Thread by @Hamed

🧵#رشتو

داستان عجیب مردی که «داوطلبانه» به آشویتس (اردوگاه کار اجباری نازی‌ها که برای کشتار یهودیان معروفه) رفت و برای «امید» جنگید.

ویتولد پیلکی جوان بعد از جنگ لهستان و شوروی در ۱۹۱۸ رفت یک گوشه‌ای در لهستان و با یک معلم مدرسه ازدواج کرد و همراه همسر و دو فرزندش زندگی آرومی رو می‌گذروند تا اینکه هیتلر به لهستان حمله کرد.کل قلمرو لهستان در کمی بیش از یک ماه به تصرف در اومد.

پیلکی و همرزمانش جنگیدند اما شکست خوردن. بعد شکست، یک گروه مقاومت زیرزمینی در ورشو تشکیل داد به نام «ارتش سری لهستان»

بهار ۱۹۴۰ ارتش سری لهستان متوجه آشویتس شد. زندان بزرگی که نازی‌ها ساخته بودن ولی کسی خبر نداشت توش چه جنایاتی انجام می‌شه

در اون زمان کلی نظامی و شهروند لهستانی ناپدید می‌شدن.
ارتش سری با داشتن تجربه از بلایی که شوروی در سر به نیست کردن لهستانی‌ها به سرشون آورده بود به آشویتس مشکوک بودن ولی خب همونطور که گفتم هیچ اطلاعاتی نداشتن که اونجا چه خبره

اینجا بود که پیلکی «داوطلب» شد بره آشویتس. اول قرار بود ماموریت نجات باشه: می‌خواست کاری کنه دستگیرش کنن و در زندان بقیه زندانی‌های لهستانی رو سازمان‌دهی کنه که فرار کنن.

روزی توی ایست بازرسی، پیلکی با سرپیچی از مقررات منع رفت و آمد توسط SS بازداشت شد. خیلی زود فرستادنش آشویتس

وقتی رسید آشویتس متوجه شد که واقعیت خیلی خیلی با بدترین سناریویی که فکرش رو می‌کردن فاصله داشت. توی آشویتس زندانی‌ها رو حتی به خاطر اینکه توی صف صاف نایستاده بودن با گلوله می‌زدن.

زندانی‌ها تا حد مرگ کار می‌کردند اونم کارهای بی‌معنی و بی‌فایده.

توی ماه اولی که پیلکی در آشویتس بود یک سوم هم‌بندی‌هاش مُردن.

اما این مرد ناامید نبود و تا آخر سال ۱۹۴۰ موفق شد یک شبکه جاسوسی بسازه: پیام‌ها رو توی سبدهای رخت چرک رد و بدل می‌کردن. با باتری دزدی و قطعاتی که در دسترس بود رادیو ترازیستوری ساختن و نقشه حمله رو به ارتش سری رسوندن!

حتی راهی برای قاچاق غذا و دارو و لباس برای زندانی‌ها فراهم کرد.

طی دو سال یک شبکه کامل داخل آشویتس ساخت که سلسله مراتب فرماندهی، شبکه لجستیک به همراه خطوط ارتباطی با دنیای خارج آشویتس داشت و همه این‌ها بدون اینکه نگهبان‌های SS متوجه بشن!

نقشه‌اش این بود که یک حمله هماهنگ و همزمان از خارج و داخل زندان، ده‌ها هزار زندانی رو آزاد کنه. نقشه‌ و گزارش‌هاش رو برای ورشو فرستاد و برای ماه‌ها منتظر موند.

اینجا جایی از داستانه که ورود یهودی‌ها به آشویتس شروع می‌شه. اول با اتوبوس و به تدریج قطار قطار یهودی میارن آشویتس

پیلکی می‌بینه داره چه اتفاقی می‌افته و گزارش می‌ده که اینجا روزانه ده‌ها هزار نفر رو می‌کشن که بیشترشون یهودی هستن. شاید تعداد قربانی‌ها به میلیون‌ها نفر برسه.

