O Pazo de Meirás pódese tamén ver como un colosal dispositivo fake: unha simulación destinada a leximitar os seus habitantes a través da relación co pasado.
O inventario permítenos apreciar unha obsesión reveladora: os escudos heráldicos.
O inventario permítenos apreciar unha obsesión reveladora: os escudos heráldicos.
Veña escudos....
E máis escudos....
Non queres caldo? Dúas cuncas...
Meirás como un vórtice succionador das antigas liñaxes fidalgas do país, como se ao invocar a súa memoria nos xardíns, Franco se apropiara tamén das liñas de sangue azul que rexeron o país. Hai abondo testemuñas da relación despectiva da aristocracia española con el.
O pazo reflicte esa obsesión, o sentimento de inferioridade, a necesidade de crear un contorno lexítimo ancorado no pasado aínda que todo resulte un pastiche kitsch.
Revela o conflito psicolóxico. Defendo un mundo ao que non pertenzo. E tento apropiarme del simbolicamente.
Revela o conflito psicolóxico. Defendo un mundo ao que non pertenzo. E tento apropiarme del simbolicamente.
En que medida a propia arquitectura deseñada pola condesa de Pardo Bazán (ela foi a primeira do seu título, e o título do seu pai era pontificio, un pouco "de segunda") non revela tamén algo similar? É Meirás algo máis que unha estética máis ou menos de moda?
O pazo revela a estrutura simbólica profunda do país: cando a riqueza material dos pazos desaparecía, o seu poder simbólico seguía sendo obsesivo para dous galegos con arelas de triunfo. Cada un ao seu xeito, desde vértices distintos, precisaban ese pasado para xustificarse.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
