Thread by @AtlanticaBeira

O vella tema das illas do Outro Mundo situadas a oeste, alén da nona onda, está na orixe dun xénero peculiar da literatura irlandesa medieval: os "imramma", relatos sobre relixiosos que navegan na procura do Paraíso e que, claro está, tiveron eco nesta nosa fisterra galega.

Son poucos os "imramma" conservadas, embora un deles acabase por se tornar un dos best sellers da literatura europea medieval: a famosísima "Nauigatio Sancti Brendani", ou Navegación de San Brandán.

Na Galiza, o relato de Trezenzonio e a súa viaxe á fabulosa Insula Magna Solistitionis desde a torre de Brigantium encaixa coma unha luva na estrutura e os temas dos "imramma" irlandeses. Dese texto falámosvos aquí: dabeiraatlantica.blogspot.com/2020/10/trezen…

Mais un deses "imramma" contén a que podería ser unha interesante referencia á Galiza: estamos a falar de "Immram curaig húa Corra" (que podemos traducir como "A viaxe do currach dos fillos de Ó Corra), un texto do século XII incluído no Libro de Leinster

Os protagonistas son os tres fillos de Conall Derg ua Corra, que se dedican a atacar e devastar canto mosteiro lles sae ao paso na provincia de Connacht. Mais, após unha visión sobrenatural, arrepéndense e deciden restaurar os cenobios destruídos.

Aínda, os irmáns adquiren un
currach, típica embarcación irlandesa de madeira recoberta de peles, sen dúbida non moi diferente daquelas que Avieno atribuía aos nosos Oestrimnios no poema "Ora Maritima" ou as que Xulio César coñeceu na Bretaña insular.

A bordo dese currach, e canda un bispo, un crego, un diácono, un bardo e o proprio artesán que construíra o barco, os tirmáns adéntranse no oceano. E, como adoita ocorrer nos "imramma", os navegantes coñecen diversas illas fabulosas nas cales viven diferentes aventuras.

Na derradeira illa, un discípulo ordénalles ir a "Rind Espáine" (literalmente, a "Punta de Hispania"): "Marcharedes de aquí", dixo o discípulo, "a través do mar até á Punta de Hispania, e a tripulación dun barco de pesca sairá logo ao voso encontro, e levaravos a terra [...]".

Así o fan e nese lugar fundan unha igrexa e unha comunidade cristá. Os estudiosos irlandeses adoitaron identificar a Rind Espáine co cabo Fisterra, unha opción lóxica, nen que sexa por razóns simbólicas e lendarias.

No seu libro "Santos e barcos de pedra", F. Alonso Romero propuña a alternativa da Estaca de Bares, que talvez condiga mellor coas características e condicións da navegación atlántica, para alén de ser o cabo máis setentrional da península Ibérica...

Mais o realmente interesante non é tanto a ubicación concreta de Rinde Espáine como a constatación de que no texto ecoa a memoria dos vínculos do cristianismo céltico insular co Noroeste ibérico, máis en concreto cos asentamentos de relixiosos irlandeses e bretóns na nosa costa.

Si, o caso de Maelog e Britonia non foi o único. Hai outros indicios ben interesantes de asentamentos similares. Mais diso habemos de falar daquí a uns días, se os deuses conduciren o noso currach a amigábeis praias. Boa noite! 🛶🛶

(Sospeito que o amigo @britoniensis vai desfrutar bastante con este fío 😅 )