Thread by @JaredDiam

١/١٣ در روزهای آغازین ج‌ج٢ در آمریکا جو عمومی مخالف ورود به جنگ بود. در انگلیس هم درحالیکه اختلاف‌ها بر سر دخالت نظامی یا مصالحه با هیتلر در جریان بود، جورج اورول شهر به شهر می‌گشت و به نفع جنگ تبلیغ می‌کرد.

تظاهرات دانشجویی در برکلی آمریکا در حمایت از صلح ١٩۴٠👇

٢/١٣ اورول صلح‌طلبی را به نفع فاشیسم و کمک به جبهه مخالف می‌دانست، از دید او "هیچ راهی برای بیرون ماندن از بحران کنونی نیست. در عمل آنکه با ما نیست ضد ما است" البته هنگامی که بمب‌های آلمان بر لندن فرود آمدند و آتش هواپیماهای ژاپنی پرل هاربر را روشن کرد، جنبش صلح خاموش شد.

٣/١٣ اگر یک دخالت نظامی شکست بخورد و به اهداف خود نرسد، کسانی که برای آن تبلیغ می‌کردند مواخذه خواهند شد. اما اگر موفقیت‌آمیز باشد، مخالفان جنگ و طرفداران صلح تقبیح نمی‌شوند. نمونه جرمی کوربین که مخالف جنگ بوسنی بود و حتی جنایت‌ها رخ داده را انکار می‌کرد.

١٣/۴ هنری کیسینجر برای تداوم جنگ ویتنام و یا حمایت از آگوستا پینوشه ملامت می‌شود، اما به سکوت، عدم دخالت، و حتی تایید ضمنی او در قتل‌عام بنگلادشی‌‌ها در سال ١٩٧١ توسط پاکستانی‌ها چندان اشاره نمی‌شود. هنگامی که با دخالت هند این کشتار پایان یافت، کیسینجر اقدام هند را حتی محکوم کرد.

١٣/۵ نتیجه اینکه تلاش برای اقدام نظامی هزینه‌بر و دشوار اما طرف مقابل آن عموما در هر حالتی بدون عقوبت است. اما باید توجه داشت که اگرچه مخالفت با جنگ و دخالت نظامی لزوما به معنای همراهی با یکی از طرفین نیست، اما گاهی معادل همدستی با طرف برنده است.

١٣/۶ در جنگ عراق دولتمردان آمریکایی با هر ابزاری حتی فریب سعی در اقناع افکار عمومی در توجیه جنگ داشتند. اما مخالفت‌ها با جنگ نیز شکلی مضحک به خود گرفت. طارق عزیز وزیر مسیحی کابینه صدام، که در کشتار ده‌ها هزار کرد و شیعه عراقی و حتی دزدی کودکان آنها برای سرکوب آنها مشارکت داشت،

٧/١٣ به واتیکان دعوت شد تا در کنار پاپ دعای صلح بخوانند! این‌گونه تلاش‌ها برای توجیه افکار عمومی، جنبه دیگر نیز دارد. در پاییز ١٩٩٠، در آستانه جنگ خلیج فارس بین کشورهای متحد به رهبری آمریکا و عراق، یک پناهجوی ١۵ ساله کویتی به نام نیره در سنا آمریکا حاضر شد.

٨/١٣ او که به عنوان داوطلب در بیمارستانی در کویت فعالیت می‌کرد، شهادت داد که سربازان عراقی دستگاه‌های تنفس بیمارستان را به غنیمت بردند که در نتیجه آن ٣٠٠ نوزاد تلف شدند. بوش ١٠ بار در صحبت‌های خود و ٧ سناتور در دفاع از اقدام نظامی به این اتفاق ارجاع دادند.

٩/١٣ بوش با مقبولیت عمومی ٩٢٪ جنگ را آغاز کرد. مدتی بعد مشخص شد آن دختر نیره الصباح دختر سفیر کویت در آمریکا بوده و کل داستان ساختگی است.

گمان رایج این است که آمریکا برای نفت و منابع عراق وارد جنگ در این کشور شد، در عمل اما دولت عراق خود تصمیم می‌گیرد به چه کشوری نفت بفروشد،

١٠/١٣ و سود مالی و اقتصادی هرگز با هزینه جنگ برابری نمی‌کرد. گفتگو با سربازان آمریکایی هم نشان داد که بیشتر آنها آمده بودند تا انتقام ٩/١١ را بگیرند. اما در واقع برای دولت آمریکا گسترش نفوذ جئوپلتیک و برپایی حکومتی دموکراتیک نزدیک به غرب هدفی بسیار باارزشتر از چاه‌های نفت بود.

١١/١٣ هدفی که هرگز محقق نشد، و به قول رایان کروکر دیپلمات ارشد آمریکا در خاورمیانه، نتیجه از بدترین پیش‌بینی‌ها نیز بدتر شد. سوال اینجاست که آیا بدون ادعای وجود سلاح‌های کشتار جمعی و تنها بر پایه جنایات صدام، جنگ برای افکار عمومی آمریکا توجیه‌پذیر بود؟ اگر تبعات منفی نداشت چطور؟

١٢/١٣ در دوران جدید حمله مستقیم به یک کشور به منظور آوردن آن به زیر چتر نفوذ آمریکا نامحتمل‌تر از همیشه خواهد بود. در واقع روشهای دیگری برای دستیابی به این هدف رایج‌تر است. نه فقط چون راحتتر است بلکه جنگ عواقب خطرناکی می‌تواند داشته باشد.

١٣/١٣ اوباما در کتاب تازه چاپ خود گفته که جنگ احتمالی با ایران می‌توانست تمام دستاوردهای او را از بین ببرد. از سال ١٩٨٠ ترامپ اولین رییس‌جمهور آمریکا بود که اعلان جنگ نکرده. با بی‌اعتباری هر چه بیشتر رسانه و دولت‌ها نزد افکار عمومی، قانع کردن آنها به جنگی دیگر بسیار دشوار است.