบุหรี่ออกมาจากปาก ปลายบุหรี่ยังคงติดไฟส่องแสงเรืองรองจางๆภายในความมืด สายลมเย็นๆพัดพากลิ่นนิโคตินลอยละล่อง

แสงไฟจากตึกราบ้านช่องเปล่งประกายระยิบระยับภายใต้ความมืดเหมือนดวงดาว เสียงเครื่องยนต์รถแล่นผ่านไปมา

ยามค่ำคืนนั้นทำให้รู้สึกถึงความโดดเดี่ยว อ้างว้าง ชวนให้นึกถึงช่วงเวลาที่ตกต่ำที่สุดของจุนเป เพียงแต่ข้างกายเขาในตอนนี้ไม่ได้เปล่าเปลี่ยวเหมือนเมื่อสมัยมัธยม

"ยังสูบอยู่อีกหรอ"

"อ่า ทำให้ตื่นหรอยูจิ?"

"นิดหน่อย"

น้ำเสียงสะลึมสะลือของอิทาโดริ ยูจิดังขึ้น จุนเปสัมผัสได้ถึง+

น้ำหนักที่วางลงมาบ่นไหล่ เส้นผมสีชมพูพีชซุกลงไปบริเวณซอกคอเขาคลอเคลียไปมา ชายหนุ่มผมดำหัวเราะในลำคอพร้อมยกขึ้นมาลูบไล้เส้นผมนั้นเบาๆ

จุนเปในตอนนี้ไม่เหมือนเขาในสมัยมัธยมปลายแล้ง เพราะในตอนนั้นเขาไม่มีอิทาโดริยูจิ เขาไม่มีคนรักคนนี้ที่คอยเป็นกำลังใจให้เขาในวันที่เศร้าหมอง

ในตอนนั้นเขาไม่มีคนคนนี้คอยอยู่ข้างๆ ไม่มีพระอาทิตย์ที่ฉายแสงสดใสให้เขามีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่เขายังมียูจิอยู่ข้างกาย จุนเปมั่นใจว่าอุปสรรคขวากหนามในชีวิตจะมากมายแค่ไหนเขาก็ไม่หวาดหวั่นกลับมัน จุนเปกดจูบลงไปยังเส้นผมนุ่มนิ่ม กลิ่นหอมของแชมพูลอยเจ้ามาภายในจมูกของเขา

"ไปนอนกันนะ?"

"ก็ได้ ขออีกนิดนึงนะยูจิ"

"ตอนนี้เลยไม่ได้หรอ?"

ยูจิเอื้อมมือมากอดเอวพร้อมช้อนตามองขึ้นมาหาเขา จุนเปเม้มปากเมื่อเห็นสายตาแบบนั้น ยูจิรู้ดีว่าจุนเปทนสายตาแบบนั้นของเขาไม่ได้หรอก ชายหนุ่มเลยจำใจดับบุหรี่ลงบนที่เขี่ย เมื่อดับเขาก็เห็นรอยยิ้มกว้างของยูจิระบายบนใบหน้า

ชายหนุ่มเคลื่อนใบหน้าไปใกล้ สำรวจพินิจพิเคราะทั้งใบหน้า ดวงตาสีเปลือกไม้และไล่ลงมาเรื่อยๆ

ริมฝีปากของจุนเปเคลื่อนไปหายูจิพร้อมทาบทับมันลงไป ริมฝีปากทั้งสองบดเบียดแนบนาบไปพร้อมกับภายในปากถูกรุกล้ำเข้าไป

รสชาติขมปร่าของนิโคตินแผ่กระจายเข้าไปในปากของยูจิ เขายังได้กลิ่นไหม้ของควัน+

ถูกส่งต่อผ่านทางริมฝีปาก ลิ้นร้อนทั้งสองกระหวีดกวัดเกี่ยวไปทั่วภายในโพรงปาก ดวงตาสีดำของจุนเปหรี่ลงพร้อมมองใบหน้าของยูจิ

เขารู้ว่าแฟนหนุ่มของเขานั้นยังไม่ค่อยถูกกับจูบรสบุหรี่ ทุกครั้งที่เขาสูบบุหรี่เสร๋จและมาจูบกับยูจิมอีกฝ่ายจะน้ำตาคลอและผละออกไปไอค่อกแค่กอย่างช่วยไม่ได้

พูดไม่ทันขาดคำยูจิก็ส่งสัญญานให้เขาปล่อยมือจากเอวของแฟนหนุ่ม จุนเปยอมผฃะออกแต่โดยดีโดยที่ยูจิหันหน้าไปไอค่อกแค่กพร้อมน้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าเอ็นดู

"ขอโทษ" จุนเปรู้ว่ามันไม่ดีต่อร่างกายของเขาและยูจิ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะทำมัน เพราะใบหน้ายูจิตอนนี้มันน่ารักเอ็นดูเสียไม่มี

จุนเปกดจูบซับน้ำตาของอีกฝ่าย ยูจิหันมามองก่อนยิ้มพร้อมบอกว่าไม่เป็นไร ฝ่ามือของจุนเปกอบกุมมือของยูจิก่อนจะจูงมาที่เตียงคิงไซส์ พร้อมล้มตัวลงนอนพร้อมกัน

"รีบนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า"

"พรุ่งนี้วันเสาร์นะ แถมจุนเปก็ยังตื่นมาสูบบุหรี่ตอนตีสองเลยนี่"

