Λοιπόν, μπας και καταλάβουν και οι πιο βλάκες.
Ο αγωνας του Κουφοντίνα, είναι για την εφαρμογή του νόμου 4670/2020, άρθρο 3.
Κοινώς: έπρεπε να μεταφερθεί στον Κορυδαλλό.
Αλλά η Νικολάου, δε γούσταρε - έγραψε τον νόμο (τους) και τον έστειλε απευθείας φυλακές Δομοκού. Επειδή όμως δε μπορούσε να πει «χέστηκα για τον Νόμο», είπε ψέματα, υπέγραψε και σφράγισε με τη στρογγυλή σφραγίδα του κράτους.
Οπότε ο Κουφοντίνας, ζήτησε να δει τα έγγραφα μεταγωγής. Αλλά η Νικολάου είπε ότι δε γίνεται αυτο΄, γιατί μετήχθησαν κι άλλοι, και «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα» (είδατε ευαισθησία η Νικολάου;)
Αλλά μετά, ήρθε ο Συνήγορος του Πολίτη.
Που λέει ότι σύμφωνα με τον Νόμο, ο Κουφοντίνας έπρεπε να πάει στον Κορυδαλλό. Κι αν μετά πήγαινε αλλού, έπρεπε να υπάρχει αιτιολόγηση
Κι ότι (συνεχίζει ο Συνήγορος του Πολίτη) η δικαιολογία των «ευαίσθητων δεδομένων» μπορεί να παρακαμφθεί με συγκεκριμένες διαδικασίες που προτείνει, γιατί (λέει) είναι δικαίωμα του Κουφοντίνα να δει τα χαρτιά αυτά (ότι δλδ δήθεν πήγε Κορυδαλλό και μετά έφυγε)
Κι επειδή ο Συνήγορος του Πολίτη δε μασάει από τις αστειότητες του καθένα, ζητάει να τα δει κι ο ίδιος, και ζητάει επίσης κι από τον Κορυδαλλό να δει πότε πήγε ο Κουφοντίνας, καθως κι από τον Δομοκό.
Τόμπολα.
Και τι απαντάει η Νικολάου;
ΤΙΠΟΤΑ.
Δίνει συνεντεύξεις ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που αγαπάει τρομοκράτες κτλ.
Αυτά, κι ο Κουφοντίνας πεθαίνει.
Ήδη από το 1990, είχα γράψει την άποψή μου για τη 17Ν, σε ένα μακροσκελέστατο άρθρο που δημοσιεύθηκε τότε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (Μυτιλήνη).
Εκεί εξηγούσα γιατί (κατά τη γνώμη μου) δεν αποτελούσαν κομμάτι της Αριστεράς, ούτε κι η δράση τους ήταν πολιτική.
>
>
Ανέλυα τα «χτυπήματα», και τα κατηγοριοποιούσα χοντρικά σε τρεις κατηγορίες: «πολιτικές ενέργειες» (πχ Μάλλιος, Ουέλλς), «δημόσιες σχέσεις» (πχ Παλαιοκρασσάς, Βαρδινογιάννης), «ανεξήγητα και ύποπτα» (πχ Τσάντες, Μπακογιάννης).
Γενικά όλα ήταν ύποπτα, όπως κι αν το προσέγγισα.
>
>
Τα συμπεράσματά μου ήταν δυο: 1. Πολιτικά: Είναι μια ομάδα γραφειοκρατών με δικές τους φαντασιώσεις (θεωρώ ότι δικαιώθηκα με το 1ο βιβλίο του Κουφοντίνα). Όροι όπως Λ-ΜΑΤ κτλ, ήταν θεωρητικούρες για γέλια που δεν πάταγαν πουθενά, αλλά μόνο προσέφεραν πλαίσιο για δολοφονίες.
>
Ο Κούλης δηλώνει ότι θα εφαρμόσει το «σχέδιό του», δηλαδή να γεμίσει τα νησιά με Άουσβιτς.
Εδώ πλέον, ξεπροβάλλει μεγαλοπρεπώς η επικινδυνότητα της βλακείας του.
>
>
- Η πλήρης αποτυχία της πρώτης προσπάθειας, έδειξε ότι η αίσθηση της κοινότητας, υπερισχύει εκείνης των ιδεολογικών διαφορών. Οι διαφορές δεν γεφυρώνονται ούτε ξεχνιούνται, και μόλις ο «εξωτερικός εχθρός» ηττηθεί, ξαναρχίζει η κόντρα (τα γνωστά από όλη τη γη δλδ).
>
>
- Ωστόσο, η νίλα των ΜΑΤ στα νησιά, σταδιακά θα μυθοποιηθεί, και θα ντυθεί με τη φαντασία των νικητών. Αυτό δεν είναι ασήμαντο, καθώς θα ενισχύσει την αφοβία απέναντι στα αυταρχικά μέτρα, και θα δώσει την εντύπωση ότι μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα απ’ όσα νομίζαμε.
>