پیلکی امیدوارانه منتظر ارتش سری لهستانه که اگر برای تصرف کمپ اقدام نمی‌کنن حداقل بمبارانش کنند.

ارتش سری لهستان پیام‌ها رو دریافت می‌کنه اما با خودشون می‌گن که این داره اغراق می‌کنه!

گزارشات پیلکی از طریق گروه‌های مقاومت می‌ره و می‌ره و به دولت در تبعید لهستان در لندن و بعدتر به آیزنهاور و چرچیل می‌رسه. اون‌ها هم با خودشون فکر می‌کنن دیگه در این حد هم نیست و حتما اغراق شده

حقیقت تلخ: هیچ‌کس برای کمک قرار نیست بیاد.

در سال ۱۹۴۳ سه سال بعد از شروع حضور داوطلبانه‌اش در آشویتس، پیلکی متوجه می‌شه نقشه‌اش برای آزادی آشویتس قرار نیست هیچ‌وقت اجرایی بشه و ارتش سری لهستان، بریتانیا یا امریکایی‌ها قرار نیست بیان.

اینجاست که فرار می‌کنه. داستان فرارش هم جالبه اما به نظرم تا همینجا برای بخش آشویتس کافیه.

بریم به بعد جنگ.

بعد جنگ، پیلکی برمی‌گرده به ورشو. اونجا به جاسوسی ادامه می‌ده این بار ضد حزب کمونیست که در لهستان قدرت رو در دست گرفته.

این بار هم مثل قضیه آشویتس، پیلکی اولین نفریه که به غرب درباره شوروی اطلاعات می‌ده که چطور با دستکاری در انتخابات به دولت لهستان نفوذ کردن.
همچنین اولین نفریه که جنایات شوروی در شرق لهستان رو در زمان جنگ مستند می‌کنه.

می‌فهمن و بهش اخطار می‌دن. می‌گن می‌تونی بری ایتالیا ولی پیلکی قبول نمی‌کنه. سال ۱۹۴۷ کمونیست‌ها پیلکی رو بازداشت و بعد شکنجه‌اش می‌کنن.

خودش به همسرش گفته آشویتس در مقایسه با ۱ سال شکنجه مداومش توسط کمونیست‌ها مثل «دسر» بوده. علیرغم این شکنجه‌ها، پیلکی با بازجوها همکاری نمی‌کنه

کمونیست‌ها بعد اینکه متوجه می‌شن این آدم، اطلاعاتی بهشون نخواهد داد تصمیم می‌گیرن ازش یک درس عبرت بسازن.

محاکمه‌ای ترتیب می‌دن و بعد یک ماه هم محکومش می‌کنن به مرگ.

روز آخر دادگاه بهش اجازه می‌دن حرف بزنه. می‌گه

I have tried to live my life such that in the hour of my death I would feel joy
rather than fear

محل دفن پیلکی هیچ‌وقت پیدا نشد.

برگردیم به #امید

پیلکی بعد سال‌ها دیدن جنگ و شکنجه و نسل‌کشی هم ناامید نشد.
با وجود اینکه کشورش، خانواده و دوستانش رو از دست داد، هیچ وقت ناامید نشد. همیشه به لهستان آزاد و مستقل امیدوار بود. هیچ وقت امیدش به اینکه چند زندگی بیشتر رو می‌تونه نجات بده از دست نداد.

حرف من: در آخر، امید تنها چیزیه که باقی می‌مونه. امید بهمون این جسارت رو می‌ده که آینده بهتر و زندگی نرمال رو بسازیم.

«طاقت بیار رفیق» و از خواستن و ساختن ناامید نشو.

https://twitter.com/Hamed/status/1329364436361089024

خلاصه داستان پیلکی رو در فصل اول کتاب Everything is f*cked از نویسنده بددهن آشنامون، مارک منسون خوندم. کتاب‌های مفصل‌تری هم درباره پیلکی نوشته شده.

اگر از The Subtle Art of Not Giving a F*ck خوشتون اومده اینم از دست ندین: کتابی درباره امید

#HamedBooks

کتابهای مفصل‌تر مرتبط با زندگی کاپیتان پیلکی