อิทาโดริ ยูจิหัวเราะ

เขาจึงหัวเราะตาม ร่างของเขาทั้งสองแนบชิดกันพร้อมกับตัวเขาที่กดจูบเบาๆที่ริมฝีปากโดยไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไป

"ฝันดีนะยูจิ"

"ฝันดีเหมือนกัน จุนเป"

ยูจิเป็นฝ่ายหลับไปก่อนทันทีที่หัวถึงหมอน จุนเปจ้องมองใบหน้ายามหลับของยูจิด้วยรอยยิ้ม ฝ่ามือของเขาเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมที่คลอเคลียใบหน้า

นอกจากคุณแม่ของเขาที่เป็นครอบครัวคนสุดท้าย ยูจิคือคนที่จุนเปรักสุดหัวใจ ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม น้ำเสียง นิสัย ท่าทางหรืองานอดิเรกแปลกๆของยูจิ เขาก็หลงรักยูจิอย่างหมดหัวใจ

ซึ่งมันเป็นเรื่องแปลกที่คนอย่างยูจิก็กลับมารักเขา คนที่สดใสดุจดังแสงตะวันยามเช้า กลับมารักคนที่มืดหม่นเช่นเขา

เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมากจนไม่อยากเชื่อแต่มันก็เป็นไปแล้ว ช่วงเวลาที่อยู่กับยูจิช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างผาสุขนั้นเติมเต็มหัวใจของเขาจนแทบรับไม่ไหว เขารักยูจิมากยิ่งขึ้นทุกๆวัน ไม่ว่าจะเมื่อวานนี้ วันนี้ พรุ่งนี้ หรือมะรืนนี้เขาก็ยังจะรักยูจิอย่างสุดหัวใจเช่นเคย

สำหรับยูจิ จุนเปคือรักครั้งแรกที่สมหวังในข่วงชีวิตของยูจิ

แต่สำหรับเขาแล้ว ยูจิคือรักแรกที่สมหวังเช่นกัน แต่มันไม่ใช่แค่นั้น ยูจิคือรักแรก รักสุดท้าย และจะรักตลอดไปตราบจนชั่วฟ้าดินสลาย

ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็จะรักยูจิ ตลอดกาล และตลอดไป

...

อิทาโดริ ยูจิ เกลียดบุหรี่

ไม่ใช่ว่าเขามีความหลังไม่ดีกับมัน เขาก็แค่ไม่ถูกฉโลกกับกลิ่นของนิโคตินที่เผาไหม้และรสชาติขมปร่าเท่านั้นเอง

ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้นเขาก็ยังคงสูบบุหรี่อยู่

เปลวไฟถูกจุดขึ้นมาที่ปลายบุหรี่ ควันสีเทาค่อยลอยขึ้ยไปยังอากาศ รสชาติของนิโคตินที่ขมจนแทบน้ำตาไหล

แผ่กระจายเข้ามาในปาก กลิ่นเผาไหม้ที่คุ้นเคยลอยเข้ามาในจมูก ทั้งๆที่เขาเกลียดมันแต่ยูจิก็ยังคงดันทุรันที่จะสูบมันต่อไป

เพราะทุกครั้งที่เขาสูบบุหรี่ใบหน้าของ โยชิโนะ จุนเปมักจะผุดขึ้นมาภายในหัว

อิทาโดริ ยูจิหยิบบุหรี่ออกมาจากปาก เขาก้มลงมองไปยังทิวทัศน์ที่จุนเปชมนักหนาว่าชอบมัน

หยาดน้ำตาสีใสหยดกระทบลงพื้น ปลายบุหรี่ค่อยๆเผาไหม้ไปอย่างช้าๆโดยที่เขาไม่ได้ยกขึ้นมาสูบอีก

กลิ่นบุหรี่ที่เขาเกลียด มันกลับเป็นกลิ่นที่อยู่ติดตัวจุนเปมากที่สุด กลิ่นของนิโคตินที่แผดเผานั้นกำลังเผาไหม้ตัวเขาอย่างช้าๆ

ถ้าสูบบุหรี่นี้ เขาจะได้เจอจุนเปอีกครั้งไหม จะได้เจอคนใจร้าย

ที่จากเขาไปยังที่ที่ไกลแสนไกลไม่สามารถเอื้อมถึงไหม ถ้าสูบบุหรี่นี้จะได้เจอคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจไหม

คำบอกรักที่กระซิบข้างหู ฝ่ามือที่คอยกอมกุมกันและกันมันไม่มีอีกแล้วเมื่อจุนเปจากไป

ชุดสูทสีดำในวันนี้ไม่ได้เข้ากับยูจิเลยแม้แต่น้อย เขาคิดถึงวันเวลาที่สวมใสเสื้อผ้าสีสันสดใส

เคียงคู่กับจุนเป เขาคิดถึงรสชาติของลูกอมแสนหวานแทนที่จะเป็นรสขมของบุหรี่ เขาคิดถึงใบหน้าของจุนเปที่เต็มไปด้วยสีสันมากมายแทนที่จะเป็นสีขาวดำ

กลิ่นของธูปและบุหรี่ลอยเข้ามาแตะจมูก เขายกบุหรี่ขึ้นมาสูลเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมรอยยิ้มเฝื่อนอย่างที่ไม่เคยทำ

"รสชาติแย่สิ้นดี..."

End

ขอท่ดทุกคนที่ไม่ได้วอรนิ้งก่อนนะคะ เค้าลืมบอกให้เตรียมตับมาด้วย🥺

@threadreaderapp Unroll plz