एक पेपर बंद होतो तेव्हा किती पत्रकार बेरोजगार होतात त्याच्याबद्दल बरंच बोललं- लिहिलं जातं. पण एक पेपर बंद होतो तेव्हा फक्त पत्रकारच नव्हेत, तर सोबतच्या शेकडो इतर बिगर पत्रकारांची कुटुंबं उद्ध्वस्त होतात. त्यांची आठवण येते आणि झोप येत नाही.
आमच्या ऑफिस असिस्टंट चा कधी मधी गुड मॉर्निंग, गुड नाईट चा मेसेज येतो. त्याला काय उत्तर द्यावं कळत नाही. एकदोनदा तुला काही मदत करू का विचारलं, पण त्याला मदत नकोय, नोकरी हवीय. वयाच्या ४५ व्या वर्षी त्याला काय नोकरी मिळवून द्यायची? त्याच्याकडे इतर काहीही स्किल्स नाहीत.
डिझायनर होते. कोण कुठे, कोण कुठे हरवलाय. जमतील तसे दिवस काढताहेत. गावची शेती, आंब्याची बाग, कुठले तरी टुकार प्रिंट प्रोजेक्ट करत दिवस ढकलत आहेत.
एक सर्कुलेशन मॅनेजर होते. पत्नीला अर्धांगवायूचा झटका आला आणि पेपरच्या शेवटच्या दिवसात सकाळी सगळ्या लाईन मॅनेज करत, पत्नीची सेवा करत, मुलीच्या entrance exams ची मदत करत त्यांनी गाडी ढकलली. आता मुंबईबाहेर निघून गेलेत.
एक मावशी होत्या. सकाळ, दुपार, संध्याकाळ घरचे खाद्यपदार्थ घेऊन यायच्या. झुंबड असायची. मग ऑफिस बदललं तसं नवीन जागी प्रयत्न करा म्हणून सांगितलं. एकीकडे पेपर नव्याने भरारी घेईल असं मॅनेजमेंट सांगत राहिली. त्यांनी आशेने नवीन भांडी घेण्यात पैसे गुंतवले. दोन दिवसात खेळ खलास.
Sales मध्ये वरच्या पदावर एक बाई होत्या. लोक कमी केले गेले त्यात त्यांची नोकरी गेली आणि आजूबाजूला त्याही गेल्या. आज वर्षभरानंतर त्यांच्या मुलाची काही गंभीर शस्त्रक्रिया करायची आहे आणि त्यांच्या पतीकडे पैसे नाहीत, सोशल मीडियावर crowdfunding करावं लागतंय.
एकाचा मेसेज आला...सर, वर्षभर नोकरी नाहीय, घराचं भाडं थकलं आहे, किराणा आणायचे पैसे नाहीत. थोडे पैसे उधार देता का? तीन चार महिन्यात फेडीन. मेसेज पाठवायच्या आधी त्याने दोन आठवडे विचार केला. त्यात तो मुस्लिम, म्हणजे त्याला नोकरी का मिळत नाहीये या दिवसात ते वेगळं सांगायची गरज नाही.
आभाळ फाटलं आहे. कुठे कुठे शिवत बसायचं? हे लिहावं की न लिहावं, बरोबर की चूक माहीत नाही. पण आज राहवलं नाही. इतर पत्रकार लिहितात नोकरी गेलेल्या पत्रकारांबद्दल. एडिटर गिल्ड आहे, प्रेस क्लब आहे. पण हे जे इतर लोक देशोधडीला लागलेत त्यांना कुणीच नाही.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
