Σε μια κανονική χώρα, το υπουργείο Πολιτισμού και το ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου θα είχαν θέσει τον καλλιτεχνικό διευθυντή σε διαθεσιμότητα το δευτερόλεπτο που είχαν κυκλοφορήσει φήμες γι' αυτόν.
Βέβαια, σε μια κανονική χώρα η υπουργός Πολιτισμού δεν θα ακύρωνε διαγωνισμό, μόνο και μόνο για να τον διορίσει -έτσι, τσαμπουκά- στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου.
Επίσης, σε μία κανονική χώρα η υπουργός Πολιτισμού δεν θα διανοείτο να πει ότι ο καλλιτεχνικός διευθυντής ρωτήθηκε περί των φημών που τον βάραιναν και ότι την ξεγέλασε επειδή είναι καλός ηθοποιός.
Σε μία κανονική χώρα η πρώτη μέριμνα της υπουργού Πολιτισμού θα ήταν να διαφυλάξει το κύρος του θεσμού που ονομάζεται Εθνικό Θέατρο.
Αυτό σημαίνει ότι σε μία κανονική χώρα, πριν τοποθετηθεί στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή, ο οιοσδήποτε θα είχε περάσει δύο και τρεις φορές από μικροσκόπιο.
Και ότι, σε μια κανονική χώρα, η υπουργός Πολιτισμού, που ήδη είχε διατελέσει δέκα χρόνια γ.γ. του υπουργείου, δεν θα τολμούσε να πει ότι "δεν ήξερε".
Τέλος, σε μία κανονική χώρα, η κυβέρνηση θα ζητήσει από τις δικαστικές και διωκτικές αρχές να ερευνήσουν την υπόθεση το πρώτο λεπτό που θα κυκλοφορούσαν φήμες σχετικά με αυτή.
Αλλά δεν ζούμε σε μια κανονική χώρα, αλλά σε μια χώρα σουρεαλιστικό εφιάλτη. Οπότε κακώς έχουμε απαιτήσεις.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
